Një shqetësim edhe më i madh, që vjen nga një shkrirje edhe më e madhe është fakti se askush në Maqedoni, fjalën e kemi për institucionet dhe zyrtarët që paguhen për këtë punë, nuk e di saktësisht, se sa shqiptarë ndodhen aktualisht në botën e jashtme, duke filluar prej viteve 50-60, kur ishte aktuale shpërngulja e shqiptarëve për në Turqi, e deri te vitet më të vonshme të migrimit ekonomik në Europë dhe në shtetet tejoqeanike. Ky shqetësim bëhet edhe më i madh, kur lexohen raportet, nëpër mediet maqedoanse, ku jepen vetëm shifra përgjithësuse, duke i futur të gjithë të mërguarit në një grafë: makedonci
Lindita SEJDIUKëtyre ditëve në shtypin maqedonas u prezentua një shqetësim, që kishte të bënte me “shkrirjen” e popullatës me prejardhje nga Maqedonia, që aktualisht ndodhet në mërgim, në Europë, Amerikë, Australi, Kanada e gjetiu. Nga burimet që i referohej ky shtyp, qoftë në instirtucionet vendore, apo në shtetet ku jetojnë e punojnë bashkëatdhetarët tanë, përvijohej një shqetësim shumë legjitim, sa i përket mundësisë që një numër i madh i njerëzve tanë të “avullohen” dhe për pasojë numri i tyre të reduktohet në përmasa drastike.
Në regjistrimet e popullisë që janë zhvilluar në shtetet e sipërpërmendura, banorët nuk e paskan të drejtën të deklarojnë prejardhjen etnike, a fetare të tyre dhe në këtë kontekst edhe shqetësimi për “shkrirjen” e mërgimtarëve tanë në totalin e popullsisë vendase, është treguar me bazë.
Por, një shqetësim edhe më i madh, që vjen nga një “shkrirje” edhe më e madhe është fakti se askush në Maqedoni, fjalën e kemi për institucionet dhe zyrtarët që paguhen për këtë punë, nuk e di saktësisht, se sa shqiptarë ndodhen aktualisht në botën e jashtme, duke filluar prej viteve 50-60, kur ishte aktuale shpërngulja e shqiptarëve për në Turqi, e deri te vitet më të vonshme të migrimit ekonomik në Europë dhe në shtetet tejoqeanike.
Ky shqetësim bëhet edhe më i madh, kur lexohen raportet, nëpër mediet maqedoanse, ku jepen vetëm shifra përgjithësuse, duke i futur të gjithë të mërguarit në një grafë: “makedonci”.
Rëndësia e diasporas për zhvillimin ekonomik të një vendi është një prej elementeve më të rëndësishme të politikave zhvilllimore, që duhet t’i ketë ai shtet. Këto politika nuk ka nevojë të apostrofohen vetëm kur mbahen zgjedhjet, por ato duhet të kultivohen në kontinuitet. Në këtë kontekst ende nuk e dime, se si do të jetë epilogu i debatit për mundësinë e votimit të diasporas në zgjedhjet e ardhshme. Por, ajo që vlen të potencohet zëshëm është mungesa e një sensi të vazhdueshëm të partive shqiptare për ta absorbuar, si preokupim diasporën në shumë rrafshe të zhvillimit të viseve të banuara me shqiptarë. Nëse ne aktualisht nuk e dimë saktësisht indeksin demokgrafik të diapsorës tonë në Perëndim, atëherë vështirë e kemi të nxjerrim edhe konkluzione përcjellëse për efektet e saja në zhvillimin e vendit.
Në institucionet vendore, sidomos Ministria e Arsimit, e Ekonomisë, e Punëve të Jashtme, mungojnë digastere të posaçme që merren ekskluzivisht me diapsorën. Prandaj sot e kemi një siatuatë kaotike në pikëpmaje të mësimit plotësueës në gjuhën shqipe në diapsorë, që do të ishte kompetencë e Ministrisë së Arsimit. Por edhe ministritë tjera, sidomos ajo e Ekonomisë, janë prapa në këtë aspekt, sepse nuk janë të vogla resurset financiare, kadrovike e njerëzore të diapsorës sonë, të cilët nuk kanë një pikë referimi dhe menaxhimi për kanalizimin e tyre në nevojat dhe kërkesat e vendit, prej nga vinë ata.
Nuk na duket jonormal shqetësimi i kolegëve maqedonas për “shkrirjen” e populatës maqedonase në “detërat” e gjërë të demografisë së huaj, por ajo që është jonormale në këtë kontekst është mungesa e sensit total të politikanëve shqiptarë për ta përceptuar këtë problem në fokus të interesave nacionale të zgjedhësve dhe të afërmve të tyre, që aktualisht ndodhen në diasporë.