“Qytetarët të tregohen të guximshëm në referendum” apeloi zëvendëskryeministrja dhe ministrja e Mbrojtjes e IRJM, Radmilla Sheqerinska. Si bibë tipike politike që është, ajo sqaroi referendumin me mire dhe në mënyrë më të realtë me fjalët që i dolën nga nënvetëdija, se sa me të tjerat që i kishte pregaditur për ceremoninë e  me rastin e 18 gushtit ditës së armatës së IRJM.

Në fjalorin shqiptar, guximi përkufizohet si vetia për të kryer një detyrë a një punë të rrezikshme … E pse referndumi qenka një punë apo detyrë e rezikshme? A nuk është referendumi formë e shprehjes së mendimit të popullit përmes  vullnetin e të tyre të lire, pa presionin e kërcënimit, frigës, shantazhimit dhe mashtrimit, për një çështje shtetërore e shoqërore me rëndësi të veçantë, duke bërë votimin e përgjithshëm!?

Tani e kutpoj hallin e Sheqerinskës, dhe situatën e koklavitur si lesh arapi të këtij shteti artificial. Por ç’kusur dhe çfarë detyrimi kanë shqitparët ndaj këtij shteti që është sjellur në mënyrën më mizore dhe më shpërfillëse me ta?

Për të sqaruar ashtu si duhet këtë situate lidhur me marreveshjen për emrin e me kte dhe ftesën për të dalë në referendum, znj. Sheqerinska do tu duhej t’u drejtohet me deklarata të veçanta shqiptarëve dhe sllavomaqedonasve. Kjo sepse si përfitimet ashtu dhe detyrimet dhe obligimet dallojnë substancialisht.

Po, ka kuptim që znj. Sheqerinska t’i drejtohet publikut sllavomaqedonas me këto fjalë, por duke zëvendësuar fjalën “qytetarë” me fjalën “bashkëkombas”, që për ata mesazhi do të kishte kuptimin si vijon: “BASHKËKOMBASIT e mi, të tregohen të guximshëm në referendum, sepse vërtetë do të heqim dorë nga identiteti maqedonas antik, që vërtetë na shërbeu mbi shtatë decenie për të injoruar shqitparët dhe për të na bërë pronarë të shtetit, dhe ne u mësuam me te. Por me marrëveshje me Greqinë për emrin, na u lejua që të ndërtojmë një idedntiet të ri, shumë të ngjashëm atë të parin, bile akoma më mire, me atrbutin sllav, e që na bën përsëri të vetmit pronarë të shtetit”

Më pas, do të mundej të vazhdonte me pjesën tjetër të pandryshuar, ku në fakt, paftyrsisht (për shqiptarët) u tregua e sinqertë, duke zëvendësuar vetëm fjalën “qytetarë” me “bashkëkombas”: ‘Gjatë disa javëve të ardhshme do të kemi mundësi historike, të shprehemi për një shtet më të mirë dhe më ndryshe. Shtet i cili do të njohët dhe pranohet si aleat nga e gjithë bota. Identitet që do të jetë maqedonas dhe i pakontestueshëm. Gjuhë që do të jetë e pakontestueshme. Shoqëri në suaza të aleancës së NATO-s, dhe si anëtare e ardhshme e BE-së dhe ardhmëri e qartë për BASHKËKOMBASIT e mi. Ky vizion për fat të keq nuk i konvenon të gjithëve.”

Por këtu ka një problem.  Sa kredibilitet do kishte Sheqerinska, një shqiptare e asimiluar nga Reka e Epërme,  t’u drejtohet sllavomaqedonasve në këtë mënyrë të sinqertë!? Pastaj mbetet pjesa akoma më e vështirë:  Çfarë mbetet për t’u thënë shqiptarëve!?

Afrim Fanda

Duke u nisur nga njëanshmëria e redaksisë suaj në fushatën  për referendumin në IRJM, manifestuar  me përzgjedhjen e analistëve që trajtojnë këtë temë, dhe mesazhin që jep vet redaksia, po ju drejtohem me këtë letër të hapur me të drejtën që më jep të qenit një qytetar me mendim ndryshe lidhur me këtë çështje kaq të rëndësishme për shqiptarët Jam i befasuar dhe i zhgënjyer që një mjet informimi i pavarur, i financuar nga  një fondacion jo qeveritar, që do të duhej të nxiste dhe respektonte diversitetin e  mendimeve dhe qëndrimeve, vihet në shërbim të qeverisë për të bërë thjesht propagandë. 

Jam i befasuar që në median tuaj, nuk denoncohet si jo ligjor ky referendum i mbuluar me velon e terrorit, kërcënimit dhe shantazhit për shqiptarët, duke u nisur që nga vet formulimi përjashutes, etiketues, kërcënues dhe shantazhues i pyetjes së referndumit, si dhe gjuha e përdorur në fushatë nga qeveria, partitë dhe analistët. Në vend të kësaj, analistët e përzgjedhur nga ju, për ironi që të tre ekspertë juristë, në shkrimet e tyre të botuara në median tuaj, përdorin po të njëjtën gjuhë kërcënuese ndaj shqiptarëve, gjithmonë në shërbim të qeverisë. Eshtë zhgënjyes fakti, që ju si media e pavarur, zgjodhët t’i drejtoheni publikut shqiptarë për këtë çështje kaq me rëndësi për ta, pikërisht përmes qëndrimeve të një gjykatësi , një këshilltari të kryeministrit dhe një ekspert juridik, po aq në shërbim të pushtetit sa këta dy të parët.

Me keqardhje konstatova se e vetmja “metamorfozë” që pashë në këtë rast, të nxitur nga Fondacioni juaj për shoqërinë shqiptare në veçanti dhe atë në IRJM në përgjithësi, ishte që ca eksponentë me trup të majmë të sistemit të kaluar, tani nuk kishin nevojë më për “fytyrën e pëvuajtun të Sokratit” për tu drejtuar shqiptarëve, por mund të paraqisnin fytyrën e vërtetë të tyre, atë të “derrit me trup të majmë”.

Ju ndoshta nuk mund të distancoheni nga e kaluara e “analistit” jugonostalgjik Osman Kadriu, i cili pas demostratave të vitit 1981 në Prishtinë, angazhohej për “shkuljen nga rrënja e nacionalizmit dhe iredentizmit shqiptar” në Kërçovë e më gjërë në IRJM, dhe tani, në median tuajangazhohet per “rrugët integruese të IRJM”! Por keni detyrim ligjor dhe moral ndaj qytetarëve shqiptarë që të distancoheni nga mesazhet terrorizuese dhe shantazhuese ndaj shqiptarëve që nuk do të votonin marrëveshjen për emrin përmes medias tuaj, të Mersel Bilallit, këshilltar i kryeministrit, i cili e interpreton mosvotimin si “vetasgjësim” dhe “shpërngulje massive” të shqiptarëve, si dhe të Besa Arifit e cila e interpreton mosvotimin  si “te vdesim të izoluar”. 

Keni detyrim moral që t’ua thoni të vërtetën shqiptarëve se shpërbërja e IRJM-së  me rastin e mossuksesit të referndumint nuk do të thotë fund për shqiptarët, ashtu siç nuk ishte fund për sllavomaqedonasit shpërbërja e Jugosllavisë.  Sepse, ashtu si sllavomaqedonasit që nuk lidhën fatin e tyre me fatin e Jugosllavisë, por përmes referendumit, pa shpërfillur shqiptarët, shpallën pavarësinë e tyre nga ky shtet që po shpërbëhej, ashtu edhe shqiptarët nuk janë të detyruar me çdo kusht të lidhin fatin e tyre me atë të IRJM e rezikuar nga shpërbërja, por përmes një referendumi kanë të drejtën të vet-vendosin për fatin e tyre, duke ju bashkuar shtetit të tyre amë.

Keni detyrimin moral për informim të saktë dhe të paanshëm të shqiptarëve, se mosvotimi i marreveshjes për emrin, jo detyrimisht prish miqësinë e shqiptarëve me partnerët strategjikë të shqiptarëve, NATO dhe SHBA. Në vitin 2001 z. Robertson i quajti “bandë rrugaçësh” luftëtarët e UÇK që kishin kapur armët kundër IRJM, por pastaj korrigjoi qëndrimin duke u detyruar të bashkëpunojë me ta. Se as NATO e as SHBA nuk u prishën marrëdhëniet dhe miqësinë me shqiptarët kuar ata bllokuan në Tiranë me ditë të tëra bulevardin para kryeminstrisë, dhe me të drejtë refuzuan asgjasimin e helmeve luftarake nga Siria në territorin e R. Shqipërisë. Përkundrazi, miqësia tradicionale vazhdoi edhe më me intensitet, gjë që tregon roli vendimtar i SHBA dhe BE në fushën e reformave në drejtësi në R. Shqipërisë.  

Keni detyrimin moral për infromim të drejtë të shqiptareve, se anëtarësimi i IRJM në NATO nuk zëvendëson statusin e tyre të munguar të shtetformuesit, dhe jo detyrimisht nënkupton vërshim investimesh. Se investimi i vetem i konsiderueshëm (rreth 1 miliardë Euro) në R. Shqipërisë  erdhi  7 vite pas anëtarësimit në NATO (2009), kur në vitin 2016 u vendos që traseja e TAP do të kalonte nëpër territorin shqiptar. Se vërtët Bullgaria, me hyrjen në BE shënoi rritje ekonomike 36% siç me të drejtë theksohet në shkrimin e gazetares tuaj Aneta Dodevska, por qytete të tëra periferike u shëndruan në qytete fantazma, të braktisura nga qytetarët, që shkaku i papunësisë, migruan në vendet e zhilluara të BE-së. Më tej, do bënit mire të bënit analogjinë me atë që po ndodh me shqiptarët në IRJM që tani, akoma pa e votuar këtë marëveshje poshtëruese, që i trajton ata si inegzistentë, me rrugën e hapur për integrim në BE por vetëm si një fuqi punëtore e papunë, pa perspektivë, e gatshme për të ikur nga qytetet e tyre në ndonjë nga vendet e BE. 

Si mjet komunikimi në masë, ju ftoj që të nxisni shqiptarët, posaçërisht të rrinjt, në vend të hipokrizisë, të jenë të hapur jo vetëm ndaj shoqërisë së tyre, por edhe ndaj bashkëqytetarët të tyre sllavomaqedonas. Tu themi hapur, pa hipokrizi, vetëm të vërtetën, për shumë gjëra, në veçanti për këtë që po ndodh sot, si çështje të rëndësishme për të dy palët: – Po, neve na pengon që ju përvetësoni identitetin e një populli me të cilët të parët tanë kanë bashkejetuar para se ju të vini në këto vise, pavarësisht që nuk ju pengojmë dot në këtë gjë. Na pengon, sepse ju këtë nuk e bëni kot, por për t’u dalë zot territoreve, aty ku na gjetët kur erdhët, ku tani jetojmë bashkë!  Ne, ashtu si në gjithë historinë tone, nuk shfarosim popuj dhe nuk organizojmë egzode në shtete të tjera. Pranojmë realitetin historik të pranisë tuaj në këto territore dhe jemi të gatshëm që të bashkëjetojmë në fqinjësi të mirë me juve, pa urejtje, të gatshëm t’ju falim për mizoritë që na i keni bërë, nëse për këtë kërkoni falje. Por nuk lejojmë që të silleni si pronarë në shtëpinë tone dhe të bëni pazare për shtëpinë tonë pa na pyetur neve fare! Dhe na pengon që sot, për fat të keq, nuk dëgjojmë as edhe një zë të vetëm nga ju bashkëqytetarët tanë sllavomaqedonas që do të do kundërshtonte anashkalimit të shqiptarëve në këto marrëveshje kaq të rëndësishme për të ardhmen e të gjithë neve. Prandaj ne shqiptarët nuk do të dalim në referendum dhe nuk do të votojmë këtë marreveshje vetëm në interesin tuaj, poshtëruese për ne, ku ne trajtohemi si hije, pa emër, pa gjuhë, pa traditë, pa territor…

Dhe në fund, redaksi e nderuar,  ju ftoj që ta shëndroni gazeten tuaj në një “Dritare reale” të vërtetë, duke nxitur një “metamorfozë” të vërtetë të kësaj shoqërie, për një komunikimin të hapur në mes të rinjve pavarësisht grupit etnik që i takojnë. Duke trimëruar posaçërisht të rinjtë që të thonë të vërtetën e jo atë që duhet të dëgjohet. Duke nxitur guximin dhe sinqeritetin tek ata e jo servilizmin dhe poltronizmin ndaj qeverisë. Për të gjetur zgjidhjet që kënaqin të dy palët, jo vetëm njërën, në kuriz të tjetrës.  E këtë nuk do ta arrini me njerëz që gjithë jetën kanë shërbyer klaneve qeveritare, dhe që kanë përfituar nga kjo.    

Afrim Fanda

*”Autori ju drejtua edhe redaksisë së PORTALB, por për fat të keq, nuk pati asnjë reagim nga ana e tyre.”

Më 9 korrik 2018 u bënë 21 vjet nga dita kur pushteti në duart e sllavomaqedonasve ushtroi masakrën e paparë në kohë paqeje ndaj shqiptarëve të paarmatosur të Gostivarit, të cilët dolën në protesta paqësore per të drejtën e përdorimit të lirë të flamurit të tyre kombëtar.

Me këtë rast, ekspedita e egër ndëshkuese policore e udhëruar nga LSDM, në atë kohë në qeveri koalicioni me PPD,  la tre të vdekur dhe qindra të plagosur, si dhe ushtroi dhunë çnjerezore në mbi një mijë qytëtarë shqiptarë të Gostivarit, mu ne qender të Gostivarit, gjatë gjithe ditës dhe gjithë natës pas protestave. Me urejtje të pashembullt u rrah barbarisht çdo shqiptar që lëvizte rrugëve të Gostivarit, mu para kamerave të mediave, para syve të opinionit të brendshëm dhe atij të jashtëm që bëri veshin shurdhër. Dhe e gjitha kjo nuk ndodhi në kohë lufte. Kjo masakër nuk ndodhi në një ditë të largët të historisë së shqiptarëve në këto treva. Kjo ndodhi tani, dhe është akoma e freskët në kujtesën e shqiptarëve. Këtë akt barbar nuk e bëri ushtria e ndonje vendi të largët. Nuk u urdhërua dhe zbatua nga personazhe historike të së kaluarës së largët. Këtë akt barbar e urdhëruan, miratuan dhe zbatuan aktorët e njëjtë politikë që sot i gjejmë sërish në pushtet. E njëjta parti politike sllavomaqedonase por tani me shërbëtorë të rinj shqiptarë, që sot vjen me ambalazhimin e ri, atë të partisë shpëtimtare të shqiptarëve nga “gogoli” VMRO, dhe partisë që do të sjelli drejtësi dhe të ardhme europiane për ta. Po e njëjta parti xhelate e cila as që e konsideron të nevojshme t’u kërkojë falje shqiptarëve për këtë dhe për krimet tjera barbare mbi popullatën civile shqiptare. Janë aktorët e njejtë të skenës së kontaminuar politike, si nga pala sllave ashtu edhe nga pala shqipfolëse në shërbim të tyre, me mendesinë e njëjtë mesjetare të skllavëruesit dhe skllavit të bartur në shekullin 21, të cilët tani me mish e shpirt punojnë për të rehabilituar xhelatët dhe bashkëpunëtorët e tyre të së kaluarës dhe me këtë edhe të tashmes. Mu për këtë, klasa politike renegate e shqiptarëve në pushtetin në duart e sllavomaqedonasve, në vend se të organizojë solemnitete të denja për kujtimin e dëshmorëve Nazmi Saliu, Shpend Iseini dhe Milaim Dautin që sakrifikuan jetën e tyre për një kauzë të drejtë, si dhe për të nderuar të gjithë ata gostivaras, protestues të guximshëm që nderuan flamurin kombëtar duke rrezikuar jetët e tyre, ata organizojnë akademi përkujtimi per xhelatin Abdurahman Aliti, i cili në cilësinë e kryetarit të PPD -së në koalicion me LSDM, dha pëlqimin për vrasjen e këtyre shqiptarëve dhe dhunën ç’njerëzore që ushtroi ekspedita mizore e policisë sllavomaqedonase mbi ta. Me iniciativën e vet kryetarit të BDI-së në koalicion qeveritar, i cili tanimë nuk fsheh rolin e tij prej renegati dhe kolaboracionisti, pikërisht këto ditë u organizua akademi përkujtimi për njeriun që në jetën e tij nuk sakrifikoi as të zezën e thojit për popullin e tij, por përkundrazi qëndroi gjithë jetën në pushtet, duke shijuar benefitet e 12 viteve deputet dhe 4 viteve ambasador, si shpërblim për dëgjueshmërinë dhe miratimin e të gjitha axhendave antishqiptare të padronëve të tij. Shqiptarët, ashtu si nuk toleruan që klasa politike e tyre e kapur, në emër të integrimit të bastardojë gjuhën shqipe për të mbrojtur identietin e vjedhur të sllavomaqedonasve, dhe për t’u siguruar atyre fqinjësi të mire me grekët, ashtu nuk duhet të pranojnë as injorimin e dëshmorëve të tyre si kusht për integrim të tyre si bastardë brenda shteteve sllave. Shqiptarët nuk duhet të pranojnë asnjë lloj integrimi, ashtu të coptuar, dhe duke falur xhelatët, ende pa kërkuar ata falje, e gjitha kjo për të siguruar mbijetesën politike të klasës së tyre politike të koruptuar dhe të kriminalizuar. Pavarësisht përpjekjeve të bandës kriminale shqiptare në pushtet për ta injoruar, zhvlerësuar dhe për ta lënë në harresë këtë datë historike, shqiptarët do ta kujtojnë gjithmonë me respekt dhe mirenjohje sakrificën e dëshmorëve Nazmi Saliu, Shpend Iseini dhe Milaim Dauti si dhe guximin e gostivarasve në mbrojtje të flamurit tonë kombëtar

Afrim Fanda

“Unë nuk jam Gruevski, LSDM nuk është VMRO” – i trembur se dalngadal po i del boja, pa i’u skuqur fytyra, deklaroi kryeministri Zaev në një tubim me qytetarët në Tetovë. Dhe me këtë ua bëri të qartë shqiptarëve këndvështrimi i tij për drejtësi kur janë në pyetje shqiptarët, si i konsideron dhe si i parapëlqen ai shqiptarët.

Duke dënuar vetëm periudhën e qeverisjes së VMRO, duke mos u distancuar qartë dhe duke mos kërkuar falje për të kaluarën plot krime ndaj shqiptarëve nga ana e LSDM,  u bë bashkëpërgjegjës për këto krime.

Me kete deklaratë në veçanti, e me politikën e tij në përgjithësi, kryeministri Zaev i ofendoi shqiptarët duke i konsideruar si një popull “i trashë” që harron dajakun dhe krimet, dhe nuk kupton hilen. Z. Zaev do t’i pëlqente që shqiptarët të harrojnë faktin se LSDM është pëgjegjëse për një sërë krimesh ndaj shqiptarëve, ne qeverisjen e saj gjatë periudhes 1992 – 1998. Krime që fillojnë me ngjarjet e Bit Pazarit në vitin 1992 , kur  katër shqiptarë u vranë nga policia e 14 të tjerë mbetën me lëndime të rënda, u arrestuan dhe u torturuan rreth 250 të tjerë dhe u bastisën dhjetëra shtëpi. Krime që vijuan me “Aferën e armëve” më 1994, kur pushteti i udhëhequr nga po kjo parti pasi organizoi vet “forca paraushtarake“ me ndihmen e bashkëpunëtorëve të tij në PPD-në e atëhershme,  burgosi me qindra shqiptarë, një nga të dënuarit madje humbi jetën nga keqtrajtimet dhe rrahjet e policisë, e qindra të tjerë ikën jashtë shtetit për t’i shpëtuar keqtrajtimeve dhe burgosjeve. Kriza e sajuar me refuzimin e njohjes së Universitetit të Tetovës që solli protestat  me 1994 kur  policia, nen urdherat e LSDM në pushtet, rrahu barbarisht protestuesit që kërkonin themelimin e Universtitetit  dhe me këtë rast vrau dhe një të ri shqiptar.  Ngjarjet e Gostivarit me 1997 kur policia, nën urdhërat e LSDM, në marreveshje me PPD-në, thjesht ekzekutoi pa gjygj, mu në mes të qytetit, në pikë të ditës, tre të rrinj te paarmatosur qe protestonin pa dhunë, dhe ushtruan dhunë çnjerëzore në mbi njëmijë qytetaret shqiptare te Gostivarit, mu në qender te Gostivarit, gjatë gjthë natës pas protestave.

Edhepse kryeminstri Zaev mundohet t’i iki përgjegjësisë dhe t’a shfrytëzojë rastin e Sopotit si armë për t’a luftuar VMRO-në, e cila vërtetë i la shqiptarët e Sopotit të vazhdojnë të vuajnë dënimin me burg, edhepse kishte dijeni për pafajësinë e tyre, por skenaristët e vërtetë ishin pikërisht  “ekspertët” e Sigurimit Shtetëror nën urdhërat e  LSDM (gjatë qeverisjes së dytë 2002 – 2006) që inskenuan procesin e montuar gjyqësor për rastin e Sopotit në vitin 2003. Ishin pikërisht kuadrot Sigurimit Shtetëror që sot enden të lire nëpër institucionet e shtetit të udhëhequr nga LSDM që ushtruan tortura mesjetare mbi  deshmitarët,  për të siguruar dëshminë e rreme me të cilën dënuan shqiptarët e pafajshëm të Sopotit me 150 vite burg.

Shqiptarët e kuptojnë shumë mirë lojën e kryeministrit Zaev dhe puthadorëve shqiptarë të tij, për ta paraqitur VMRO-në si përgjegësen e vetme për krimet ndaj shqiptarëve e me këtë LSDM-në si shpëtimtare.  Por nëse përgjegjësia e VMRO në kohë shkon jo më herët se 1998, LSDM si trashëgimtare e drejteperdrejte e partisë komuniste te Maqedonise e më vonë Lidhes Socialiste të Maqedonisë, duke mos u distancuar nga kjo periudhë dhe duke mos kërkuar falje shqiptarëve për këtë periudhë të erët, mban përgjegësine për padrejtësit, terrorin dhe krimet makabre ndaj shqiptarëve që filluar menjehere mbas “çlirimit” më 1945. Nën moton e të ardhmes së ndritur socialiste për të dy popujt, u pushkatuan, u prenë kokat dhe u dogjën të gjallë jo vetëm ata që luftuan kundër hordhive komuniste sllave, por edhe vet komunistët shqiptarë, bashkëfajtorët e tyre në krimet ndaj popullit shqiptar.

Shqiptarët e dine shumë mire se, mu padrejtësia ndaj shqiptarëve e solli partinë e z. Zaev në pushtet, që shqiptarëve u solli përsëri padrejtësi. Padrejtësia ndaj shqiptarëve i siguroi partisë së z. Zaev, 50.000 vota të shqiptarëve, të cilëve BDI e kriminalizuar ua solli jetën  në maje të hundës.  Mu për këtë, z. Zaev duke ditur të kaluarën e tyre kriminale dhe me ktëtë vleren e tyre si shërbëtorë besnik, i mbajti të njëjtët në qeveri, i vetedijshëm se BDI mund t’u sjelli akoma vota shqiptarësh në të ardhmen, qoftë si vota për BDI-në në shërbim të LSDM, por edhe drejtpërdrejt për LSDM, si  vota revolte dhe dëshpërimi ndaj BDI.

I bindur që gjeti formulën e nënshtrimit të shqiptarëve, z. Zaev nuk u mjaftua me kaq, por vazhdoi që në qeverinë e tij të mbledhi akoma parti të tjera shqiptare dhe shqiptarë të krimit. Prandaj, në qeveri përfshiu edhe partinë/firmë  private të Menduh Thacit, edhepse ky kërcënoi paraardhësin e tij në LSDM me “fisin e tij”, mjafton që ishte bashkëpunëtor “besnik deri në vdekje” i Mijalkovit, e me këtë, sot edhe i vet z. Zaev..

Kryemnistri Zaev dhe bashkëpunëtorët e tij parapëlqejnë shqiptarët fundamentalistë e mundësisht edhe ekstremistë islamik, kultura e vetme e të cilëve do të ishin xhamitë dhe mevludet. Ai parapëlqen shqitparët të zhveshur nga identiteti kombëtar dhe të veshur me petkun e fundamentalizmit dhe ekstremizmit islamik, për të patur më të lehtë si dhe përkrahjen e perëndimit gjatë diskriminimit dhe nënshtrimit të tyre.  Mu për këtë zgjodhi pikërisht krahun ekstremist të Lëvizjes Besa, atë të “Abisë” të Katarit, të Qendrës së Civilizimit Islam,  për t’ua dhënë Ministrinë e kulturës. Kështu,  në vend që të investigonte synimet e dyshimta për interes të vendeve të treta dhe prejardhjen e dhjetëra milionë dollarëve të dyshimta në duart e “Abisë”, që sipas mediave vijnë nga Katari dhe Truqia,  u dha edhe pjesë të pushtetit ne duart e tyre, në mënyrë që të përhapin edhe më shumë e më lehtë ndikimin e tyre tek shqiptarët përmes elementëve të tjerë destruktivë dhe të dyshimtë, fondacioneve, teqeve etj.

Pavarësisht broçkullave të kryeministrit Zaev për drejtësi për të gjithë, shqiptarët e dine shumë mire se i gjithë aparati i shtetit të cilin e udhëheq z. Zaev merr frymë dhe ushqehet me padrejtesinë ndaj shqiptarëve, ashtu siç ishte dhe në kohën e sundimit të VMRO, e edhe në kohën e sistemit monist.  Padrejtësia gjen hapsirë në vet kushtetutën e IRJM dhe regullimin unitar, të cilin kryeministri Zaev e mbron me aq ngulm.

Lufta e 2001 ishte një revoltë ndaj zullumit të trashur, si nga qeverisja e VMRO ashtu dhe nga qeverisja e LSDM, dhe ndodhi pikërisht kur paraardhësi i z. Zaev mendoi se kishte gjetur forumulën për nënshtrimin e shqiptarëve.  Deklarimet, strategjitë dhe veprimet e tij, të njëjta me ato të paraardhësve të tij kur janë në pyetje shqiptarët, na çojnë drejt përfundimit se z. Zaev nuk nxori mësim nga e kaluara, gjë që brengos më së shumti. (Afrim Fanda)

Ndonëse ndryshimi i kufijve në Evropë, sidomos në Gadishullin Ilirik, paraqitet si diçka e palejuar dhe e papranueshme, ndryshime të kufijve në këtë kontinent kanë ndodhur në të kaluarën dhe po ndodhin edhe sot. Mjafton të përmendim ribashkimin e dy ish shteteve Gjermane në një shtet (atë Federale dhe Demokratike) më 1990; shpërbërjen e Çekosllovakisë dhe krijimin e dy shteteve të reja, atë të Çekisë dhe Sllovakisë më 1992; shpërbërjen e Jugosllavisë dhe krijimin e gjithë atyre shteteve të reja që filloi më 1992 me njohjen e Sllovenisë, Kroacisë dhe Bosnjës, vazhdoi me njohjen e IRJM më 1993, Malit të Zi më 2006, dhe vazhdon akoma sot e kësaj dite me ndryshimin e imponuar të kufirit të Kosovës në pjesën me IRJM, Malin e Zi, e një zot e di se si do të vazhdojë me Serbinë.
Kufijtë dhe ndryshimi i tyre, varësisht nga interesat e fqinjëve, shteteve që i mbështesin ata dhe në përgjithësi aktorëve të tjerë të rëndësishëm, herë demonizohen, e herë relativizohen për të dekurajuar iniciativat për ndryshim të kufijve me premtimin e integrimit në BE, ku shqiptarët do të bashkoheshin në Evropën pa kufi. Por, shembulli i Katalonasve provon se anëtarësimi i Spanjës në BE, e me këtë edhe i Katalonisë si pjesë e Spanjës, nuk i ndihmoi Katalonasit në realizimin e ëndrrës së tyre për t’u pavarësuar nga Spanja. Përkundrazi, tani ata kishin kundër gjithë shtetet anëtare të BE, të cilat u rreshtuan në krah të Spanjës, kundër pavarësimit të Katalonisë nga Spanja.
Slogani i shumëpërdorur nga klasa politike shqiptare (sidomos asaj në pushtet) se “shqiptarët do të bashkohen, por vetëm në BE pa kufi” nuk jep përgjigje se çfarë do të ndodhte me shqiptarët nëse BE do të shpërbëhej? Çfarë do ndodhte me shqiptarët “e bashkuar në BE” nëse IRJM ose Serbia ose Mali i Zi do të vendosnin të dalin nga BE, ashtu siç ndodhi me Britaninë?
Sidoqoftë, çështja shqiptare, mbetet patatja e vetme e nxehtë në duart e aktorëve politikë të rëndësishëm, SHBA dhe BE, që për momentin duket si krizë e mirëmenaxhuar me ndihmën dhe angazhimin e të gjithë faktorëve të implikuar, përfshirë këtu shumicën e klasës politike shqiptare. Bile akoma më shumë, sot e kësaj dite, territoret e copëtuara të shqiptarëve të ndara në mes të shteteve sllave dhe Greqisë, konsiderohen si akoma të përdorshme për të kënaqur më të fortët dhe për të mbajtur balancat gjeopolitike në këtë pjesë të Evropës, sidomos me Rusinë.
Ndonëse diskutimi mbi nevojën dhe domosdoshmërinë e ndryshimit të kufijve dhe bashkimit të shqiptarëve paraqitet si tabu temë, duket sikur e drejta për të diskutuar mbi këtë çështje është e rezervuar për ata që ofrojnë pa fund argumenta kundër, me qëllim për të mbajtur nën kontroll dhe parandaluar çdo nismë në këtë drejtim. Në këtë funksion janë dhe qëndrimet dhe deklarimet e disa ambasadorëve të huaj në Shqipëri dhe Kosovë lidhur me çështjen e bashkimit të Kosovës me Shqipërinë, si dhe deklarimet një pjese të klasës politike shqiptare, sidomos asaj në pushtet.
Ndër më jodiplomatikët, më ofendueset dhe njëkohësisht më idiotesket, mund të veçojmë deklarimin e ambasadorit norvegjez në Prishtinë dhe Tiranë, z. Jan Braathu. Ky ambasador duke komentuar deklaratën e asaj kohe të kryeministrit Edi Rama për mundësinë e bashkimit Shqipëri-Kosovë, në një fjalim për studentët, sugjeroi shqiptarëve në të dy anët e kufirit artificial “të jetojnë si dy vëllezër, por në shtëpi të ndara”, duke cituar fjalët e presidentit përcares Ibrahim Rugova, i cili përveç këtyre qëndrimeve përçarëse, shqiptareve u la si trashëgimi politike një parti politike kriminale, të pamoralshme dhe jodinjitoze dhe trashëgimi biologjke politikisht po aq të pamoralshme dhe kriminale. “Në momentin që Kosova do t’i bashkohet Shqipërisë, Prishtina nuk do të jetë kryeqytet i Shqipërisë së Madhe… e me pas do të lindte problemi mes Jugut dhe Veriut të Shqipërisë…”, vazhdoi ky ambasador mesazhin përçarës, për të cilin do të shpallej “persona non grata” në çdo shtet normal që mbron interesin dhe dinjitetin e qytetarëve të vet! Me të tilla deklarata, nuk mbeti mbrapa as ambasadorja franceze në Kosovë, Maryse Daviet me mesazhin po aq përçarës dhe ofendues për shqiptarët, se e do flamurin kuq e zi, por vetëm në Shqipëri.
Joshja e shqiptarëve të Kosovës nga ana e ambasadorit amerikan Delawie me liberalizimin e vizave për të votuar faljen e territorit Malit të Zi, ngjashëm me dhurimin e pasqyrave në këmbim të tokave të indianëve të Amerikës në fillim të shekullit 17, i dha kapakuan sjelljes ofenduese karshi shqiptarëve, aq miqësor me SHBA.
Sa i përket klasës politike shqiptare, sjellja dhe qëndrimet hipokrite dhe destruktive të pjesës më të madhe të tyre bien në sy çdo 3 tetor, kur të njëjtit dynden në ambasadat gjermane për të festuar ditën e ribashkimit të Gjermanisë, dhe pas kësaj dalin nga këto ambasada me gojën plot “argumente” kundër bashkimi të shqiptarëve!
Në Kosovë, për dallim nga subjekti politik Vetvendosje, e cila në mënyrë dinjitoze, qartësisht, me vendosmëri dhe këmbëngulje artikulon si brenda, ashtu dhe jashtë Kosovës të drejtën dhe domosdoshmërinë e bashkimit të shqiptarëve, klasa politike injorante dhe e kriminalizuar në pushtet, përfaqësuar nga ca ish udhëheqës të kriminalizuar të UÇK, shprehen kundër ndryshimit të kufijve, duke harruar faktin se janë pikërisht ata që erdhën në pushtet duke shkaktuar ndryshime të kufijve me luftë të armatosur! Në këtë vijë, Enver Hoxhaj ish ministri i jashtëm i Kosovës, si pjesëtar i një kombi të coptuar në 6 shtete, si përgjigje ndaj deklaratës së ministrit të jashtëm serb Ivica Daçiç se “zgjidhja e përhershme e konfliktit serbo-shqiptar mund të arrihet vetëm me marrëveshjen e serbëve dhe shqiptarëve… caktimit të kufijve në atë që është serbe dhe shqiptare…” deklaroi se idetë për ndryshime kufijsh janë të rezikshme, duke preferuar Kosovën si “demokraci multietnike, me kufij që nuk do të ndryshojnë”! Në të njejtën vijë me Hoxhaj ishte dhe “presidenti” Hashim Thaçi i cili, për dallim nga Daçiç, i cili kërkoi marrëveshje historike mes shqiptarëve dhe serbëve, ky insiston në marrëveshje poashtu “historike” por në mes Serbisë dhe Kosovës “që përfshin njohjen e dyanshme”. Dhe pikërisht deputetët e subjektit të cilit i takojnë këta të dy, votuan para ca ditësh ndryshimin antikushtetues të kufijve të Kosovës duke i falur territore Malit të Zi, të ndihmuar dhe nga partitë të udhëhequr nga bodigardë diskosh dhe pasanikë të pasluftës pa punuar as edhe një ditë të vetme në jetën e tyre.
Qëndrimi i klasësë politke shqiptare në IRJM lidhur me ndryshimin e kufijve dhe bashkimin e shqiptarëve, reduktohet në deklaratat e dy eksponentëve të kësaj klase politke. Njëri analfabet me plotkuptimin e fjales, pothuajse pa formim akademik pasi që nuk arriti ta kryente as shkollen pedagogjike dyvjecare në Prishtinë, tani kryetar i partisë shqiptare në pushtet. Ndërsa tjetri, një ushtaratk i regjur nga UDBA që nga mosha 14 vjeçare gjatë shkollës së mesme dhe akademise ushtarake në Beograd, dhe sherbimit të gjatë mbi 16 vite si oficer i ushtrisë jugosllave në Serbi, Bosnje dhe ne fund IRJM, deri më 2001 kur mori për detyrë t’i bashkëngjitet UÇK-së, tani kryetar i parlamentit. I pari, pasi u mendua thellë një natë të tërë, konkludoi se bashkimi i shqiptarëve nuk ështe ide e mirë, sepse me këtë rast do vinte deri tek shpërngulja e sllavomaqedonasve nga Maqedonia Perendimore, duke “harruar” shpërnguljen e detyruar të mbi 100.000 bashkëkombasve të tijë në SHBA dhe shetet e Europës perëndimore. Ndërsa i dyti, që përfaqeson në pushtet subjektin qe lindi nga një formacion ushtarak siç është UÇK që bëri luftë të armatosur ndaj një “shteti sovran”, tani deklaron qe ndryshimi i kufijve eshte “ide e tejkaluar”! Natyrisht, si injorant që është, s’kishte si ta dinte se shkëmbimi i territoreve nuk eshte aspak “ide e tejkaluar” pasi shkëmbimi i fundit i territoreve hyri në fuqi me 1 Janar 2018 në mes të Holandës dhe Belgjikës!
Pjesa tjetër e klasës politike nuk ka ka fare qëndrim lidhur me këtë temë, e zënë duke pritur me entuziazëm rradhën për t’u futur në qeveri në aleancë me “Titon” e ri, për të ndërtuar shoqërinë multietnike në parimin e Vëllazërim-Bashkimit të ish Jugosllavisë.
Arbër Xhaferi, publicist dhe kryetar i PDSH në IRJM, pak para vdekjes, në një intervistë të sinqertë gazetares së mirënjohur Rudina Xhunga, bazuar në përvojën e tij në krye të partisë në pushtet gjatë viteve 1998 – 2001, publikisht deklaroi se shoqëritë multietnike nuk kanë të ardhme, dhe për këtë arsye u kërkoi falje bashkëkombësve të tij sepse “i mashtroi” duke u dhënë shpresë për një të ardhme në IRJM. Për fat të keq, nga kjo deklaratë e sinqertë, dhe shumë domethënëse, nuk nxori mësim as vet Aleanca për Shqiptarët, që pretendon të jetë trashëgimtare e doktrinës së Arben Xhaferit.
Për dallim nga klasa politike, të gjithë shoqërinë dhe shtresën intelektuale të saj, në të gjitha copëzat e territoreve shqiptare, karakterizon një autocenzurë e shprehur. Shtresa intelektuale shqiptare, e cila historikisht, brenda dhe jashtë vendit ka dhënë personalitete të famshme në fushën e shtetndërtimit, arsimit, kulturës, shkencës…, sot, me institucionet e kapura nga hajdutë dhe kriminelë, me pak përjashtime, shërben partive në pushtet për të mbijetuar. Shtresa intelektuale në Shqipëri dhe Kosovë gjendet e paaftë për të dhënë shtysën e fundit procesit të bashkimit që ndodhet një hap para përfundimit. Ndërkohë, në IRJM, shoqëria shqiptare në përgjithësi dhe shtresa intelektuale në veçanti janë tërësisht të pavetëdijshëm për të drejtat e tyre kolektive, përfshirë të drejtën për vetvendosje. Intelektualët janë të paaftë për të artikuluar shkeljen e te drejtave kolektive të shqiptarëve në këtë shtet, si burimin e të gjtha padrejtësive ndaj shqiptarëve, prandaj organizojnë protesta pa fund, për çdo padrejtësi një nga një, dhe entuziazmohen me ligje gjysmake për “pak më shumë të drejta”. Këtë shoqëri dhe intelektualë, të tallur dhe nëpërkëmbur nga klasa politike injorante dhe kriminale, nuk arriti t’i zgjojë dhe vetëdijësojë as trupi i njomë i Almirit i coptuar nga çetniku Boban Iliç, e as pafund gjygje të montuara dhe ekzekutime pa gjygj nga ana e pushtetit në duart e sllavomaqedonasve Nuk arriti as gishti i mesëm i çetnikut Boban Iliç t’ua zgjojë dinjitetin e nëpërkëmbur gjatë vite skllavërimi, prandaj, të çoroditur dolën në protesta bashkë, viktima, tradhtari dhe xhelati, për të kërkuar “dretësi për të gjithë”, naivisht në përpjekje për të bërë bashkë dy botërat pa kurfarë pikëtakimi. Të pavetëdijshëm se bota e sllavomaqedonasve nuk vuan për drejtësi. Në botën e tyre nuk ka asnjë sllamaqedonas të vrarë me gjakftoftësi nga shqiptari; nuk u burgos asnjë sllavomaqedonas në procese të montuara dhe nuk u torturua asnjë sllavomaqedonas për të marrë në qafë sllavomaqedonas të tjerë; nuk vdiq në në burg asnjë sllavomaqedonas i pafajshëm; nuk u ekzekutua pa gjygj nga policia asnjë sllavomaqedonas si “i rrezikshëm për shtetin”.
Kjo pavendosmëri dhe mungesë e guximit të intelektualëve shqiptarë për t’u thënë gjërave me emrin e tyre të vërtetë, përveçse nuk zgjidh çështjen shqitpare në IRJM, krijon hapësirë për elementet kriminalë në shoqëri, dhe hap vend për ta në strukturat politike që përfaqësojnë shoqërinë, duke krijuar qarkun vicioz, ku krimi krijon politikën, dhe politika prodhon pafund krim dhe një soqëri kriminale pa perspektivë.
Sa më shpejt intelektualët shqiptarë të marin përgjegjësitë dhe detyrimet që ju takojnë, të thyejnë këtë tabu dhe t’i prijnë procesit drejt vetëvendosjes dhe bashkimit, aq më shpejt do të shpartallohet ky cikël i tanishëm politikë- krim që gjeneron pasiguri ekonomike, mungesë shprese për të ardhmen, e me këtë të ndalojnë ekzodin e paparë të shqiptarëve. Në rast të kundërt, ekziston mundësia që të ndodhë edhe ajo që dukej si e pamundur … të bashkohen edhe dy Koretë, dhe shqiptarët të mbeten si shembulli dhe “atraksioni” i vetëm në botë i një populli të ndarë coptuar, dhe e gjitha kjo me vullnetin dhe pëlqimin e tij! (Afrim Fanda)