Ndërroni maskën

Koha për maskën e re,
atë që qesh edhe kur zemra hesht,
atë që flet kur shpirti nuk ka më fjalë.

Puthni skenën me sy të panjohur,
trupi është i njëjti, por loja ndryshon.
Nata sjell rolin e lodhur të djeshëm,
dita kërkon një akt të ri, më të fortë.

Ndërroni maskën, ju them,
sepse vështrimet s’duan të shohin të vërtetën,
dhe e vërteta, e zhveshur, tremb.
Maska është armë. Është mburojë. Është arratisje.

Në secilën shfaqje — një tjetër unë,
në secilën heshtje — një fjalë e fshehur.
Dhe kur të bjerë perdja,
kush do të mbetet? Maska… apo ti?

IA