Kështu e përshkruajtën  situatën në pjesën perëndimore të Gadishullit Ilirik, ose më saktë në Bosnjë, Kosovë, Serbi, ish IRJM dhe Mal të Zi ekspertët Frank G. Wisner, ish përfaqësuesi special i SHBA në negociatat për statusin e Kosovës, Cameron Munter, ish ambasadori i SHBA në Serbi, dhe Marko Prelec, specialist per Evropen Juglindore. Por për fat të keq, edhe në këtë përshkrim metaforik kaq të qëlluar, u anashkalua fakti më i rëndësishëm – çështja e pazgjidhur shqiptare si emrues i përbashkët për krizën në të gjitha këto shtete!

Ekspertët, në shkrimin e tyre si bashkë-autorë “Koha për një qasje të re ndaj Gadishullit Ilirik” me të drejtë ngritën shqetësimin për, siç e quajtën “këtë kënd të papërfunduar të Europës së lire dhe në paqe” që tani njihet si “Ballkani perëndimor”, e më pare i njohur si Jugosllavi, para se të zhytej në luftë të përgjakshme, gjenocid dhe spastrim etnik. Gjendjen në këto vende ekspertët e quajtën “një qetësi mashtruese”, që shum lehtë mund të eskalojë në krizë, që mund të përfshijë dhe pjesën tjetër të Europës. Ndërkohë që zgjidhja vazhdon të kërkohet përmes dy rrugëve të gabuara: duke injoruar problemet e vërteta dhe duke u përpjekur për të bërë shumë, dhe shpejt. Udhëheqësit lokalë inkurajohen që të zhvendosin vëmendjen e tyre, nga problemet e rënda që i sollën ata në konflikte të hidhura me njëri-tjetrin, në punën teknike dhe apolitike të integrimit me Bashkimin Evropian (BE) dhe NATO, duke shpresuar se në këtë mënyrë konfliktet do të zbuten dhe do të bëhen të zgjidhshme. Sipas këtyre ekspertëve, tani më është e qartë se kjo qasje nuk do të funksionojë. Problemet nuk do zhduken gjatë rrugës së këtyre vendeve drejt anëtarësimit në BE. Por akoma me keq, kjo vazhdon  të krijojë hapsirë të bollshme për një korrupsion endemik në gjithë rajonin, shtete me kapacitet të dobëta shtetërore dhe qeverisje me anë të patronazhit dhe klientelizmit, në vend se me anë të ligjit.

Ndaj dhe në krye të qeverive të këtyre vendeve, nga njëra anë erdhën parsardhësit e atyre që bënë gjenocid dhe spastrime etnike, e nga ana tjetër, veçanërisht aty ku kanë pushtet shqiptarët, njerëz ordinerë, të paarsimuar, të paedukuar, ose fëmijë të ish nomenklaturës komuniste, me duart të lyera me gjak … të cilët i’u përveshën qetë qetë plaçkitjes, korrupsionit dhe bashkëpunimit me krimin e organizuar, ndërkohë që “punonin, dhe vazhdojnë të punojnë” për “integrime Euro-Atlantike”.

Por, për fat te keq, edhe kjo qasje e ekspertëve të njohur, sado kritike, dhe e qëlluar, shmangu  çështjen e pazgjidhur shqiptare si thelbin e krizës politike, dhe çelësin e zgjidhjes së krizës në këtë pjesë të Europës.  Për fat të keq, janë shpikur dhe akoma po shpiken kombësi dhe shtete, e ndërohen edhe emra shtetesh, vetëm e vetëm për të mbajtur shqiptarët të ndarë e të coptuar në 6 shtete dhe për të legjitimuar jo vetëm përvetësimin e terrritoreve nga fqinjët agresorë, por edhe asimilimin dhe tjetërsimin e popullsisë që akoma jeton si shumicë në këto territore. U shpikën kombësi “boshnjak” e bile edhe  “musliman” që nuk egziston as në vendet e origjinës së kësaj feje, për të tjetësuar qindra mija shqiptarë në Mal të zi, Serbi, Bosnje etj., të cilët e dhe sot e kësaj dite kanë frikë të deklarojnë kombësinë e tyre të vërtetë nën trysninë e terrorit dhe frigës për jetën. U bënë pazarllëqe mes pushtetarëve sllavë dhe atyre grek, për ndryshimin e emrit dhe kushtetutës së ish IRJM, duke shpërfillur gjatë gjithë kohës vullnetin politik të lirë të shqiptarëve, për të bërë më të pranueshëm një shtet dhe poopull me identitet të vjedhur, në funksion të përvetësimit të territoreve shqiptare. Ndërkohë, në Greqinë anëtare të BE, shkelen të gjitha standardet jo vetëm të BE por edhe OKB, duke heshtur për gjenocidin mbi shqiptarët të njohur si çamë, dhe duke mos pranuar fare, qoftë edhe si pakicë,  egzistencën e qindra mija shqiptarëve botërisht të njohur si arvanitas dhe çamë.

Gjatë gjithë këasj kohe, në përpjekje për të shuar konfliktet, dhe për të siguruar paqe të brishtë dhe stabilitet të përkohshëm në këtë pjesë të Europëst,  faturën për koston e paguajnë gjiithmonë vetëm shqiptarët si viktimë, ndërkohqë që konflikti inicohet gjithmonë vetëm nga agresorët e tyre fqinj.

Për fat të keq, edhe pas kaq vitesh, duket qartë që nuk u nxor asnjë mësim nga modeli i Jugosllavisë i bashkëjetesës së këtyre popujve në një shtet, dhe lufta e përgjakshme gjatë shpërbërjes së saj! Shtet i cili me vite, me anë të terrrorit, dhunës, burgjeve, synoi të mbajë bashkë popujt sllovenë, kroatë dhe shqiptarët, kundër vullnetit të tyre të lirë, për interesa vetëm të serbëve. Gjë që përfundoi me masakra, gjenocid dhe spastrim etnik, plagë që janë akoma të freskëta dhe që nuk do të shërohen për një kohë të gjatë.

E gjitha kjo, tregon se për fat të keq,  zgjidhja e konfliktit në këtë pjesë të Europës është akoma larg, ndërkohqë që ngelen shum pyetje pa përgjige:

Cfarë do të ndodhi me Bosnjën, ,ku bashkësia ndërkombëtare, për të ndaluar konfliktin, sajoi një shtet jofunksional që synon të mbajtë xhelatin me viktimën bashkë në një verzion akoma më të keq të Jugosllavisë së shpartalluar? Çfarë do të ndodhi në  Mal te Zi, Serbi dhe Bosnjë kur me kohë frika do të zbehet, e gjithnjë e më shumë”boshnjakë” e “muslimanë” (lexo: shqiptarë) do të vendosin të shfrytëzojnë të drejtën univerzale të deklarimit të përkatësisë etnike, të garantuar me  rezolutën  nr. 47/135 të Asamblesë së Përgjithshme të OKB? A do të munden grekët përgjithmonë t’ua mohojnë këtë të drejtë qindra mijë arvanitasve, dhe të drejtën e kthimit dhe pronës qindra mijë Çamëve? Cfar do të ndodhi me ish IRJM-në, ku së fundmi, me iniciativën e bashkësisë ndërkombëtare, u bë një “arnim” për të zgjatur jetën  identitetit të vejdhur të kombit dhe shtetit “maqedonas” me modelin e Jugosllavisë së shpërbërë, por akoma në keq, në verzionin unitar, ku shqiptarët trajtohen si pakicë me akoma më pak të drejta se atëherë? Cfar do të ndodhë me këtë shtet pas  bashkimit të pahsmangshëm të Kosovës me Shqipërinë? Do të mund t’i rezistojnë shqiptarët e ish IRJM tundimit, të vënë para zgjedhjes që të jetojnë me ata që në gëzimet dhe hidhërimet e tyre  kërkojnë dhoma gazi për shqiptarët, ndërsa vullneti i tyre politik parapërcaktohet në zyrat e sigurimit shtetëror!? Të nënshturar ekspeditave policore ndëshkuese të herëpashershme, gjyqësorit të njëanshëm, dhe të drejtave të dozuara të përdorimit të gjuhës, simboleve kombëtare …  apo zot shpije në një shtet shqiptar me bashkëkombasit e tyre, nga të cilët i ndan vetëm një kufi i pakuptimtë që bën ish IRJM shtet të sllavëve? A do të vazhdojë të jetë ish IRJM “arritja më e madhe diplomatike e perëndimit në Ballkan pas Dejtonit”, ku shqitparët, sipas modelit të dështuar të Jugosllavisë, luajnë rolin e faktorit të stabiliteti duke ndihmuar të zgjidhen qeveri dhe presidentë me votat e pakicës sllave, të ndihmuar nga votat e pakicës së skllavëruar shqitpare, duke thelluar me kete, akoma më shumë armiqësinë me bashkeqytetarët sllavë?

A do te zgjidhet kriza dhe armiqësia në këtë pjesë të Europës, duke mos ndarë qartë, kush ishte agresori dhe kush viktima, duke falur viktima xhelatin, pa kërkuar falje ky i fundit, dhe me negociata që barazojnë xhelatin me viktimën dhe kënaqin përsëri vetëm njërën palë – agresorin?

Afrim Fanda

Me publikimet e kohëve të fundit të bisedave telefonike të përgjuara në mes të eksponentëve të BDI, të njohura me kohë për LSDM dhe prokurorinë speciale, por qëllimisht të fshehura nga opinioni,  shqiptarët u njohën me fakte të hollësishme komprometuese dhe inkriminuese për përfaqësuesit e tyre në pushtet si dhe personalitetin e tyre të vërtetë. E gjitha kjo, e veçanërisht fjalori ofendues prej rrugaçi, përmes të cilit ata gjatë bisedave telefonike mes tyre, tallnin dhe ofendonin të gjithë shqiptarët, ngjalli zemërim dhe revoltë të ashpër të qytetarëve shqiptarë të manifestuar në rrjetet sociale dhe media, gjë që u përshkallëzua edhe me protesta të formave të ndryshme.  Qytetarët e revoltuar kërkojnë me ngulm dorëheqjen dhe përgjegjësinë para ligjit për udhëheqësin e BDI, e madje edhe dëbimin e selisë së kësaj partie nga Tetova.

Por a do të zgjidhnin me këtë, fenomenin e vazhdueshëm të  kriminalitetit dhe korrupsionit ndër përfaqësuesit e tyre në pushtet, të cilët, pavarësisht përkatësisë partiake, të gjithë kanë një emërues të përbashkët – përfitimin personal dhe klanor në dëm të interesave kombëtare të shqiptarëve? Përgjigjen e gjejmë  tek koncepti i sistemit qeverisës unitar,  të mbrojtur me kaq ngulm nga partitë sllave, të pranuar me përulje nga partitë shqiptare që synojnë me çdo kusht pushtetin, e madje të mbrojtur edhe nga kisha ortodokse e ish IRJM.

Sistemi Unitar ka shkallën më të lartë të centralizimit krahasuar me sistemet tjera, ndaj dhe shumica e monarkive dhe tiranive absolute funksionojnë nën sisteme unitare. Është i natyrshëm edhe për shtete kombe, sepse si i tillë është i përshtatshëm, për të zbatuar politika kombëtare përmes një qeverie kombëtare.  Por në asnjë mënyrë nuk është i përshtatshëm për shtete- bashkësi popujsh.  Në Evropë, ish IRJM është pothuajse shteti i vetëm i përbërë nga dy grupe etnike shumicë, që ka sistem qeverisës unitar. Që nga themelimi si shtet komb me vendimin e ASNOM-it në vitin 1944, sistemi unitar vazhdon të shërbejë si një garanci për bashkësinë etnike sllave, për statusin dhe privilegjet që gëzojnë si zotërues të vetëm të pushtetit.  Rrjedhimisht, kjo i bën edhe të vetmit pronarë të gjithë shtetit, pra edhe të territoreve të banuara në mënyrë homogjene me shqiptarë autoktonë, në vazhdimësi territoriale me pjesën tjetër të territoreve shqiptare në R. Shqipërisë dhe R. Kosovës. Duke qenë të vetëdijshëm  se kjo, në fakt përfaqëson një pushtet të imponuar, partitë sllave marrin masa për të mbrojtur këtë pushtet ilegjitim, duke mobilizuar në pushtet shqiptarë të dëgjueshëm si përfaqësues të shqiptarëve.  Duke i implikuar ata në afera korruptive fitimprurëse, i bëjnë të cënueshëm nga ligji, dhe si rrjedhojë të dëgjueshëm dhe lojal ndaj pushtetit.  Të njëjtit, përveçse shërbejnë si kozmetikë demokratike të një pushteti krejtësisht jo legjitim, pa shembull në Evropë, njëkohësisht shërbejnë edhe si dorë e zgjatur e partive sllave  për të disiplinuar popullsinë shqiptare për të qenë lojal  dhe të dëgjueshëm ndaj pushtetit unitar.

Sistemi qeverisës konfederativ do të bënte pikërisht të kundërtën e asaj që bën sistemi unitar në ish IRJM.  Duke qenë një marrëdhënie e lirshme midis njësive politike, në sistemet konfederative shumica dërrmuese e pushtetit politik qëndron në qeveritë lokale (njësive federale, ose kantoneve, ose landeve); qeveria qendrore federale ka shumë pak fuqi. Qeveritë lokale kanë një liri të madhe për të vepruar sipas dëshirës, gjë që i bën shtetet me këtë sistem qeverisës, një aleancë e vullnetshme midis shteteve të pavarura.  Duke patur mundësinë për të vetëqeverisur në njësitë ku janë shumicë,  shqiptarët jo vetëm që do të gëzonin të gjitha të drejtat si popull autokton dhe shtetformues, jo vetëm përfaqësuesit e tyre politikë do ju jepnin llogari drejtpërdrejt zgjedhësve në vend të partive sllave, jo vetëm do të ishin në gjendje të zbatojnë politika zhvillimore, arsimore dhe kulturore me buxhetin që ju takon, për të parandaluar eksodin e të rinjve jashtë vendit,  por kjo do të shuante konfliktet dhe do të relaksonte njëherë e mirë marrëdhëniet ndëretnike, dhe do të siguronte paqe në këtë pjesë të Gadishullit Ilirik.  Ashtu siç u mundësoi italianëve, francezëve dhe gjermanëve të jetojnë në paqe, dhe Zvicra të jetë një vend joshës për jetesë për të gjithë. Ashtu siç sistemi qeverisës konfederativ në Belgjikë, me tre nivele qeverisjeje, federale, regjionale dhe të komunitete gjuhësore, shuajti armiqësitë mes valonëve dhe flamanëve, dhe siguroi pjesë të pushtetit edhe për 1% gjermanë.

Shqiptarët, posaçërisht ata që patën guximin të publikojnë përgjimet, protestuesit, intelektualët (nëse ka të tillë), studentët dhe në përgjithësi të rinj e të reja, që sot me guxim nxjerrin përfaqësuesit e tyre politik në dritën e tyre të vërtetë, atë të kriminelëve dhe rrugaçëve, duhet t’i shkojnë deri në fund denoncimit të së keqes.  Nuk duhet të mjaftohen duke u marrë vetëm me pasojat (përfaqësuesit e tyre të shitur dhe kriminalizuar), por njëherë e përgjithmonë të luftojnë dhe pamundësojnë burimin e të keqes për shqiptarët, duke kërkuar ndryshimin e sistemit qeverisës! Pikërisht kërkesa për ndryshimin e sistemit qeverisës duhet të jetë në ballë të protestave të paralajmëruara për 26 korrik, krahas  kërkesës për lirimin e të burgosurve politikë dhe viktimave të pafajshme të proceseve të montuara pafund.

Afrim Fanda

Një gjë është e sigurt, kurthi i përgatitur nga dy komedianët rus Vovan dhe Leksus (nëse janë thjesht komedianë),  nuk kishte për synim thjesht humorin, vënien në lojë të kryeministrit naiv  Zaev, i cili u tregua aq mendjelehtë, sa që ra dakord të korruptojë me 100.000 Euro (dhe atë me ulje çmimi!) patriarkun ekumenik Bartolomej.  Por, dy komedianët, të informuar mire për rrethanat politike, me shumë kujdes e tërhoqën kryeministrin Zaev nga kurthi në kurth, për të nxjerrë atë në dritën e vërtetë, jo ashtu siç paraqitet, por si një politikan i korruptuar po aq sa paraardhësi i tij. Një intrigant, spekulator, manipulator dhe antishqiptar po aq sa paraardhësi i tij.  Dhe për të nxjerrë edhe “shtetin e tij”, ish IRJM, në dritën e vërtetë – po aq jo stabël dhe rrezik për regjionin sa që ishte edhe gjatë qeverisjes së mëparshme. Prononcimet e tij lidhur me shqiptarët në rajon, nuk janë aspak për të qeshur.

Pas publikimit të bisedave telefonike në mes të kryeministrit Zaev dhe dy komedianëve rus, disa shqiptarë naiv, në mes te tyre dhe ca analistë dhe politikanë, nxituan ta falënderojnë z. Zaev për, gjoja denoncimin e planeve për ndarjen e Kosovës, duke injoruar faktin që këto bisedime qenë bërë publike me kohë dhe hasën në reagimin e menjëhershëm dhe të vendosur të të gjithë shoqërisë shqiptare dhe faktorit ndërkombëtar, pa patur nevojë për ndihmën e tij.

Vërtet kryeministri Zaev, gjatë bisedës telefonike me “presidentin Petro Poroshenko”, dhe “sekretarin e përgjithshëm të NATO-s z. Jens Stoltenber” denonconte me zell të madh marrëveshjen e fshehtë për ndryshimin e kufijve, por jo se shqiptarëve u kërkohej që të japin territore të tyre për të marrë përsëri territore të tyre, por për shkak të rrezikut që kjo të bëhej “praktikë ndërkombëtare”.  Nuk e kishte as hallin që kjo “praktikë ndërkombëtare” të përdorej nga Rusia për Abkhazinë dhe Krimenë, gjë me të cilën mundohej të interesonte “presidentin Poroshenko”. Por shqetësimi i tij i vetëm ishte që kjo “praktikë ndërkombëtare”, në një të ardhme mund të rrezikojë gjysmën e shtetit të tij të banuar me shumicë shqiptare, i vetëdijshëm për faktin që, për të ndërtuar shtetin e ish IRJM nuk është respektuar kurrë vullneti i lirë politik i shqiptarëve.  E nuk u respektua as me Marrëveshjen e Prespës, e as me ndryshimet e fundit të kushtetutës, kur shqiptarët thjesht u trajtuan si pakicë e ardhur.  Ndaj dhe nga paniku, në mënyrë histerike, me dhjetëra here gjatë bisedave telefonike, përsërit rrezikun e “praktikës ndërkombëtare” .

Ndërkohë, pyetjes me kunj të “presidentit Poroshenko” se cili është qëndrimi i shqiptarëve të ish IRJM për këtë, kryeministri “i zgjuar”, e “informon” atë gjithë kënaqësi, se shqiptarët e ish IRJM janë kaq të dashuruar pas tij dhe partisë së tij, saqë në asnjë mënyrë nuk duan të ndryshojnë kufijtë absurdë që kalojnë mes përmes territoreve të banuara në të dy anët me shqiptarë, dhe të jetojnë bashkë në një shtet si të gjithë popujt tjerë të Evropës, por vdesin të jetojnë në shtetin unitar të  kryeministrit Zaev si pakicë me të drejta të kushtëzuara me përqindje.  Sipas kryeministrit Zaev, shqiptarët autokton në territoret e tyre, me “vullnetin e tyre të lirë” të përfaqësuar në parlament dhe pushtet nga shqiptarë me dosje kriminale, zgjodhën shtetin e ASNOM-it, të Goce Delçevit, me histori të përbashkët me Bullgarinë! Por jo vetëm kaq, nuk kanë nevojë më as për partitë e tyre shqiptare, ndaj dhe në të ardhmen, shqiptarët do të votojnë vetëm për partinë multietnike të kryeministrit Zaev!

Dhe për gjithë këtë parajsë që kryeministri Zaev u ofron shqiptarëve, i duhen vetëm pak kushte – sistemi qeverisës unitar, përfaqësuesit e kriminalizuar të shqiptarëve, të cilët sistemi unitar i prodhon me bollëk,  dhe një opozitë që hesht për gjithë këtë dhe pret me durim të futet në pushtet.

Kryeministrit “reformator”, i cili morri pushtetin  nga paraardhësi i tij duke e akuzuar atë për korrupsion dhe abuzim me pushtetin, pranon pa asnjë ngurrim këshillën e “presidentit Poroshenko” për falsifikim të rezultatit të referendumit  (“nuk është me rëndësi se si votojnë njerëzit, por kush numëron votat”); bie dakord të korruptojë me para në dorë patriarkun Bartolomej, për të siguruar autoqefalin e Kishës, dhe fton “investuesin Poroshenko” për “bisedë private” lidhur me ndërtimin e fabrikës së çokollatave në ish IRJM. Fakte që do të ishin të mjaftueshëm jo vetëm për dorëheqjen e menjëhershme të tij si kryeministër, por edhe për ngritjen e padisë penale për abuzim me funksione shtetërore.

Gjithë kësaj, shijen e fundit, atë te hidhur, e lë opozita aktuale, e cila gjithë zell angazhohet për të demaskuar partitë shqiptare në pushtet, por hesht me këmbëngulje për partinë sllave në pushtet dhe sistemin qeverisës unitar, që u mundëson partive sllave rolin e marionetistit që tërheq fijet ndërsa partive shqiptare rolin e marionetës!

Afrim Fanda

“Ftojmë qytetarët shqiptarë që të dalin më 5 Maj dhe të shfrytëzojnë të drejtën e votës, duke respektuar bindjet e tyre individuale”; “është e rëndësishme që Maqedonia e Veriut të zgjedhë një president dhe mos të krijohet krizë e re institucionale gjë që do ngadalsonte proceset integruese të shtetit drejt NATO dhe BE”,  deklaruan pothuajse njëzëri  Aleanca per Shqiptarët, Lëvizja Besa dhe kandidati i pavarur z. Blerim Reka, dy ditë para raundit të dytë të zgjedhjeve presidenciale, pas një ngurimi të gjatë në mungesë guximi, parimi dhe vizioni për t’ju drejtuar votuesve të nxitur në raundin e pare nga ata vet për të votuar “shqiptari shqiptarin”,  dhe pazarllëqesh që lihen për t’u nënkuptuar, duke aluduar tani hapur që të votohet për kandidatin e LSDM, z. Stevo Pendarovski.

Por,  ishin “arnautë”, “shqiptarë me gjak sllavi”,  sipas exponentëve të ASH dhe Lëvizjes Besa, ata shqiptarë që dolën në zgjedhjet për president të ish IRJM, dhe në raundin e parë votuan kandidatin e LSDM Stevo Pendarovski, të përkrahur nga BDI dhe disa parti të vogla ne bashkeqeverisje me LSDM!? Dhe, a qenë shqiptarë “patriotë”, “me gjak shqiptari” ata që dolën në këto zgjedhje dhe votuan kandidatin shqiptar të pavarur z. Blerim Reka, të përkrahur nga dy partitë “opozitare” Aleanca për Shqiptarët dhe Lëvizja Besa, të cilat tani, tërthorazi ftojnë këta votues që në raundin e dytë të votojnë kandidatin e LSDM!?

Pergjigja më e saktë dhe më e drjetë do të ishte Jo! As të parët e as të dytët nuk janë as heronj e as tradhtarë, por thjesht viktima të një pushteti antishqiptar dhe partive shqiptare amorale në shërbim të këtij pushteti.  Ashtu siç nuk jane heronj ata që votuan kandidatin e “pavarur” shqiptar, por shqiptarë fatkeq në pritje të një punësimi nga ndërimi i pushteteve, ose shqiptarë të ndershëm por naivë,  nuk janë tradhtarë as shqiptarët që votuan kandidatin e LSDM, por thjesht skllevër fatkeq të pushtetit dhe partive shqiptare amorale, të cilët per bukën e gojës, në çdo zgjedhje votojnë sipas urdhërit të partive shqiptare në pushtet, për t’i mos hequr nga puna ose  në këmbim të një punësimi në administatë.

Pergjigjen e vërtetë dhe të merituar këtij pushteti antishqiptar pseudo-demokratik dhe partive amorale shqiptare, e dha shumica shqiptare që përbuzi ftesën e partive shqiptare mercenare në pushtet për të marrë pjesë në këtë maskaradë prej zgjedhjesh. Por njëkohsisht, nuk lejoi të manipulohet as nga partitë shqiptare “opozitare”  të cilat në vend se te luftojne per te dryshuar sistemin që gjeneron këtë skllavëri për shqiptarët, në mënyrë që të sigurojnë instrumentet që do të garantonin të drejtat kolektive të shqiptarëve, ata nxorën përpara shqiptarëve individin qe ua ofronte po te njëjtin sistem,  po të njëjtën “Republikë” që ua ofron edhe kandidati i LSDM, po aq unitare dhe sllave, dhe të udhëhequr nga po e njejta qeveri, ajo e LSDM e Pendarovskit!

Dalja në përqindje kaq të ulët e shqiptarëve në qytetet e tyre (nën 20 %), pra, nën pjesëmarrjen edhe ashtu të ulët në nivel të shtetit (42%), tregoi se shumica e shqiptarëve, ashtu siç bënë edhe në referendumin e fundit, refuzuan që t’i nënshtrohen diferencimit ideo-politik fallco për të zgjedhur mes LSDM-së “proeuropiane” apo VMRO-së “pro ruse” të imponuar nga partitë amorale shqiptare në shërbim herë të njërës, e herë të partisë tjetër sllave.  Treguan se nuk besojne në drejtësinë dhe ligjshmërinë, e as në intergrimet (që, siç e shohim varen kryekëput nga ndërkombëtarët) dhe “të ardhmen e përbashkët” që do t’ua sillnin ata të cilët zbatuan për gjysem shekulli terrorin komunist mbi shqiptaret, e sot, në mënyrë absurde kërkojnë nga ata që të heqin dorë pikërisht nga standardet evropiane për qeverisjen e këtij shteteti si bashkësi popujsh, në emër të kinse integrimit në BE.

E shqiptarët nuk do të dalin as tani kur kryeministrit Zaev i duhen shqiptarët për të shpëtuar vlefshmërinë e ketyre zgjedhjeve presidenciale në shtetin e tij unitar, duke plotësuar pragun zgjedhor të rezikuar, prej 40% dalje në vendvotime.

Kryeminstrit Zaev i mbetet që t’u përgjiget shqiptarëve në pyetjen:  Nëse mos plotësimi i pragut zgjedhor prej 40% i ben këto zgjedhje presidenciale të pavlefshme per ish IRJM, sa i bën të vlefshme këto zgjedhje për shqiptarët, dalja e tyre nën 20%!?

Afrim Fanda

Presidenti konsensual apo shqiptar? Mashtrimi i rradhës në shërbim të mos-zgjidhjes së çështjes shqiptare në ish IRJM

“Kjo është përqindja me të cilën dalin zakonisht shqiptarët edhe në zgjedhjet parlamentare dhe ato vendore”, deklaruan liderët e partive shqiptare dhe telallët e tyre, duke komentuar të zhgënjyer mos-arritjen e kushtit ligjor pjesëmarrjes në  referendumin (36,89 %, në vend të 50 % + 1), dhe në veçanti  numrin e ulët të shqiptarëve që dolën në referendum  (233.000 votues shqiptarë, krahasuar me 261.000  në zgjedhjet vendore të fundit, një vit më parë). Dhe për habi, mashtruesit dhe manipuluesit e opinionit, padashur e thanë një të vërtetë: po, është fakt se kaq janë votuesit e shkretë shqiptarë që akoma nuk kanë arritur të ikin në perëndim, të cilët, të skllavëruar për një vend pune për bukën e fëmijëve të tyre, dalin sa here që ka zgjedhje parlamentare apo vendore, të mbikqyrur nga banditët partiakë me lista të përpikta të anëtarëve të familjeve të tyre si votues.  Por “harruan” të japin edhe nje fakt tjetër shum domethënës: Shqiptarët e diasporës, ata të cilëve buka e gojës e fëmijëve të tyre nuk varet nga banditët e BDI, dhe s’kanë as pse joshen nga premtimet e matrapazeve të partive opozitare,  nuk dolën të votojnë as edhe 1% për këtë referendum! Dhe shqiptarët bojkotuan jo se nuk besojnë në NATO (e kujt t’i besojnë, Rusisë!?) dhe BE (e si të mos besojnë në BE, kur atë kanë shpresën e fundit, dhe atje  ikin që tani, masovikisht), por ashtu si nuk besuan  VMRO-së dhe Nikolla Gruevskit, nuk kanë besim as në premtimet e  LSDM-së dhe Zoran Zaev, e nuk besojnë as kriminelëve të BDI dhe matrapazëve politikë të Besës dhe Aleancës në shërbim të ambicjes së tyre politike dhe interesave personale.

Dhe kur këta kriminelë dhe matrapazë dështuan të nxjerin shqiptarët në referendum për të përligjur tradhëtinë përmes “vullnetit të popullit të shprehur në referendum”, u detyruan që krimin ta bëjnë me dorën e tyre.  Në një moment të rëndësishëm kur po rishikohej kushtetuta, për interesat e tyre kriminale dhe karieriste, dogjën një mundësi të rrallë për të imponuar ndryshime kushtetuese në shërbim të avancimit të statusit kushtetues të shqiptarëve dhe ndryshimit të sistenit qeverisës unitar, duke votuar ndryshimet kushtetuese ekskluzivisht në shërbim të palës sllave, që ata të shpëtonin atë që mund të shpëtohej nga identiteti i vjedhur.

Të vetëdijshëm për këtë,  këta mercenarë dhe matrapazë politikë, tani ftojnë shqiptarët në farsën histerike, sa manipuluese aq dhe ofenduese të zgjedhjeve presidenciale, duke ju ofruar atyre, njëra palë një president sllav “konsensual” që do të “frymojë shqip”, dhe pala tjetër një president shqiptar “kandidat i pavarur” që do të jetë i varur vetem nga ata, po aq lojal ndaj IRJM unitare sa i pari,  i cili kandidon për president sepse është i merakosur që kjo “shoqëri multietnike” mos të “rëshqasi drejt shtetit monoetnik”!?

Në mungesë të interesit dhe gatishmërisë për të ofruar shqiptarëve zgjidhjen reale të problemeve të tyre jetike qe lidhet ngushte me zgjidhjen perfundimtare te statusit të tyre kushteutes të shtetformësisë dhe sistemit qeverisës, ata ofrojnë shqiptarëve farsën e zgjedhjes së presidentit që “do i zgjidhi te gjitha problemet e shqiptarëve”, të vetëdijshëm për faktin që një president shteti, qoftë edhe shqiptari më patriot, nuk do të ndryshonte asgjë për shqiptarët, për shkakun se presidenti si institucion ka kompetenca dhe kufizime qarëtisht të përcaktuara dhe të sanksionuara me kushtetutë!

Shqiptarët duhet edhe këtë herë duhet t’i japin përgjigjen e merituar kësaj klase politike që kurrë nuk punoi në drejtim të mbrojtjes së interesave dhe zgjidhjes përfundimtare të cështjeve të hapura të elektoratit të vet, duke bojkotuar dhe injoruar në tërësi gjithë këtë cirk parazgjedhor bashkë me zgjedhjet për president të shtetit, që atyre, padushimin më të vogël, nuk do t’ju sjelli asgjë të re, ashtu siç nuk u solli asgjë të re zgjedhja Talat Xhaferit per Kryetar kuvendi të ish IRJM.

Shqiptarët duhet t’i japin pergjigjen e merituar këtij kryeministrit të vetëkënaqur, hajdut identitetesh dhe historish, dhe shërbëtorëve të tij të BDI-së, të cilët me paftyrësinë më të madhe u ofrojnë shqiptarëve një ekspert për siguri kombëtare, si kandidat “konsensual” për president, sepse e dinë shumë mire se për sigjurinë e cilit “komb” dhe për ta mbrojtur nga kush, angazhohej ky ekspert.  Por gjithashtu duhet t’i japin pergjigjen e merituar edhe këtij kandidati “të pavarur” shqiptar, i cili publikisht, në mënyrën më të pafytyrë, kapur dorë për dore me liderët matrapazë politikë të “Besës” dhe “Aleancës për shqiptarët”, po gjenjen shqiptarët duke u paraqitur si i pavarur.  Një karierist që në gjithë këtë, sheh vetëm mundësinë për të rumbullakosur karieren e tij të filluar si amabasador i ish IRJM në BE, tani në shërbim të shtetit si president shteti, siç deklaroi edhe vetë, për t’u angazhuar “për sundimin e ligjit, demokracisë, gjyqësorit të pavarur dhe respektimit të drejtave të njeriut”, kaq i sigurtë në këtë, saqë pret me shumë besim që ta votojnë edhe votuesit sllavë!

Afrim Fanda

Shqiptarëve në IRJM u premtohet integrimi në BE në shkëmbim të lëshimeve që do të bënin për mbajtjen gjallë të shtetit dhe identitetit të vjedhur nga ana e sllavëve të IRJM, duke hequr dorë nga identiteti i tyre dhe të qenit të barabartë në shtetin ku jetojnë. Atë qe kushtetuta e Belgjikes arriti te bente ne vitin 1962 per 1% gjermanë, përmes sistemit qeverisës federal të kombinuar me Komunitetet Federale Gjuhësore frenge, holandeze dhe gjermane, duke zyrtarizuar në këtë mënyrë përdorimin e gjuhes gjermane që flitet vetem nga 1% i banorëve të Belgjikës, sot, në vitin 2018, në momentin kur rishikohet kushtetuta, pushteti në duart e sllavëve dhe mercenarëve të tyre shqiptarë nuk tregon as më të voglën gatishmëri për të bërë as aq, për shqiptarët që përfaqësojne më shumë se një të tretat e banorëve në IRJM…

Nëse ëndra për integrim në Bashkimin Evropian në kohën e anëtarësimit të Greqisë në vitin 1981, pavarësisht afërsisë gjeografike, dukej akoma shumë e largët për shqiptarët, gjysma e të cilëve gjendeshin nën kulmin diktaturës komuniste, e gjysma tjetër në kulmin e terrorit jugosllav, pas rëzimit të sistemit monist në vendet ish komuniste të Europës, e sidomos me anëtarësimin e pothuajse të gjitha këtyre shteteve në  BE, tani më kjo ëndër dukej e realizueshme dhe e prekshme. Anëtarësimi i Bullgarisë dhe Rumanisë, me realitete të krahasueshme me atë të shqiptarëve në vitin 2007, dhe anëtarësimi i Kroacisë në vitin 2013 bëri që shqiptarët, tani të ndodhur në një tranzicion të pafund, në një sistem jo demokratik po aq të egër si sistemi i kaluar, BE-në t’a shohin si një shpresë dhe shpëtim. Por për fat të keq, shumica e shqiptarëve e shohin vetëm si mundësi punësimi në donjë nga këto shtete të BE, e jo si një mendësi të re dhe realitet të bartshëm në vendet ku jetojnë.

Por, cilat janë mësimet që duhen nxjerrë nga përfitimet reale nga antarësimi i këtyre vendeve?

Vetë historia e Greqisë para, dhe në veçanti pas anëtarësimit në BE, vlen shumë si mësim për shqiptarët. Ajo, u anëtarësua në BE në vitin 1981, pikërisht në fazën e depresionit të thellë ekonomik të filluar në vitin 1979, pas në periudhe të artë ekonomike që filloi më 1960 dhe zgjati deri më 1973, kur kriza e naftës  goditi fuqishëm Greqinë. Kriza ekonomike u thellua akoma më shumë edhe pas anëtarësimit në BE, bile në vitet në vazhdim e ktheu ekonominë e Greqisë në nivelet e para vitit 1960. Ngritja ekonomike rapide e viteve 2000-2007, me hyrjen në  Euro zonë, vetëm sa dëshmoi për një qeverisje të papërgjegjshme dhe ekonomi të paqëndrueshme. Qeveria, e cila në kushtet e një kredibiliteti të përmirësuar mori shuma të mëdha hua me interes të ulët,  në vend të shtrëngimit të rripit dhe të uljes së borxhit publik, lejoi rritjen vjetore të shpenzimeve të konsumit në 4.7% (krahasuar me atë të Eurozonës që ishte 1.9%). Pas vitit 2007 Greqia u përball me rënien më të madhe të PBB në historinë moderne në një shtet në gjendje paqeje – humbi 26% të PBB dhe borxhi publik shkoi në 177% të PBB.

Bullgaria dhe Rumania, edhe pas një dekade anëtarësimi në BE, mbeten shtetet më të varfëra të BE. Paga minimale në Bullgari në vitin 2017 shënoi një rritje të dukshme krahasuar me 2007    -nga 93 Euro në 235 Euro. E njëjta gjë ndodhi edhe në Rumani: nga 114 Eur më 2007, në 275 Euro më 2017.  Por, përkundër kësaj rritjeje të dukshme, akoma përfaqësojnë paga frustruese dhe të turpshme për realitetin e BE (paga minimale ne Shqiperi, pas 1 janarit 2019 – 210 Eur). Bullgaria u bë një vend tërheqës për shumë investitorë, por arsyeja mbetet zhgënjyese – punësimi i punëtorëve të kualifikuar me paga të krahasueshme me vendet në zhvillim si India. Ndaj dhe në Bullgari, numri i njerëzve që punojnë jashtë vendit është më i lartë se i atyre që punojnë brenda vendit.  Për të njëjtat arsye, Rumania përballet me një krizë të rëndë demografike dhe është në rrugë e sipër për të humbur përmes emigrimit mbi 5 milionë banorë deri në vitin 2050. Në të dy vendet, forca e punës po reduktohet dukshëm, gjë që i bën këto vende me një të ardhme të pasigurt.  Vetë anëtarësimi i këtyre dy vendeve në BE nuk arriti të vendosi nën kontroll korrupsionin, i cili vazhdon të jetë barrierë kryesore në menaxhimin e fondeve të BE,  për procedura të ndershme të tenderimeve, koncesioneve etj

Nëse, nga njëra anë, me anëtarësimin në BE, ndjenja e përkatësisë në familjen e madhe evropriane, u mundësoi qytetarëve të këtyre vendeve të ndjejnë fuqinë që kanë për të kërkuar më shumë nga qeveritë e tyre, një shembull ky inkurajues për shqiptarët, nga ana tjetër, shembujt e lartpërmendur dëshmojnë të vërtetën e hidhur:  BE nuk është strehë, as e shteteve të paqëndrueshme, e as e popujve që presin shpëtim me magji nga udhëheqësit e tyre të papërgjegjshëm, të korruptuar dhe të kriminalizuar.   Po të shtojmë ketu edhe mësimin e nxjerë nga rasti i Katalonisë, definitivisht, anëtarësimi në BE nuk mund të jetë arsye për të hequr dorë nga territoret, sovraniteti dhe identiteti duke bërë lëshime bazuar në premtimet se problemet do të zgjidhen pas anëtarësimit.

Eshtë zhgënjyes fakti që, pikërisht nën trysninë e një pjese të faktorit ndërkombëtar, klasa politike shqiptare e zhytur në korrupsion dhe krim, premton integrimin në BE dhe si rrjedhojë, jetë më të mirë shqiptarëve, në shkëmbim të lëshimeve që do të bënin për fqinjët e pangopur. Dhe, me këtë rast, janë pikërisht standardet e BE për të drejtat e njeriut, për të drejtat kolektive dhe të shtetndërtimit, ato që shkelen me të dy këmbët për shqiptarët.

Shqiptarëve, akoma padrejtësisht u kërkohet që të vazhdojnë të jetojnë të coptuar në 6 shtete, si asnjë popull tjetër në Europë. Dhe më e keqja, kjo u shitet atyre si normalitet.  Por, madje as në shtetet ku jetojnë ashtu të coptuar, nuk zbatohen as standarded regjionale të ndërtimit të shtetit – bashkësi popujsh, e lere më ato evropriane.

Edhe vetë shteti Jugosllav, që në formimin e vet, zgjodhi  sistemin qeverisës federativ, për të motivuar për bashkëjetesë në një shtet Serbët, sllovenët, kroatët, malazezët. Me përjashtim të shqiptarëve që u përfshinë në këtë shtet pa vullnetin e tyre dhe me një status jo të barabartë. Me rastin e formimit te shtetit të Bosnjes, pas luftës së përgjakshme, të gjithë, përfshirë dhe faktorin ndërkombëtar, u angazhuan dhe dakorduan për një sistem qeverisës konfederativ, si i vetmi model qeverisës që do t’ia arrinte të mbante bashkë, në një shtet, popujt e armiqësur në luftën e fundit. Në Kosovën “e pavarur” pakica serbe, qe as në kohen e zullumit çetnik dhe egzodit të shqiptarëve në kohën e Millosheviçit nuk kaluan mbi 7%, sot, si në asnjë vend të Evropës, kanë 10 vende të garantuara në parlamentin e Kosovës ndërkohë që shqiptarët e Malit të Zi, këto ditë burgosen për përdorimin simboleve të tyre për festën e flamurit.  Ndërsa në Greqinë, anëtare e BE, sipas grekëve, popuj të tjerë përveç grekëve, e me kte as shqiptarët, thjesht “nuk ezgzistojnë”!

Shqiptarëve në IRJM u premtohet integrimi në BE në shkëmbim të lëshimeve që do të bënin për mbajtjen gjallë të shtetit dhe identitetit të vjedhur nga ana e sllavëve të IRJM, duke hequr dorë nga identiteti i tyre dhe të qenit të barabartë në shtetin ku jetojnë.  Atë qe kushtetuta e Belgjikes arriti te bente ne vitin 1962 per 1% gjermanë, përmes sistemit qeverisës federal të kombinuar me Komunitetet Federale Gjuhësore frenge, holandeze dhe gjermane, duke zyrtarizuar në këtë mënyrë përdorimin e gjuhes gjermane që flitet  vetem nga 1%  i banorëve të Belgjikës, sot, në vitin 2018, në momentin kur rishikohet kushtetuta, pushteti në duart e sllavëve dhe mercenarëve të tyre shqiptarë nuk tregon as më të voglën gatishmëri për të bërë as aq, për shqiptarët që përfaqësojne më shumë se një të tretat e banorëve në IRJM.

Nëse partitë shqiptare në pushtet, hapur, në ditë me diell, kryejnë aktin më të lartë të tradhtisë kombëtare duke hequr dorë vullnetarisht “për interesa më të larta të shtetit të IRJM”, nga shfrytëzimi i këtij rasti të volitshëm të hapjes së kushtetutës për ndryshime, për të kushtëzuar votën e tyre me ndryshime kushtetuese për statusin e shtetformuesit për shqiptarët dhe sistemin qeverisës konfederativ apo federativ, po aq shqetësues dhe zhgenjyes është qëndrimi i lëkundur i opozitës shqiptare në IRJM. Ndërkaq lideri i ASH shkon akoma më larg duke u tallur me shqiptarët me propozimin e tij që  në preambulën e kushtetutës së IRJM në pjesën e tekstit “Republika e Maqedonisë është shtet i pavarur dhe sovran” thjesht, të shtohet në vazhdim “dhe shtet multietnik”. Zoti Sela, duhet t’u sqarojë shqiptarëve se nga cili shtet i Evropës mori shembullin për këtë kushtetutë, të cilën ai e bën “të pranueshëm”për shqiptarët duke e korigjuar me një fjalë të vetme!?

Sot për shqiptarët në IRJM është më se e qartë se nuk mund ta lënë të ardhmen e tyre në duart e partive të kapura nga pushteti në duart e sllavëve. Sot  më shumë se kurrë, populli shqiptar  ka nevojë për disaporën, për intelektualët me vetëdije njerëzore dhe kombëtare të pacënuar, për rininë, nxënësit dhe studentët, për të ndaluar këtë tradhëti të përfaqësuesve politik të tyre.  Kryeministri Zaev, me ndihmën e mercenarëve të blerë shqiptarë ne pushtet dhe jashtë saj, me ndihmën e deputetëve kriminelë të amnistuar e të pa amnistuar, me drejtorë të rinj e të vjetër e të amnistuar të UDB-së, mund të votojë në parlament kushtetutë me përmbajtje si t’i dojë qefi.  Por, kjo kushtetutë nuk do të jetë e shqiptarëve. Kryeministri Zaev, ashtu si dhe paraardhësit e tij, mund të blejë ca mercenarë shqiptarë me vetëdije të ulët njerëzore dhe kombëtare, por  nuk mund të blejë popullin shqiptar. Me këtë veprim, ai dhe bashkëpunëtorët e tij, thjesht dëshmojnë para shqiptarëve dhe faktorit ndërkombëtarë mungesën e gatishmërisë së tyre për bashkjetesë në një shtet, si të barabartë me shqiptarët, gjë që i bën përgjegjës për çdo revoltë të shqiptarëve në të ardhmen, të cilat, sigurisht që nuk do të mungojnë, ashtu siç nuk munguan më 1968, 1981, 1992, 1994, 1997, 2001, 2007, 2015 …

Afrim Fanda

Integrimi i shqiptarëve në pushtet është lojë që ndiqet nga pushteti që nga koha e ish Jugosllavisë, kur një pjesë e shqiptarëve, të cilët në atë kohë opinioni sllav i quante “poshteni albanci” (“shqiptarë të ndershëm”) u inkuadruan në nivele të ndryshme të pushtetit dhe arritën deri në nivelet më të larta të saj.

Për këta “shqiptarë të ndershëm” pushteti i atëhershëm siguronte një jetë të mirë në elitën e asaj kohe, ndërsa për pjesën tjetër, sidomos për atë që guxonte të shprehte pakënaqësinë ndaj sistemit, ushtroheshin represalije. Derisa në Kosovë kriteri për “shqiptar i ndershëm” here bëhej më i ashpër e herë më i butë, posaçërisht para demonstratave të viti 1981, për shqiptarët e IRJM ky kriter ishte gjithmonë i ashpër, dhe nga këta kërkohej lojalitet dhe zell i padiskutueshëm për të shërbyer.
Pas ndryshimet të sistemit dhe pas pavarësisë së IRJM, pushteti në duart e sllavomaqedonasve nuk hoqi dorë nga kjo lojë dhe vazhdoi të mobilizonte “shqiptarë të ndershëm” për t’i inkuadruar në mënyrë selektive, në nivele të ndryshme të pushtetit.
Përmes Drejtorisë së Sigurisë dhe Kundërzbulimit, ia arriti të të kultivonte klasën politike shqiptare që tani do bënte punën e tyre në mobilizimin e “shqiptarëve të ndershëm”, por këtë here në emër të një “fryme të re, demokratike” dhe në emër të “së drejtës për hisen e pushtetit që u takon shqiptarëve”. Duke mos u pranuar si shtetformues dhe bartës të sovranitetit, shqiptarët e integruar në institucionet e shteti, me apo pa vetëdije, thjesht u vunë në shërbim të sllavëve pronarë të shtetit, e jo në shërbim të popullit të tyre. Nëse në atë kohë shqiptarët që futeshin në shërbim të pushtetit në duart e sllavëve me këto kushte quheshin spiunë, tani i njëjti shërbim mori aureolën e “demokratizimit” e bile edhe “patriotizmit”. Ata që e kundërshtonin këtë fenomen etiketoheshin si nacionalistë, radikalë, anti-perëndimorë, individë me ide të vjetëruara, etj.
Shembull i përsosur i këtij fenomeni është “shqiptarja e ndershme“ Fatime Fetau, njëra nga prokuroret speciale, me një detyrë të një peshe të madhe për të sjellur para drejtësisë politikanët e korruptuar.
Në prononcimet e këtyre ditëve në media të gazetarit të njohur sllavomaqedonas Branko Geroski dhe aktivistes së njohur të drejtave të njeriut profesoresha Mirjana Najçeska, ata e treguan Fatime Fetain, prokuroren shqiptare në Prokurorinë Speciale të IRJM ne dritën e saj te vërtetë – një ordinere provinciale e vetëkënaqur, një imituese e yjeve te folk estrades serbe me sjelljet e saja në publik, dhe nje luftëtare fallco për drejtësi, pa asnjë rezultat të dukshëm deri tani.
Por, përshkrimi që i bënë asaj dhe që, në fakt, qëndron për shumë nga ata të llojit të saj, është vetëm gjysma e të vërtetës për Fatimen.
Nëse deri dje, shqiptarët pothuajse ndërtuan kultin e heroines për drejtësi të munguar nga kjo prokurore shqiptare, sot, per dallim nga këta të dy intelektualë sllavomaqedonas, shqiptaret tek ajo shohin fenomenin “Fatime” që simbolizon modelin e shqiptarit mediokër, të etur për pushtet, me mendësi provinciale, të paarsimuar, ose të arsimuar por i paqytetëruar, që flet më mire sllavishten se sa shqipen, në gjendje të shkeli mbi bashkëkombasit për të arritur pushtetin në duart e sllavomaqedonasve, duke u bërë i pëlqyeshëm për ta.
Njëkohësisht, fenomeni “Fatime” ndihmon për të kuptuar edhe preferencat e pushtetit në duart e sllavomaqedonasve, që nuk ndryshojnë nga ato të regjimit të kaluar, për shqiptarin “poshten albanac”,pra “shqiptar i ndershëm”. “Integrimi” i tillë i shqiptarëve në pushtetin në duart e sllavomaqedonasve, nënkupton integrimin vetëm të modelit “Fatime” të shqiptarit.
Me nje shqiptar të tillë, “të integruar” që nga viti 2001 në poste të ndryshme, si ai i Ministrit të drejtësisë, gjykatësit në Gykatën Kushtetuese, dhe të avokatit të popullit ku vazhdon aktualisht, u vranë, u burgosën, dhe vdiqën në burgje shqiptarë në një sërë ekspeditash ekzekutuese pa gjygj dhe procese të montuara gjyqësore siç janë rasti i Sopotit (2003), rasti i Brodecit (2007), Egzekutimi I Harun Aliut me shokë (2010), Rasti “Monstra” (2012), Rasti i Kumanovës (2015) … Sot i njëjti habitet se të burgosurit e përleshjeve të armatosura të Kumanovës “qenkan torturuar”!
Disa shqiptarë të tjerë të “integruar” në Drejtorinë për Siguri dhe Kundërzbulim të IRJM, i futën shqiptarët në grackën e Kumanovës për llogari të oligarkëve të të dy palëve në pushtet, duke shkaktuar një masakër të paparë në një shtet në gjendje paqeje.
Shumë shqiptarë të tjerë të “integruar” u lanë të lire në hajdutërinë e tyre në institucinet e shtetit në shkëmbim të shërbimit të aprovimit ose moskundërshtimit të politikave antishqiptare të klaneve sllavomaqedonase në pushtet, gjithmonë të ndërmjetësuar nga Drejtoria per Siguri dhe Kundërzbulimt të IRJM.
Por, sot shqiptarët e kanë të qartë se “integrimi” i tillë, që për shqiptarët solli vetëm dhunë, poshtërim dhe varfëri, u ofrohet nga sllavomaqedonasit në pushtet si zëvendësim per një marreveshje për të ardhmen e këtij shteti. Marrëveshje që do të mbështetej në realitetin ekzistues, pra, ne karakteristikat demografike, historike dhe politike dhe që do të sillte paqe dhe bashkëpunim mes popujve fqinj në këtë pjese të Evropës. Marrëveshje të qëndrueshme si ajo që mundësoi dhe mirëmbajti me shekuj paqen ne mes popujve gjerman, italian dhe francez në Konfederatën Zvicerane.
Që kjo lojë e rezikshme e integrimit të rejshëm dhe selektiv të shqiptarëve në pushtet nuk e zëvendëson dot marreveshjen për të ardhmen e IRJM, dhe nuk siguron zgjidhje dhe paqe afatgjatë, janë të vetëdijshëm edhe kryeministri Zaev dhe bashkëpunëtorët e tij, por për momentin mendojnë se ia vlen. Deri kur?

Për kë bien këmbanat kur vdes një njeri? Sigurisht jo për të vdekurit, do të thoshte Ernest Hemingway! Të vdekurit nuk i dëgjojnë dot.  Këmbanat bien për të gjallët, për t’i ftuar të përcjellin  të vdekurit dhe për t’ua kujtuar se ka vdekje!

Këmbanat, bien edhe ndër shqiptarët e IRJM. Madje kohëve të fundit bien edhe më fortë.  Janë këmbana alarmi, që sërish, nuk bien për të vdekurit por për të gjallët.  Dhe kur them të vdekurit, nuk e kam fjalën për të vdekurit biologjik, por për klasën politike që ka vdekur prej kohësh shpirtërisht, moralisht… bashkë me ca intelektualë në shërbim të tyre.

Bëhet fjalë për ata që i ftonin shqiptarët për të votuar marrëveshjet e sllavëve me fqinjët, duke u thënë se nuk ka rëndësi si do të quhen – sipas një kryengritjeje bullgare, maqedonoveriorë, maqedonas sllavë, popull njëzetpërqindësh…  mjafton që duke pranuar këtë, do të kenë mundësi të “integrohen” (duke ikur) në BE.

Janë pikërisht ata që firmosën deklaratën e përbashkët demagogjike ku deklaruan se angazhohen për ngritjen e statusit të shqiptarëve në Maqedoni në popull shtet-formues, me gjuhë zyrtare, me status të barabartë me gjuhën maqedonase, dhe po në këtë deklaratë shprehën përkushtimin që këto të drejta t’i realizojnë në përputhje me frymën e Marrëveshjes së Ohrit, e cila qartazi konsideron dhe trajton shqiptarët si pakicë kombëtare, të cilës i jepen “pak më shumë” të drejta, aty ku është “pak më shumë” se 20%. Që gjuhën shqipe do ta bënin gjuhë zyrtare në tërë territoirn e IRJM, por gjithmonë me frymën e Marrëveshjes së Ohrit, e cila në pikën 6, nënpikën 4 të saj përcakton  gjuhën maqedonase  gjuhë zyrtare në tërë Republikën e Maqedonisë dhe në marrëdhëniet ndërkombëtare, ndërsa gjuhën shqipe si gjuhë e 20% -shit. E statusin e shqiptarëve në IRJM do ta avanconin në popull shtet-formues, me frymën e po kësaj marrëveshjeje, e cila në amandamentin  e rënë dakord nga nënshkruesit, edhe pse nuk përmend “popullin maqedonas” si të vetmin shtetformues,  qartazi  shtetformësinë e vendos në themelet e Republikës së Krushevës, dhe vendimet e “ASNOMIT”,  të cilat, të dyja nxjerin sllavët si të vetmit shtetformues.

Dhe të njëjtit sot, në bashkëpunim me “reformatorët” sllavë, trashëgimtarë të etërve të tyre komunistë të “ASNOMIT”, me ndryshimet kushtetuese të propozuara, ofrojnë shqiptarëve “ridefinimin” e shtetit, por sërisht në “shtylla” kryekëput sllave: Ilindenin, një kryengritje bullgare, ASNOM-in, një këshill antifashist pjellë e partisë komuniste të Jugosllavisë, Referendumin për Pavarësi të IRJM, të bojkotuar nga shqitparët, dhe për të hedhur hi syve të shqiptarëve, Marrëveshjen e Ohrit, një marrëveshje e e bazuar në vendimet e tre të parave! Një marrëveshje një-përdorimshe, e sajuar për t’i dhënë fund një lufte, por në të njëjtën kohë, duke nxitur një luftë tjetër në të ardhmen.  Marrëveshje me të cilën palët, në nënpikën 3 të pikës 1 – të parimeve themelore të kësaj marrëveshjeje,  angazhohen që “të ruhet dhe të gjejë shprehjen e vet në jetën publike karakteri shumetnik i shoqërisë maqedonase”,  e njëkohësisht  konsiderojnë karakterin unitar të shtetit të pashkelshëm!?  Marrëveshje, me të cilën (pika 2 nënpika 1 – Ndërprerja e armiqësive)  “grupet e armatosura etnike shqiptare”  u çarmatosën, por nga ana tjetër u lanë armët në duart e palës tjetër në konflikt – e asaj që bëri masakrën mbi popullsinë civile në Luboten, Tetovë, Kumanovë…, e asaj që zotëron pushtetin dhe gjithe instrumentet e dhunes që ka pushteti, duke vazhduar masakrat me rradhë – 2003 Sopoti, 2007 Brodeci, 2010 Egzekutimi pa gjygj  i Harun Aliut dhe shokëve të tijë, 2012 “Monstra”, 2015 Kumanova…

Dhe kur them se këmbanat e alarmit bien për të gjallët, kam fjalën për ata shqiptarë që janë akoma në gjendje të kuptojnë se heshtja dhe dëgjueshmëria i bën gjërat akoma më keq, e ikja nuk është integrim e as zgjidhje e problemeve të tyre. Sepse, aty ku do të ikin me arsyetimin se qytetet dhe lagjet e tyre në IRJM ngjajnë në lagjet dhe qytetet e Sirisë dhe Afganistanit në luftë (rrugët janë me gropa, spitalet dhe shkollat si stalla kafshësh,…), do të jënë ashtu si të ikurit nga këto vende, ca të padëshiruar që nuk nuk qëndruan në vendin e tyre për të bërë ndryshime por shkuan atje për t’i gezuar pa të drejtë ato të ndërtuara nga të tjerët!

Kam fjalën për ata të gjallë për të cilët akoma ka shpresa që tingujt e këmbanave të alarmit t’i vetëdijësojnë për faktin se duke mos vepruar bëhen bashkëfajtorë në  shkatrimin e perspektivës dhe ardhmërisë së fëmijëve të tyre. Mbështetja e klasës politike aktuale që anashkalon të drejtën e shqiptarëve për pjesën e shtetit dhe pushtetit (e kjo nuk nënkupton poste abuzimi për injorantët dhe kriminelët e partive mercenare në pushtet), siguron mirëqenien sot për ata vete dhe familjet e tyre, por i lë brezat e ardhshëm me cështje të pazgjidhura, e me të ardhme të pasigurtë.

Këto këmbanat bien në veçanti për të pavendosurit, që sot vendosin me votë, për ti vetëdijësuar se rrugë të ndërmjetme nuk ka! Është rruga e ndershme, e moralshme,  e ndërgjegjes së pastër por edhe e sakrificës. Dhe tjetra, e pandershme, e pamoralshme, e ndërgjeges së vrarë, e turpit…

Afrim Fanda

I nderuari ndihmës sekretar i shtetit z. Wess Mitchell

Përmes kësaj letre, ne diaspora shqiptare në SHBA dhe Evropa, duam t’ju përcjellim Ju dhe administratës tuaj shqetësimin dhe pakënaqësinë tonë për pozitën kushtetuese të shqiptarëve në IRJM në përgjithësi, dhe në veçanti lidhur me zhvillimet e fundit me rastin e nënshkrimit të Marrëveshjes për emrin e IRJM në mes të dy qeverive, asaj Greke dhe te IRJM.
Të zhgënjyer, konstatojmë se në veprimet e justifikuara që po ndërmerr bashkësia ndërkombëtare, përfshirë këtu dhe administratën e SHBA, për të ruajtur stabilitetin rajonal dhe për të mbrojtur IRJM nga ndikimi rus, në mënyrë të pajustifikuar po anashkalohen dhe po flijohen interesat e shqiptarëve, miqve dhe aleatëve të padiskutueshëm dhe tradicional të SHBA në Gadishullin Ilirik.