Pablo Neruda konsiderohet një ndër poetët më të mëdhenj të shekullit të XX. Në vitin 1971 Neruda fitoi çmimin Nobel për letërsi, një çmim ky i kundërshtuar për shkak të aktivitetit të tij politik. Novelisti kolumbian Gabriel Garsia Markez e quajti “Poeti më i madh i shek. XX”.

Kënga Gjithëpërfshirëse e tij (Canto general, 1950), u bë simbol i rreshtimit për letërsinë e popullit kilean.

Ja një nga poezitë më frymëzuese të tij…

 

Dalëngadalë vdes ai që bëhet skllav i zakonit,

që përsërit të njëjtat gjëra çdo ditë,

që nuk ndryshon rrugë,

që nuk rrezikon,

që nuk ndryshon ngjyrën e veshjeve,

që nuk i flet atij që nuk e njeh.

 

Dalëngadalë vdes ai që nuk përmbys tryezën,

që është i pakënaqur nga puna,

që nuk rrezikon sigurinë nga pasiguria për të ndjekur një ëndërr,

që nuk i lejon vetes asnjëherë në jetë të thyejë rregullat e vendosura.

Dalëngadalë vdes ai që nuk udhëton,

që nuk lexon,

që nuk dëgjon muzikë,

që nuk zbulon hijeshi te vetja e tij.

 

Dalëngadalë vdes ai që shpërfill krenarinë e tij,

që nuk i lë të tjerët ta ndihmojnë,

që i kalon ditët duke u qarë për fatin e tij të keq,

që ankohet për shiun që nuk pushon.

 

Dalëngadalë vdes ai që i shmanget projektit para se të fillojë,

që nuk pyet për gjërat që nuk i di dhe

që nuk përgjigjet për gjërat që di.

 

E shmangim vdekjen me doza të vogla,

duke kujtuar gjithmonë se të jesh gjallë

kërkon një përpjekje shumë më të madhe

se thjeshtë fakti që marrim frymë.

 

Vetëm durimi i paepur

do të na bëjë të arrijmë

lumturinë më të madhe.