Që ditën kur ushtria turke kryeulun si grue e vejë, la Shqipërinë dhe u nis drejt Anadollit e deri me sot, turqit kanë ëndërruar kthimin, dhe njëherit edhe rrirobërimin e shqiptareve.
Por, pas viteve ’90 -të kur liria solli dhe çoroditjen e madhe, drejt trojeve shqiptare u sulen, shtetarë turq e ideologë të neootomanizmit, turli tinzarësh e hafijesh, dumbabistash e gjithëfarë lapërdharësh. Qëllimi – të gërryenin kombëtarin shqiptare, të fëlliqnin kulturën tonë, të banalizonin gjuhën e shenjtë shqipe, dhe përmes gjithfarë lutjesh, mallkimesh, hilerash turke, të shkaktonin edhe përçarjen e madhe duke treguar se ombrella e shpëtimit, është ajo Turqia, që “i do aq shumë shqiptarët”, i do jo si shqiptare, por si turq myslimanë.
Për të realizuar qëllimit e mbrapshte antishqiptar neorobëruesit otomane, kanë mobilizuar e hedhur ne sulm lyshtra poshtanikësh mercenarë, të cilët i kanë maskuar edhe me emra shqiptarësh të shquar, e qe operojnë përmes webit me grupe gjoja kombëtare e deri me emrat “Kastriot ” etj.
Një ndër ta mbante emrin “Kastriot Deçani” e së bashku me një tjetër me emrin “Donika Kastrioti”, shkarrashkruanin kundër At Gjergj Fishtës, Dom Ndre Mjedës dhe Luigj Gurakuqit. Ato radhë kallpe i trumbetonin si zbulimin e shekullit, dhe për çdo argument që shkruhej aty, thoshin me një gjuhë çatalle prej çakalli, ( gjuha e shkruar prej tij ishte një medet – ibret ), se “ti dashamir nuk ki kapacitet”.
Qëllimi i hafijeve të maskuara me emra shqiptarë ishte shpallja se “gjuhën e shkruar shqipe e ka inspiruar e financuar sulltani, dhe se At Gjegj Fishta , Dom Ndre Mjeda, Luigj Gurakuqi e të tjerë si ata, ishin veçse shërbëtorë te sulltanit turk dhe lëpirës”.
Njerëz ruhuni nga plehrat !
Edhe pse kjo rrenë për livadh është sa e trashe aq dhe banale, ka njerëz qe e marrin seriozisht, si prootomanistët, ashtu edhe naivë proshqiptarë.
Se sa e kanë dashur otomanët dhe turqit gjuhën shqipe është e njohur dhe e dinë edhe fëmijët. Ka me mijëra e mijëra fakte të ndalimit me terror të gjuhës shqipe nga turqit. Dhe ky ndalim bëhej kur lejohej edhe gjuha greke dhe ajo sllave. Kur lejoheshin e financoheshin edhe shkolla greke dhe ajo sllave.
Kur diktohej se në ndonjë shkollë flitej shqip, veprohej si në rastin e Koto Hoxhit , qe e ka përshkruar me aq ndjenje Sevasti Qiriazi- burgosje tmerruese. Dhe kjo jo në vitin 1500, por pas viteve 1900.
Pas Kongresit te ALFABETIT një nga shkrimtarët më të mëdhenj turq, Sulejman Nazif, i quajturi “kolosi i letersisë turke”, ne kulmin e zemërimit ndaj gjuhës shqipe dhe alfabetit latin, “që ata shqiptarët kishin zgjedhur” , kishte shkruar disa artikuj kundër “shqiptarëve mendjemëdhenj”.
Turku Sulejman Nazif përveç mllefit dhe smirës, çuditej se si ishte e mundur që shqiptarët kërkonin të ringjallnin një gjuhë që pas ndalimit shumëshekullor duhej të kishte vdekur me kohë.
Megallomanisë shoviniste turke, të shprehur përmes turkut Sulejman Nazif, ju kundërvu me një letër të hapur studenti shqiptar Mustafa Kruja. Dhe dihet se Mustafa Kruja nuk ishte i krishterë. Por kjo s’kishte rëndësi. Ishte shqiptar. Por një shqiptar si drita. Krejt ndryshe nga anadollakët e hapur e të maskuar me emra shqiptarë.
Ndokush mund të çuditet apo të dekurajohet nga neootomanistët turq të maskuar me emra shqiptare dhe që flasin një zhargon që pretendojnë se është shqipe. Hiç mos u dekurajoni. Nuk janë shqiptarë, por turq. Janë turq të dale nga fundërrinat e kohës së mesme. I dalloni lehtë, edhe përtej maskës së emrave.
Turku shqipfolës dallohet menjëherë. Pikë së pari ai do thotë se Gjergj Kastrioti është serb, ose grek, ose nip serb, e cosi via. Se ai ka vra myslimanë, e se ishte agjent i Perëndimit.
Turku shqipfolës nuk flet dot një fjalë të mirë për kulturën dhe historinë shqiptare. Dhëmbët i nxijnë, shpirti i bën grevë…
argo