Kategoritë: Poezi

Poezi të zgjedhura

Gomari i Babatasit

GomariJu rrugaça sallahana
vagabonda shakllabana
rriçna t’ndyet, mikrobe të kqi
qi të mjerës moj Shqipni
kthelltë hi i keni në mushkni
pa dhimbë gjakun tuj ia pi,
por der kur, bre batakçi!
Bre coftina, kalbe mbi dhè
der kur ju, tu tallë npër ne,
do t’na qelbi fis e atdhe?
Ah! Bre ju.. nuk dij shka u kjoftë,
se tash ma jemi tue u njoftë,
se kush jini e shka jini
se kah shkoni e se kah vini
plang e shpi se kah i kini
e sa pare u ban gjaku:
se për ju, po, duhet laku,
për me u vjerrë o kund m”do i shpat!

Deri dje, pa kmishë mbi shtat,
me’i gjysmë setre t’pa astar,
lshuemum krahve kalavar
e me “i komçë t’njtitme nën grykë:
pantallonat me “gjyslykë”
kto edhe lidhun me nji spagë:
shtatit rreshke e ba saragë,
t’tanë gordec e berbalec
pa ndo’i msim, pa ndonji dije,
me’i fillore a nji iptadije,
erz e shpirt qitun nën themër:
turq a sllave a grek me zemër,
falun barkut veç Shqipnisë,
si ajo marrja e t’gjith njerzisë…
tuj u shite ju për gjithë treg,
sod na mbahi “Skandërbeg”,
e ngërdhucë, goditë, limue,
rrue, qethë, pipirique,
tash “n’smoking”, tash në “bon-jour”
ju, qi dje s’kishit as ushkuer
me lidhë brekët me nder me thanë
m’sahan t’huej gjithmonë me ngranë,
rrugën krejt na e keni zanë,
ke na shkoni pash e m’pash,
edhe besa me “gulash”
me “afishe” e me “sultjash”,
me “kjumshtuer” e me “ashurè”,
“kosha gjelash” si kubure,
“tarator”, “pilaf me kos”,
“mish me qepe” e “majdanos”
“shish qebap”, “brizholla viçi”,
“kunguj t’mbushum”, “kuzuici”,
“kabuni”- e “mualebi”.

Barku sod ju rri ju kodër,
kargatisë e bamun lodër:
der sa ata burrat e dheut,
qi për jetë e nderë t’Atdheut
kane ra n’luftë si shqipe t’leta,
kanë shkri gja e shpija t’veta,
kanë tuj dekë rrugave unit,
me iu dhimbë gurit e drunit.
Përse, po, kta matrahulla,
kta shqiptarë, shqiptarë kah ksula,
n’vend qi ju me u vu n’konop,
a se brinjt m’jau zbru me shkop,
a, mos tjetër, me u ngushtue
me xjerrë zhuri kund m’ndo’i prrue
për me shtrue ndo’i rrugë të shtetit
a me dlirë ndo “i skelë detit,
lavjerre buzësh, harru si viça
kqyrin m’ju si t’ishi ogiça,
për me u pri udhës s’qytetnisë
e me i sjellë t’marën Shqipnisë.
Ani kush, pra, me i pri kombit:
ju, do pyka bijtë prej llomit
qi “shqiptarë” vedit i thoni,
jo pse ju Shqipninë e doni,
jo pse ju ndo’i send kuptoni
shka asht Atdheu e shka asht Liria,
shka asht Vllaznija a Parasija,
Përparimi e Qytetnia,
por veç pse ende der më sot
nji tyran s’po e gjeni dot,
nën kambë t’cillit ju me u shtrue,
se un ma tash ma jam regjë me jue,
e jau njof shpirtin der m’palc,
pleh i ndytë me u bartun n’shalc
e me u qitë jashta Shqipnije.—

Gjergj Fishta (1871-1940)

Shqiptarë, Atdheu mbi të gjitha!

Pak ringjallje ndjenjash me edukim dhe arsimim të karakterit kombëtar:

E thashë një fjalë shqip – Atdhe,
shqiptova një ideal – Komb,
Kujtova një emër – Shekspir,
Lypa penën e tij,
për të përshkruar jetëshkrimin
tragjik të popullit tim.
Të lashtë sa vet Ballkani.
Të ndodhur aty,
Para botës greke,
Pushtimeve Romake,
Dyndjeve sllave,
që mbijeton robërinë
dhe ende frymon për të gjallëruar
Atëhere:
vetes, i thirra veç një emër,
Shqiptar.
Nxjerë nga Libri i Bardhë, fq.2, Prishtinë, 1992

Gomari i Babatasit

Ju rrugaça sallahana
vagabonda shakllabana
rriçna t’ndyet, mikrobe të kqi
qi të mjerës moj Shqipni
kthelltë hi i keni në mushkni
pa dhimbë gjakun tuj ia pi,
por der kur, bre batakçi!
Bre coftina, kalbe mbi dhè
der kur ju, tu tallë npër ne,
do t’na qelbi fis e atdhe?
Ah! Bre ju.. nuk dij shka u kjoftë,
se tash ma jemi tue u njoftë,
se kush jini e shka jini
se kah shkoni e se kah vini
plang e shpi se kah i kini
e sa pare u ban gjaku:
se për ju, po, duhet laku,
për me u vjerrë o kund m”do i shpat!

Deri dje, pa kmishë mbi shtat,
me’i gjysmë setre t’pa astar,
lshuemum krahve kalavar
e me “i komçë t’njtitme nën grykë:
pantallonat me “gjyslykë”
kto edhe lidhun me nji spagë:
shtatit rreshke e ba saragë,
t’tanë gordec e berbalec
pa ndo’i msim, pa ndonji dije,
me’i fillore a nji iptadije,
erz e shpirt qitun nën themër:
turq a sllave a grek me zemër,
falun barkut veç Shqipnisë,
si ajo marrja e t’gjith njerzisë…
tuj u shite ju për gjithë treg,
sod na mbahi “Skandërbeg”,
e ngërdhucë, goditë, limue,
rrue, qethë, pipirique,
tash “n’smoking”, tash në “bon-jour”
ju, qi dje s’kishit as ushkuer
me lidhë brekët me nder me thanë
m’sahan t’huej gjithmonë me ngranë,
rrugën krejt na e keni zanë,
ke na shkoni pash e m’pash,
edhe besa me “gulash”
me “afishe” e me “sultjash”,
me “kjumshtuer” e me “ashurè”,
“kosha gjelash” si kubure,
“tarator”, “pilaf me kos”,
“mish me qepe” e “majdanos”
“shish qebap”, “brizholla viçi”,
“kunguj t’mbushum”, “kuzuici”,
“kabuni”- e “mualebi”.

Barku sod ju rri ju kodër,
kargatisë e bamun lodër:
der sa ata burrat e dheut,
qi për jetë e nderë t’Atdheut
kane ra n’luftë si shqipe t’leta,
kanë shkri gja e shpija t’veta,
kanë tuj dekë rrugave unit,
me iu dhimbë gurit e drunit.
Përse, po, kta matrahulla,
kta shqiptarë, shqiptarë kah ksula,
n’vend qi ju me u vu n’konop,
a se brinjt m’jau zbru me shkop,
a, mos tjetër, me u ngushtue
me xjerrë zhuri kund m’ndo’i prrue
për me shtrue ndo’i rrugë të shtetit
a me dlirë ndo “i skelë detit,
lavjerre buzësh, harru si viça
kqyrin m’ju si t’ishi ogiça,
për me u pri udhës s’qytetnisë
e me i sjellë t’marën Shqipnisë.
Ani kush, pra, me i pri kombit:
ju, do pyka bijtë prej llomit
qi “shqiptarë” vedit i thoni,
jo pse ju Shqipninë e doni,
jo pse ju ndo’i send kuptoni
shka asht Atdheu e shka asht Liria,
shka asht Vllaznija a Parasija,
Përparimi e Qytetnia,
por veç pse ende der më sot
nji tyran s’po e gjeni dot,
nën kambë t’cillit ju me u shtrue,
se un ma tash ma jam regjë me jue,
e jau njof shpirtin der m’palc,
pleh i ndytë me u bartun n’shalc
e me u qitë jashta Shqipnije.—

Gjergj Fishta (1871-1940)

Historia e Atdheut nga 2001 deri me sot:

kakaka kakakaka krrrrrr krrrrrrrrrrrr,
pau puu pam pum
pppaaauuuuuuuu
ëëëëë ëëëëëë ëëëëëë
vër vër vër vër vër vër vër vër
dang ding dang ding
varavinga varavinga
kau ku kau ku krrrr krrrr
gau gu gau gu gau gu gau gu
gapa gupa gapa gupa gapa gupa
Gup Dup Gup Dup Gup Dup shkllup shkllup
bërt mërt bërt mërt bërt mërt bërt mërt
gau gu gau gu gau gu gau gu
bërt mërt bërt mërt bërt mërt bërt mërt
gau gu gau gu gau gu gau gu
bërt mërt bërt mërt bërt mërt bërt mërt
vap e vup vap e vup vap e vup
bërt mërt bërt mërt bërt mërt bërt tërt

(Hashim Baftiari, 2015)

Vargje poetike

Vargjet janë të thurura para 23 vitesh, duke shprehur vizionin tim të ndodhive dhe ngjarjeve me të cilat ballafaqohej shqiptarizmi, ku për fat jo të mirë, ca gjëra na kanë nxënë akoma edhe sot si para dy decenieve.

Shkruan: Bejtullah Sadiku

EMRI I MALLKUAR

U lind me një emër të ri
Me u bë mbretëri
Duke sundu e përbi
Që gjithë tjerët me i pas n´kujdesi.

Kjo zgjati shumë
Deri sa u bënë shkrumë.
Kërkuan rrugëdalje për emër t´ri
Por në fund mbetën n´vetmi.

Ndryshimet i bënë qesharake
Të keqijat plot maskarallaqe,
prap tentuan e u munduan
emrin prap me ia ndërruar.

Mbajtja e vendit ishte veç kuvend
Se e dinjin ku dhëmbi u dhemb,
emri ishte vetëm intrigë
për të dominuar këta të perbitë.

Edhe kjo lehte u pa
se u pajtuan me u nda,
por nga turpi s´patën ç´bçjnë
veç t´mbajnë emrin se shkuan të tanë.

Kjo qe mbajtje veç prej zori
se e panë më, kush si nxori
me arsye e qëllim
t´mbulojne fajin n´emertim.

Mbaje ruaje ashtu gjysmak
se aspak s´na jet merak.
Vehten mashtrove e u hutove,
por, popullin tënd e ngushtove.

Drama e emrit s´ka përfundu
ndërmjet vehdi duke u coptu,
se u takoj të gjithëve atyre
që i detyrove me u largu.

Hiç pa turp e pa njerëzi
për një emer u berët hi.
Vratë, pretë e shkatruat,
por të vehtit, trefish i gropuat.

Emri emrat i gropoj,
emrat tjerë i hutoj.
Emrat, emrat i kërkojnë
pse nuk gjinden, ata vajtojnë

Ju që mbani emra,
Ju që vini emra,
Ju që zhdukni emra,
U zhduket e u fshitë, por emri tokë ka me u perbijtë.
(PSEUDO) PATRIOTIZMIT

Hec e nga pa përtesë
për popull t´ngratë e t´shkretë
se i duan t´mirën t´mbesë
si gjithë të tjerët për jetesë.

Punë, jetë e egzistencë
si gjithë të tjerët për një far rrnesë,
duke dashur si çdo kush
por, janë duke na lënë si askush.

Fjalë e të ngame sa te duash,
punë e vepra në minimum,
kënaqim vehten edhe pa krye punë,
duke u shpallë patriota t´hutum.

Patriota e demokrat
gojën plot me dokrra thatë,
se t´kaluarën e shkatruam,
por tani, edhe të ardhmen e ngatruam.

E ngatruam edhe e koklavitëm,
duke bredhur anë e mbanë,
pa e pyetur vehten: pse dualëm n´këto anë?
Dhe ku e lamë nënën, që vajton hiç pa u ndalë?!

Edhe zogjtë cicëronjin disi të idhëruar,
se foletë e tyre ua kishin shkatruar,
e ushqimin s´kishin ku me e grumbulluar.
Se ate qe u ofruan, nuk i kënaqte si ai që ishte i dëshiruar.

Bredhin zogjte prej dege e në degë të lisit,
fluturime e cicërime pa u rahatisur,
pa patur mundësine e qetësinë me kurdisur,
por të vendosur me mbetë, aty ku janë lind e rritur.

Koha plot mjegullirë, të rreshura, acarr bore e shi,
me vetëtima si breshër plot stuhi.
Por, edhe kjo një ditë do të kishte të ndalë,
si dielli, kur del e nxenë nëç´do ane.

Atëhere të shpresojmë se:
Bujku do të lavron,
punëtori do të prodhon,
minieri do të gërmon,
mjeku do të shërron,
nënëpunësi do të punon,
mësuesi do të arsimon,
edukatori do të edukon,
e të gjithë nga pak vendin ta ndërtojmë e përparojmë.
Ne fund:
Këngëtarët këngës do t´ia thojnë, e do na ket do hije
Atdheut t´i këndojmë, se arrijtëm t´a ndërtojmë,
dhe sa më shumë të ndihmojmë,
si Evropën t´a përparojmë.
Se vetëm kështu …

armikut mund t´i tregojmë,
se shqiptari është shqipëtarë,
dhe kështu dinë të qëndron.
Unik e të bashkuar,
dhe si gjithë të tjerët ka me jetuar,
dhe amanetin e të parëve me e realizuar!
Lavdi të gjithëve atyreve që u bënë viktimë për komb, atdhe, e shqiptari!
Rrofshin sa malet të gjithë patriotët e vërtetë të kombit, që punojnë e luftojnë realisht e objektivisht për të drejtat legjitime të popullit shqiptarë!
Turp e marri për të gjithë ata dokraxhi, që ngopin dhe kënaqin vehten, në emër dhe për emër shqiptarizmi?!
Nëse i ka:
Le t´i turpërohen emrit që e mbajnë, le t´i turpërohen nënës që e loton dhe vajton, le t´i turpërohen Vëndit martirë qeë kurri nuk (don të) vdes, dhe le t´i turpërohen Shqipërisë së bashkuar, që më se ndal dot kushi!…

Bejtullah Sadiku, 28 Tetor, 1992 Krefeld-Gje

SHQIPJA TRIMËRESHE

nga Bejtullah Sadiku
Me shume mundime u gjallërove
Po si dikur e plotë që u krenove
Gjatë udhëtimit aq të gjatë
U ndeshe me shumëçka :
Me ata që të shkurtuan krahët
Me ata që të verbuan sytë…
Me ata që të thyen edhe këmbët.
Po ti trimëreshë dardane e ilire-pellazge
Dije edhe shpejt të mëkëmbesh.
Tani, krahët i ke të fuqishme…
Sytë më të mprehtë se kurrë…
Kurse këmbët më të forta edhe se sa guri.
Mos u dorëzo!!!
Në hapësirën që të takonte, rikthehu! …
Fole më të bukura ndërto, dhe vetëm ndërto.

Krefeld, Nordrhein-Westfalen, Gjermani – me 06.09.2012

Me fat Bajrami o Shqiptar!

nga Agim Gashi

Ky Urim po bëhet shqip
Se shqiptar na krijoj Zoti,
Shqip me folë e me mendue
Qysh nga sot por edhe moti.

Vetëm shqip duhet të lutemi
Se n´këtë gjuhë do t´na kuptoj,
Ka ditë Zoti t´na bëj tjeter
Por shqiptar Ai na krijoj.

T´falem pra o Zoti Ynë
Që na e fale këtë gjuhë t´bekuar,
Kush i shkel dhuratat e Zotit
Ai për jetë qoftë i mallkuar.

Na e ke falë t´bukrin atdhe
Që ta ruajmë si shpirtrat tanë,
Pa atdhe nuk ka as fe
Vetë kështu Zoti ka thanë.

Po ti lutemi në gjuhë të huaja
Do ti bëjmë Zotit tradhëti,
Do të na i bën njëqind të kqija
Edhe atdheun lesh e li!

Pra shqiptar me fat BAJRAMI
Me gjithë zemër e dashuri,
Mirëbesimi e toleranca
Të mbretron në këtë Arbëri.

Jem shqiptar e jemi vllëzër
Katolik e Mysliman,
Ortodoks e Shehlerë
Gjak shqiptari po na vlon.

T´gjitha festat i kemi tonat
Dhe një ZOT t´gjithë e besojmë,
Eni vllëzër t´festojmë sëbashku
Atedheun tonë ne ta nderojmë!

18.08.12
Düre-A.G.

Portreti i Skënderbeut

Ismail KadareSi ditë e plotë ai shtillej
me re dhe erë mbi atdhe
Një emër, Gjergj, e kish si diellin,
Tjetrin si hënën, Skënderbe.

Dy brirë dhie kish mbi krye,
Emblemë e vjetër e çuditshme,
Sikur ta dinte që mes brinjve
Dy perandorë do të godiste.

Njëzet e katër luftëra bëri,
Njëzet e katër vdekje theu,
Çka mangët linte ditën Gjergji,
Plotësonte natën Skënderbeu.

Pas vdekjes eshtrat iu ndanë,
Në mijëra varre ato u shkrinë.
Gjithçka të shumtë ai pati,
Të vetmen kish veç Shqipërinë.

Kush ta fali bukurine

Lasgush PoradeciKush ta fali bukurine
Qe t”e me trerosh te zine!

Kur te pashe per te vluar,
Pellumbeshe pende-shkruar,
Bubu!plumb ne kraharuar,
Plumb qe vret dyke gjemuar!

Mbledhur shoqet me nje qoshe,
Dic, m”ju flisje,dic m”ju thoshe,
Gushe-e-llere-e-gji-bardhoshe.

Pa me syckezat e tua,
Sy-larme!c”me fole mua.

Leshrave t”ju binte hija,
Yll i ndezur me shkendija,
Ndezur mun ne mes ne balle,
Te me vesh ne dhe te gjalle.