KOHA DHE HAPSIRA

Dielli lindi e agoi
për dikend disi vonoj,
por edhe nuk harroj
se rrezet me vonesë disi lëshoj.

Edhepse dikush dallon,
koha prap punon.
Vullnete e deëshira
nga pak i plotëson.

Kush më shumë e kush më pak,
dora-dorës, hap me hap
që mos të ngelim aty në trap,
por të ecim të gjithë me vrap!

Vrap e turm, pa stuhi
çdo kush vehten ta din njeri.
Me detyra e obligime,
t´i kryejmë punët me nderime!

Kush më shpejtë e kush më ngadal,
punët të ecin e mos të ngecin
si vepra të bukura ato të mbesin.
Si pasuri e plot thesar,
kjo veper e ketije populli kaq bujarë.

Koha e keqe dhe e vështirë,
por dikushi, plotëson edhe dëshirë.
Unë po, pse ti jo?
Pse ti po, e unë jo?!

Unë më shumë e ti më pak.
Pse ti pak e unë më shume?!
Unë me pak e ti me shumë!
Por, mos harro: Se ne duhet qenë e punuar bashkë!

Të shtrijmë dorën njeri – tjetrit,
dhe ta shpëtojmë prej më të keqes!
Me punë, vullnet, dëshirë e vepër
mu, ty, atijë e gjithë ne,
të na bëhet ashtu si e kemi tradië mes veti.

Kohë moj kohë e mjerë,
mos u bënë e keqe e kaq pa nderë.
E çuditur e kaq e katandisur!
Pse pjell njerëz kaq të çoroditur?
Se në hapsirën e pafund,
humbin vehten e se gjejnë kund?!
Bejtullah Sadiku, Krefeld – Gusht 2015