BESËTYTË mb.

Që beson në gjëra të kota, që është i dhënë pas besimeve të kota. Njeri besëtytë.

BESËTYTNI f.

Paragjykim i gabuar, sipas të cilit disa ngjarje e dukuri merren si shenja të fshehta, që parathonë të ardhmen ose që sjellin të mirën e të keqen; besim i verbër i njerëzve të prapambetur në forcat e mbinatyrshme, besim i kotë. Besëtytni fetare. Njeri me besëtytni. Lufta kundër besëtytnive. 

 

“Dija e çliron njeriun nga besëtytnia.”

James Dewey Watson (1928)

 

“Besëtytnia është feja shpirtrave të dobët.”

Edmund Burke (1729-1797)

 

“Besëtytnia është feja e vërtetë e turmës.”

Aldo Busi (1948)

 

“Është frika që e ngjiz, që e mban dhe që e ushqen besëtytninë”

Baruch Spinoza (1632-1677)

 

“Nuk ekzistojnë njerëz më besëtytës se skeptikët.”

Leon Trocki (1879-1940)

 

“Fanatizmi ka lidhje me besëtytninë siç ka lidhje deliri me gripin.”

 Voltaire (1694–1778)

 

“Filozofia shuan botën nga flakët që ndez besëtytnia.”

Voltaire (1694–1778)

 

“Frika është burimi kryesor i besëtytnisë dhe mizorisë. Tejkalimi i frikës është fillimi i urtisë.”

Bertrand Russell (1872-1970)

 

“Besëtytnia ndjell tersllëk.”

Raymond  Smullyan (1919-2017)