nga Prof. Bejtullah Sadiku

“Për mua është më e mirë një liri e rrezikshme, se sa një robëri e qetë”
Jean Jacques RousseauTitull metaforik i Analizës: “A është gabim ta duash vendin dhe kombin tënd” . Aurel Dasareti

Kjo flet për një atdhedashuri të çeliktë, që s’ka fuqi që mund ta ndal atë që për aq sa e donë vendin e vet, për aq shumëfish është në gjendje edhe ta mbron. Andaj edhe me shumë qartësi metaforike ia bënë të qartë armikut dhe kundërshtarit se: “…Dhe, mos provo edhe njëherë të provokosh shqiptarët ta duan ose të mos e duan kombin dhe vendin e vet, përndryshe…unë do buzëqeshi gjithë rrugës për në funeral”.

Kjo flet se: do mposhtesh, do humbësh, do zhdukesh. Pse? Sepse unë jam me moral më të fuqishëm, sepse mbroj pragun e shtëpisë, sepse i dal zot vendit tim, sepse padrejtësisht sulmon kombin tim, sepse…sepse e dua lirinë e vetit dhe të vendit tim. Andaj,ndryshe kjo flet se: sulmuesi është gjithmonë humbës, kurse mbrojtësi fitues.

Historitë luftarake, (për të cilat shpesh ka folur e shkruar ztr. Aurel Dasareti, që është edhe ekspert i këtyre fushave e lamive), kanë treguar se: liria asnjëherë nuk dhurohet, por ajo fitohet dhe mbrohet. Kur kanë qenë në pyetje të cenuarit e lirisë dhe të drejtat e kombit dhe vendit, populli shqiptarë gjithmonë ka qenë unik, i fortë dhe i pa thyeshëm. U ka bërë ballë të gjitha llojeve të luftërave, si ato guerile, frontale dhe speciale.

Kur të bëhemi unik në paqe sikurse edhe në luftë, atëherë vërtetë do ishim një popull i ndritur, si shembull edhe i civilizimit evropian, ngase ashtu e kështu, historikisht jo se veç jemi, por i kemi dhënë pjesën e civilizimit po kësaj Evrope që nga koha e Skënderbeut, ku e cila, nëpër etapat e ndryshme historike del PRO et CONTRA.

E keqja e një trashëgimisë së keqe tek shqiptarët është ajo se, luftën e paqes, të zhvillimit dhe ndërtimit të vendit, e bëjnë disi të çakorduar, të dezorientuar dhe të pa artikuluar e të mbushur me plot bajraktarizëm, nepotizëm, grupime fisnore etj., sa që dalin jashtë vetëdijes së shëndoshë, se vendi edhe me luftën e fituar del i shkatërruar, kurse në liri dhe paqen fituar duhet atë ndërtuar, zhvilluar e përparuar.

Një gjë e këtillë e shtrembërimeve historike, ndodhin edhe sot e kësaj dite nga historian e pseudo shkencëtarë të profileve e orientimeve të tyre të ndryshme, ku ndodh që të gjejnë mbështetje aty këtu edhe nga ndonjë X apo Y shqiptarë, duke shfrytëzuar naivitetin e tyre marionetë për interesa të ngushta personale. Por, falë shkencës së mirëfilltë kombëtare shqiptare të nivelit të shëndosh kombëtar, këto anomali kritikohen dhe llogariten si anti shkencore, duke ndryshuar më vonë qëndrimet dhe tezat e tyre me kundra librat që i shkruajnë edhe kundër librit të vet të parë për këtë çështje.

Kjo anomali do zhduket njëherë e përgjithmonë, vetëm atëherë kur edhe do arrihet zhvillimi ekonomik, punësimi, standardi jetësorë përafërsisht me atë evropian. Me këta të arritura do ndalet vjedhja, korrupsioni, nepotizmi, migrimi, asimilimi e tjetërsimi i kombit tonë, që për momentin e kemi të shpërndarë nëpër vende të ndryshme të Evropës, Amerikës, Australisë e shumë e shumë vendeve tjera në botë. Kështu ishte para njëqind vitesh, po kështu s´duhet mbetur edhe në shek. XXI.

Mbi të gjitha, ndaj kombit dhe çështjeve kombëtare duhet mbetur përgjegjësia kombëtare ndaj vendit dhe atdheut. Këtë përgjegjësi e kemi të gjithë, por në veçanti obligim e kanë prijësit udhëheqës, nën moton: të mendojnë, praktikojnë dhe zbatojnë reformat e projektuara të zhvillimit dhe ndërtimit në të mirë të vendit.

Ekzistenca, skamja, papunësia etj. etj. bëjnë trysni në masë, e dezorientojnë atë sa që të sillet edhe jashtë normave e rregullave shoqërore e ligjore, herë këndej e herë andej, dil nga një parti-lëvizje e hyrë në tjetrën, mbështet një udhëheqës e dil kundër. Kjo bëhet mu nga ajo që thuhet “skamje” e që “shërohet” në raport me ofertën dhe kërkesën e lekëve ma shumë e më pak, që kushtëzon dhe determinon sa lëvizjen po aq edhe vetë rejtingun individual e partiak, që ngrihet ose pikon kundruall tjetrës si diçka të pa pritur.

Këto janë raportet konstruktive e destruktive të shoqërisë edhe tonën shqiptare, që akoma vuan dhe ngec në këtë raport e aspekt, dëmi i së cilës më së shumti ndihet në shpinën e shumicës popull. Këto janë ato elementet e krenarisë dhe jo krenarisë të shqiptarëve, për të cilën flet imtësisht në analizë edhe vetë Aurel Dasareti. (lexo Analizën, ku e njëjta është botuar në shumë gazeta e mjete prestigjioze elektronike)

Në këtë Analizë, Aureli flet konkretisht edhe për “identitetin kolektiv” dhe “identitetin individual”. Lidhur me këtë dëshiroj të them edhe këtë: se, ne për të ruajtur këtë identitet, duhet të jemi edhe më të përgjegjshëm ndaj ca kompetencave, sa kombëtare, po aq edhe shtetërore, sa shoqërore, po aq edhe ligjore, sa ekzistenciale, po aq edhe zhvillimore, sa evolutive, po aq edhe progresive etj. etj., ku me vetëdije të lartë dhe shumë parimore, të nderojmë dhe respektojmë në të mirë të të gjithëve.

Me koncepte të këtilla, jo vetëm se mund të mbrohen vlerat pozitive, por ato vlera mund edhe të ndryshohen, shtohen dhe zhvillohen. Leverdia, dobia dhe interesi do jetë dhe takoj gjithë neve, kombit, shoqërisë dhe vendit.

Në këtë analizë, Aureli flet edhe për raportet ndërpartiake, duke dhënë sqarime shumë konstruktive e në mënyrë shumë korrekte ku thotë: “shteti duhet të jetë mbi pushtetin”Qartë. Por deri më sot nga tranzicioni i pluralizmit demokratik, intencat dhe tendencat kanë qenë në anën e kundërt, me dëshirë që “luftën për pushtet ta ngrenë e rrisin mbi shtet” (vrj.ime) gjë e cila është vërtetuar brenda këtyre njëzetë vjetëve që është tentuar të bëhet kjo edhe përmes dhunës, vandalizmit e metodave tjera, vetëm e vetë me marr pushtetin e me dominuar mbi shtetin. Ky ndërrim pozicionesh u bë disa herë, me formulën humb-fito dhe fito-humb, duke harruar se janë pjesë përbërëse e të njëjtit shtet, o u bënë
të “parët e dytë o të dytët e parë” (vrj.ime)

Koha është që edhe kjo vetëdije negative të eliminohet e çrrënjoset nga truri ynë. Acarimi i mëtejshëm i raporteve të dhunshme e në veçanti mosrespektimi i njerëz kundrejt palës tjetër si shqiptarë, pasojat mund të na vazhdojnë si afatgjata, sa që vështirë do të sanohen, eliminohen e shërohen, ku vendin në vend ta çojmë një hap përpara, ne kthejmë dy hapa prapa. Shporta ekzistenciale, në vend të mbushet ajo na përgjysmohet e shprazët. Tani pasojnë revoltat e ndryshme sociale, sa që si pasojë hanë edhe koka të bijve të vet.. Kështu raste patëm dhe të përsëritura gati në të gjitha viset e trojeve shqiptare, ku për teke të interesave të ngushta u viktimizuan pa nevojë e arsye, duke harruar se edhe ata i takonin të njëjtit vend, komb e shtet, pos atij dallimit minimal partiak, i cili dallim ishte normë e rregullave demokratike, kush si donë edhe le të anon apo voton..

Sot nuk ka nevojë me u bërë marionet orthodoks partiak, por as makijavelist i përbetuar!

Respekt!