Vargjet janë të thurura para 23 vitesh, duke shprehur vizionin tim të ndodhive dhe ngjarjeve me të cilat ballafaqohej shqiptarizmi, ku për fat jo të mirë, ca gjëra na kanë nxënë akoma edhe sot si para dy decenieve.
Shkruan: Bejtullah Sadiku
EMRI I MALLKUAR
U lind me një emër të ri
Me u bë mbretëri
Duke sundu e përbi
Që gjithë tjerët me i pas n´kujdesi.
Kjo zgjati shumë
Deri sa u bënë shkrumë.
Kërkuan rrugëdalje për emër t´ri
Por në fund mbetën n´vetmi.
Ndryshimet i bënë qesharake
Të keqijat plot maskarallaqe,
prap tentuan e u munduan
emrin prap me ia ndërruar.
Mbajtja e vendit ishte veç kuvend
Se e dinjin ku dhëmbi u dhemb,
emri ishte vetëm intrigë
për të dominuar këta të perbitë.
Edhe kjo lehte u pa
se u pajtuan me u nda,
por nga turpi s´patën ç´bçjnë
veç t´mbajnë emrin se shkuan të tanë.
Kjo qe mbajtje veç prej zori
se e panë më, kush si nxori
me arsye e qëllim
t´mbulojne fajin n´emertim.
Mbaje ruaje ashtu gjysmak
se aspak s´na jet merak.
Vehten mashtrove e u hutove,
por, popullin tënd e ngushtove.
Drama e emrit s´ka përfundu
ndërmjet vehdi duke u coptu,
se u takoj të gjithëve atyre
që i detyrove me u largu.
Hiç pa turp e pa njerëzi
për një emer u berët hi.
Vratë, pretë e shkatruat,
por të vehtit, trefish i gropuat.
Emri emrat i gropoj,
emrat tjerë i hutoj.
Emrat, emrat i kërkojnë
pse nuk gjinden, ata vajtojnë
Ju që mbani emra,
Ju që vini emra,
Ju që zhdukni emra,
U zhduket e u fshitë, por emri tokë ka me u perbijtë.
(PSEUDO) PATRIOTIZMIT
Hec e nga pa përtesë
për popull t´ngratë e t´shkretë
se i duan t´mirën t´mbesë
si gjithë të tjerët për jetesë.
Punë, jetë e egzistencë
si gjithë të tjerët për një far rrnesë,
duke dashur si çdo kush
por, janë duke na lënë si askush.
Fjalë e të ngame sa te duash,
punë e vepra në minimum,
kënaqim vehten edhe pa krye punë,
duke u shpallë patriota t´hutum.
Patriota e demokrat
gojën plot me dokrra thatë,
se t´kaluarën e shkatruam,
por tani, edhe të ardhmen e ngatruam.
E ngatruam edhe e koklavitëm,
duke bredhur anë e mbanë,
pa e pyetur vehten: pse dualëm n´këto anë?
Dhe ku e lamë nënën, që vajton hiç pa u ndalë?!
Edhe zogjtë cicëronjin disi të idhëruar,
se foletë e tyre ua kishin shkatruar,
e ushqimin s´kishin ku me e grumbulluar.
Se ate qe u ofruan, nuk i kënaqte si ai që ishte i dëshiruar.
Bredhin zogjte prej dege e në degë të lisit,
fluturime e cicërime pa u rahatisur,
pa patur mundësine e qetësinë me kurdisur,
por të vendosur me mbetë, aty ku janë lind e rritur.
Koha plot mjegullirë, të rreshura, acarr bore e shi,
me vetëtima si breshër plot stuhi.
Por, edhe kjo një ditë do të kishte të ndalë,
si dielli, kur del e nxenë nëç´do ane.
Atëhere të shpresojmë se:
Bujku do të lavron,
punëtori do të prodhon,
minieri do të gërmon,
mjeku do të shërron,
nënëpunësi do të punon,
mësuesi do të arsimon,
edukatori do të edukon,
e të gjithë nga pak vendin ta ndërtojmë e përparojmë.
Ne fund:
Këngëtarët këngës do t´ia thojnë, e do na ket do hije
Atdheut t´i këndojmë, se arrijtëm t´a ndërtojmë,
dhe sa më shumë të ndihmojmë,
si Evropën t´a përparojmë.
Se vetëm kështu …
armikut mund t´i tregojmë,
se shqiptari është shqipëtarë,
dhe kështu dinë të qëndron.
Unik e të bashkuar,
dhe si gjithë të tjerët ka me jetuar,
dhe amanetin e të parëve me e realizuar!
Lavdi të gjithëve atyreve që u bënë viktimë për komb, atdhe, e shqiptari!
Rrofshin sa malet të gjithë patriotët e vërtetë të kombit, që punojnë e luftojnë realisht e objektivisht për të drejtat legjitime të popullit shqiptarë!
Turp e marri për të gjithë ata dokraxhi, që ngopin dhe kënaqin vehten, në emër dhe për emër shqiptarizmi?!
Nëse i ka:
Le t´i turpërohen emrit që e mbajnë, le t´i turpërohen nënës që e loton dhe vajton, le t´i turpërohen Vëndit martirë qeë kurri nuk (don të) vdes, dhe le t´i turpërohen Shqipërisë së bashkuar, që më se ndal dot kushi!…
Bejtullah Sadiku, 28 Tetor, 1992 Krefeld-Gje
