Miku im i dashur X. Vendosa të të drejtohem pa emër e mbiemër sepse për fat të keq nuk je i vetëm, dhe nuk dua që të të ngarkoj vetëm ty me dëmin që shkaktojnë çështjes shqiptare më shumë të tillë si puna jote, miq të mi shqiptarë të pavendosur në Kosovën e Ahtisarit. Dhe duke t’u drejtuar ty, u drejtohem të gjithë këtyre miqve të mi, që me, apo pa vetëdije dëmtojnë të ardhmen e shqiptarëve në Kosovë në veçanti, dhe gjithë shqiptarëve në përgjithësi.
Mora shkas për të t’u drejtuar, nga reagimi yt i ditëve të fundit, me rastin e heqjes së flamurit kombëtar dhe zëvendësimin e tij me atë leckën e Ahtisarit te sheshi Idriz Seferi, rrethrrotullimi në hyrje të Prishtinës.
Ne, miku im, njihemi prej shumë kohësh, që nga koha kur si studentë shqiptarë të të gjitha qyteteve shqiptare, dolëm bashkë në demonstratat e përgjakshme në Prishtinë me kërkesën e kohës, për avancimin e statusit të Kosovës në Republikë, në atë kohë Krahinë Autonome e R. Serbisë në Jugosllavinë e atëhershme. Por gjithmonë, në mendje dhe zemër kishim ëndrrën dhe synimin për bashkim kombëtar.
Bashkë me shokë të tjerë, krijuam organizata ilegale që mbulonin të gjitha trojet shqiptare në Jugosllavinë e atëhershme, për të luftuar kundër pushtimit serbosllav, përsëri me ëndrrën dhe vendosmërinë e palëkundur për t’u bashkuar në një shtet Shqiptar.
Bashkë me shokët tjerë, në lulen e rinisë, mbushem burgjet e Jugosllavisë. Bashkë ndamë bukën e gojës në burg dhe duruam torturat e xhelatëve sllavë. Mbajtëm kokën lartë dhe nuk u dorëzuam kurrë. Ndërkohë, këshilltarët e këtyre që voton ti sot, bënin karrierë në shërbim të sllavëve.
Bashkë pajtuam gjaqet nëpër gjithë fshatrat e Kosovës dhe shumë qyteteve tjera shqiptare në Jugosllavinë e atëhershme. Edhe atëherë të dy kishim bindjet dhe synimet e palëkundura të bashkimit kombëtar, për të cilin ishim gati edhe të luftonim.
Dhe erdhi edhe ajo ditë. Bashkë luftuam në Kosovë, Preshevë e Bujanovc, dhe në fund në IRJM. Shumë shokë tanë dhanë jetën për ëndrrën e bashkimit kombëtar e jo për Republikën e Ahtisarit dhe i varrosëm të mbështjellur me flamurin kuq e zi, para të cilit dhe u betuam.
Dhe në fund, kur bashkë me ndihmën e aleatëve tanë shporrëm kolonizatorët dhe vrasësit serb nga pjesa më e madhe e Kosovës, dhe kur të huajt na imponuan atë shtet të pavarur nga Shqipëria por jo nga Serbia, pa te drejtë referendumi, pa të drejtë bashkimi me Shqipërinë, me atë flamur dhe himn poshtërues dhe tallës, ti the se kjo është vetëm kalimtare, dhe se synimi yt dhe imi i vërtetë mbetej bashkimi kombëtar.
Por, me kohë, fillove ta arsyetosh atë pavarësi nga Shqipëria dhe atë leckë të Ahtisarit, si flamur të shtetit të Kosovës, dhe fillove të ndihesh krenar për ndërtimin e shtetit multietnik të Ahtisarit, duke e quajtur shteti i dytë shqiptar.
Fillove t’i besosh ato argumente idiote të fabrikuara nga jugokosovarët, këshilltarë të komandantëve injorantë, vegla të Serbisë, se është më mirë të kemi më shumë shtete, sepse me këtë mund të kemi më shumë vota në OKB. Edhe gjatë kësaj kohe akoma nuk hiqje dorë nga flamuri kombëtar dhe synimi për bashkim. Së paku kështu deklaroheshe vazhdimisht.
Me kalimin e kohës, dalëngadalë fillove me zell të angazhohesh në ndërtimin e institucioneve, shoqatave dhe kombëtares “kosovare”. Fute në punë familjarët e tu në institucione, në polici, në kufijtë që na ndanin, gjithmonë në shkëmbim të votës që jepje ca komandantëve injorantë, të kriminalizuar skajshmërisht, gjithmonë me arsyetimin e ndërtimit të shtetit të pavarur të Kosovës.
Dhe gjatë gjithë kohës heshte para vjedhjes së pasurive kombëtare dhe varfërimit të popullit tënd nga “komandantët”, të cilëve ti u’a jepje rregullisht votën.
Heshte para zbrazjes së qyteteve shqiptare të Kosovës “së pavarur” të Ahtisarit, në ndërkohë që nga enklavat serbe nuk ikte njeri.
Heshte para vrasjeve, marrjeve peng të afaristëve nga ana e këtyre “komandantëve” të cilët ti vazhdoje t’i admiroje.
Heshte edhe kur ata, të cilëve ua jepje votën filluan të bëjnë lëshime Serbisë në mënyrë që të lihen të qetë në veprimtarinë e tyre kriminale.
Heshte para dhurimit të territorit Malit të Zi, pa ç’ka se shtyje nga të duash dhe sa të duash atë kufi, përsëri mes shqiptarëve do të ishte.
Heshte edhe kur kriminelët dhe injorantët në pushtet shitën Serbisë territore në zemër të Kosovës, duke ndërtuar shtete serbe në mes të territorit të Kosovës.
Ti vazhdoje t’u jepje votën kriminelëve dhe injorantëve, duke quajtur radikalë ata të Vetëvendosjes, të vetmit që reagonin për këtë, dhe kënaqeshe kur këta të parët ndërsenin policinë kundër tyre, i burgosnin, e edhe i vrisnin në burgje.
Ndërkohë, këta që ti votoje vazhdonin të të jepnin vende pune për ty dhe familjarët e tu, e ndërkohë ata po bëheshin gjithnjë e më të pasur dhe më të pushtetshëm.
Përkrahe dhe votove komandantët injorantë të kriminalizuar kur liberalizimin e vizave vunë para çdo gjëje tjetër, edhe në vendimin për të dhuruar territor, e pothuajse edhe kushtin e ribashkimit me Serbinë për të arritur këtë. Harrove luftën, masakrat, kufomat e pakthyera, historinë, dëshmorët …
Me kalimin e kohës pothuajse pranove identitetin e “kosovarit” gjithmonë me arsyetimin e ndërtimit të shtetit multietnik të pavarur të Kosovës, edhe pse serbi, me të cilin ti doje ta ndërtosh këtë, nuk e pranoi kurrë.
Dhe kur këta kriminelë në pushtet, duke parë pavendosmërinë dhe oportunizmin tënd, ngritën policinë, dhe ta hoqën dhe grisën flamurin me të cilin të parët e tu dhe të mi luftuan, varrosën dëshmorët, festonin festat, merrnin nuset, … ti u preke, besoj sinqerisht. Reagove për heqjen e flamurit kombëtar, por përsëri kërkove që të qëndronin bashkë me atë leckën të cilin vazhdoje ta quaje flamurin e shtetit të Kosovës.
Dole me rastin e maskaradës së festimit të “pavarësisë”, në sheshin Skënderbe, me të cilën tallen gjithë popujt e Ballkanit, dhe poshtërove flamurin kombëtar duke e lidhur me atë leckën që as serbët nuk denjuan ta pranojnë. T’u mbushën sytë me lot, kur kryeministri komandant ia dha dhuratë leckën e Ahtisarit Rita Orës që në koncertin me rastin e maskaradës së “pavarësisë” performoi me pjesët intime të mbuluar kuq e zi, dhe ty kjo nuk të la përshtypje.
Dhe, i vetëdijshëm apo jo, ti më lëndove mua me të gjitha këto, vëllaun tënd shqiptar miku im. Sepse ma bëre të ditur se për ty nuk është i mjaftueshëm flamuri ynë kombëtar, që na bashkon neve të dyve, por deshe edhe një flamur tjetër, atë leckën, që të bashkon ty me serbin që na vrau mua dhe ty. Dhe aq më tepër, po ai serb tregoi më shumë dinjitet se ti, dhe nuk e pranoi kurrë atë leckë.
Më lëndove, sepse ma kujtove atë inspektorin e sigurimit shtetëror të Jugosllavisë së atëhershme që pas torturave fizike, vazhdonte me torturat psiqike: “Ju, shqiptarët këtu në Maqedoni, nuk keni asgjë të përbashkët me ata të tjerët. “Oni u Kosovu su kosovari, u Albaniji su albanci, a vi u Makedoniji ste shiptari” (ata në Kosovë janë kosovarë, në Shqipëri janë shqiptarë, ndërsa ju në Maqedoni jeni shiptari). Më lëndove dhe dëshpërove sepse nga goja jote dëgjova strategjinë e Sigurimit Shtetëror Serbe, që në atë kohë me dukej një ëndërr e tyre e parealizueshme, me të cilën në atë kohë qeshja me vetëbesim.
Më lëndove sepse më braktise në momentet më të vështira në fatin tim si shqiptar, në mëshirën e injorantëve, vrasësve dhe kriminelëve, të njëjtë me ata që voton ti. Më le në baltë që t’më burgosin, vrasin dhe të tjerët të vendosin të jetoj në shtetin e quajtur vetëm me emër sllav.
Por unë kurrë nuk humba shpresat. Sepse për dallim nga ty janë shumë shqiptarë të tjerë, që nuk bënë dhe vazhdojnë të mos bëjnë kompromisin moral që bëre ti. Ata vërtet vuajtën dhe vazhdojnë të vuajnë nga kriminelet në pushtet, të cilët ti i ndihmon me votën tënde për t’i rrahur, burgosur, e edhe për t’i vrarë, në ndërkohë që ti vëzhgon nga dritarja e vendit të punës që ta dhanë këta kriminele që voton ti. Por këta shokë të mi, e dikur edhe të tu, janë shumë të vendosur. Nuk mashtrohen kollaj dhe nuk heqin dorë kurrë nga ëndrra jonë, dikur edhe ëndrra jote.
E besoj se edhe ti një ditë do t’i thërrasësh mendjes. Sepse ti, nuk je si ata që me oportunizmin dhe naivitetin i voton.
Një ditë do ta kuptosh se pikërisht ti, dhe të tjerët si ti mbani përgjegjësin më të madhe, sepse me këtë qëndrim “as mish as peshk” ju maskoni dhe jep dekorin “patriotik” qëllimeve të errëta të jugokosovarëve në shërbim të shërbimeve të fshehta të serbisë, sot këshilltarë të komandantëve kriminelë në pushtet..
Një ditë do të brejë ndërgjegjja dhe do të kthehesh i skuqur nga turpi tek shokët e tu, shqiptarë të vendosur, sepse jam i bindur se ti nuk shkon aq larg sa këta kriminelë në pushtet.
E në qoftë se kjo nuk do të ndodhi, atëherë këtu miku im rrugët tona do të ndahen përgjithmonë.

Afrim Fanda

Shpesh më mundon të kuptoj se çfarë është ajo që na dëmton kujtesën tonë historike (madje dhe atë të afërt), gjykimin tonë politik dhe instinktin për mbijetesë si komb në përgjithësi!? E në veçanti, çfarë është ajo që në momente të volitshme për të ndryshuar pozitën e tyre përmes ndryshimit të statusit kushtetues në Maqedoni, i bën shqiptarët që të fillojnë të flasin për multietnicitet, multikulturë, stabilitet të regjionit etj?

Gjërat që lexova në dy shkrime të këtyre ditëve dhe deklaratat e politikanëve aktual dhe mbështetësve të tyre militante, më tmerruan me idetë e vëllazërim-bashkimit të kohës së RSFJ.

Është mentaliteti prej skllavi i nënshtruar, i rrënjosur thellë në vetëdijen e një popullate që ka jetuar me breza nën kushte terrori? Apo mbisundon zëri i profiterëve injorantë “të shkathët” që fërkojnë duart të kënaqur që nga kjo fatkeqësi e bashkëkombësve bëhen të pasur brenda natës, ndërkohë që pjesa tjetër qëndrojnë të nënshtruar dhe të heshtur, të lumtur që kanë arritur të sigurojnë mbijetesën fizike për vete dhe familjet e tyre?

Pas ngjarjes së 27 prillit në parlamentin maqedonas dhe rrahjes barbare para kamerave të z. Selës, nuk u besoja syve se çfarë lexoja në një shkrim të stilit “Boro e Ramizi “ të kohës së RSFJ, me titull “Sela dhe Zaev u gjakosën për ne”: Zoran Zaev, líder i partisë maqedonase LSDM, në luftën e tij për pushtet na paraqitej si shpëtimtar i shqiptarëve, ndërsa z. Sela si hero, sepse sipas artikullshkruesit, u largua nga vendi ku ishin bashkë me z. Zaev, për të tërhequr pas vetes paramilitarët e VMRO dhe me këtë për ta mbrojtur z. Zaev, pothuajse me jetën e tij! Dhe qe kjo çmenduri të jete akoma më “e besueshme”, edhe vetë z. Zaev në një intervistë deklaron se kjo është e vërtetë, dhe se këtë ja ka deklaruar vetë z. Sela gjatë vizitës që i bëri në spital!?
Në një shkrim tjetër të po atyre ditëve, me titull “Po të vdiste Sela, mbaronte Maqedonia” lexova gjëra akoma më tmerruese. Nuk di se çfarë ka dashur të thotë artikullshkruesi, por nga ajo që ka shkruajtur në këtë shkrim del që ai i konsideron asgjë viktimat e shumta të pafajshme shqiptare, të vrara nga njëra nga këto dy parti maqedonase në pushtet, para ngjarjes së 27 prillit në Parlamentin e Maqedonisë, kur siç thotë ai “ra shteti, u vra demokracia”. Paramendoni sa përzemër e ka Maqedoninë me rregullimin shtetëror unitar, ky opinionist shqiptar! Sipas tij, demokracia në Maqedoni ka funksionuar në kohën kur u masakruan shqiptarët në Kumanovë, Brodec, Gostivar, Reçicë të Vogël – Tetovë, Bit Pazar të Shkupit, kur u likuidua pa gjyq Harun Aliu me shokë …!?
Njëkohësisht, në rrjetet sociale vërshuan shpalljet e heronjve, datave historike …
Sinqerisht, prisja qe ndonjëri nga intelektualët, anëtarë të LRPDSH, disa nga ta miq të mi, në pamundësi të z. Sela, te dalin me një deklarate të matur, sqaruese dhe kthjelluese për anëtarësinë dhe simpatizantët e tyre, por edhe për opinionin e gjerë, me kërkesën që të ndalojnë me shpalljen patetike të heronjve. Të sqarojnë opinionin se kjo që ndodhi në parlament, nuk tregoi heroizmin tonë, po pafuqinë tonë dhe faktin e të qenit akoma sot e kësaj dite viktimë brutale e shovinizmit maqedonas, në saje të pozitës dhe statusit akoma të parregulluar kushtetues. Se z. Sela u rrah në mënyrë barbare nga shovinistët maqedonas jo duke bërë heroizma, por duke tentuar themelimin e një qeverie koalicioni, për shqiptarët pothuajse e njëjtë me atë të kaluarën. Me po ata shqiptarë që ishin në pushtet, që nga viti 2001, në koalicion herë me njërën parti maqedonase e herë me tjetrën, ndjekur nga dhuna dhe masakrat ndaj shqiptarëve gjatë gjithë kohës të qenit në pushtet.
Por kjo, për fat të keq nuk ndodhi. Përkundrazi, ngjarja e 27 prillit në parlament për shqiptarët la pas vetes shumë pyetje dhe dyshime: rrëzimi i z. Gruevski dhe VMRO-së nga pushteti dhe zëvendësimi me LSDM-në në krye me z. Zaev, u bë qëllim në vete për shqiptarët? Kanë besim shqiptarët akoma tek z. Zaev dhe LSDM pas deklaratave mospërfillëse lidhur me kërkesat e platformës dhënë gazetës serbe Kurir pak ditë pas ngjarjes së 27 prillit? Do kthehet pas kësaj z. Sela në po atë parlament të Maqedonisë, ku u rrah dhe u tërhoq zvarrë në mënyrën më jonjerëzore? Çfarë mbrojtje të interesave të votuesve të tij do t’u sigurojë ai me pjesëmarrjen e tij të mëtutjeshme në këtë parlament, ku ai nuk ishte në gjendje për të mbrojtur as jetën e tij?
E vetmja shpresë ngelet që kjo ngjarje shumë domethënëse dhe e freskët, t’u shërbejë si mësim shqiptarëve se nuk ua mbron jetën, mirëqenien dhe të ardhmen e tyre dhe të fëmijëve të tyre buzëqeshja dhe “fjala e nderit” e Zaevit, apo cilido përfaqësues tjetër nga pala maqedonase. Platforma “as mish as peshk”, konfuze, të paqarta dhe me kërkesa gjysmake, të pathëna deri në fund, nuk “qetësojnë” palën maqedonase e as zgjidhin çështjen shqiptare në Maqedoni. Në Maqedoninë si shtet unitar, edhe me angazhimin e deklaruar të z. Zaev, shqiptarët do vazhdojnë të jenë të diskriminuar dhe të pasigurt as për jetën e tyre, por edhe maqedonasit sado të privilegjuar të jenë nga ky sistem unitar, do të jenë peng i pakënaqësisë dhe pozitës së rëndë të shqiptarëve. E ardhmja e shqiptarëve por edhe e ardhmja e maqedonasve do vazhdojë të jetë përplot rreziqe e të papritura nga statusi i parregulluar i shqiptarëve dhe kështu do të jetë derisa edhe për shqiptarët të vlejë si për të gjithë kombet e tjera në Evropë, parimi themelor i demokracisë, ai i vetëvendosjes. (Afrim Fanda)

Para ca kohësh, pata rastin të dëgjoj pjesë të intervistës së Rufi Osmanit dhënë më 25.12.2015, në programin “Një mbrëmje me Agim Poshkën”, në televizinin TV21.

Me këtë rast ai deklaroi një sërë të pavërtetash dhe shtrembërimesh lidhur me disa nga ngjarjet politike të viteve 91 – 97, si krijimi i fraksionit brenda PPD-së, afera e armëve, ngjarjet e Gostivarit e të tjera.  Rufi Osmani nuk është i pari që keqinformon opinionin për këto ngjarje, por është për t’u habitur transformimi që janë në gjendje të bëjnë njerëz të tille, që më së paku tregon për një higjienë morale të tyre që len për të dëshiruar! Është pikërisht ai, i cili sulmonte me fjalorin më vulgar në atë kohë kundërshtarët e tij politik – eksponentë të PPD-së,  e sot quan PPD-në “lëvizje popullore shqiptare”. Ai që ishte një ndër anëtarët më të zellshëm të fraksionit, shkëputjen e degës së Tetovës nga PPD dhe formimin e PPDSH e quan “përçarje të PPD-së si produkt i një marrëveshjeje të ish presidenteve S. Berisha K. Gligorov, si një pazar i tyre për të mbuluar aferën e armëve!?”. Aktivitetin e tij politik të asaj kohe e përshkruan si “ishim peng të një situate politike që prodhoi përçarjen e subjektit të parë politik” si dhe “i bindur (nënkupto mashtruar) nga dy funksionarë të lartë të R. Shqipërisë se do jemi fryma atdhetare përkundër një fryme tradhtare në thonjëza në krye me N. Halitin dhe Mitat Eminin”.
Në fakt, cila ishte e vërteta e “përçarjes” së PPD-së dhe krijimit të fraksionit brenda PPD? Për ata që nuk e dinë, ose kanë qenë shumë të rinj në atë kohë, pas vitit 1990, si në të gjitha shtetet e Evropës lindore dhe në ish shtetet e Jugosllavisë, ashtu edhe në Maqedoni filloi të zbatohet sistemi shumëpartiak. E me këtë u krijua dhe subjekti i parë politik shqiptar i mirëpritur me shumë entuziazëm nga popullata shqiptare në Maqedoni, e lodhur nga decenie torturash psikike, përndjekjesh dhe vuajtjesh. Por maqedonasit, të mësuar për decenie me radhë me sistemin monist, i cili ju siguronte pozicionin e të privilegjuarit dhe njëkohësisht ju shërbente si instrument shumë efikas për nënshtrimin e shqiptareve, natyrisht nuk ndenjen duarkryq por u kujdesën që të kenë nën kontroll hapësirën për organizim politik që u jepej shqiptarëve me këtë sistem shoqëror të ri. Shërbimet e sigurimit të shtetit maqedonas lejuan themelimin e PPD, por u kujdesën që këtu të vijnë individë të përshtatshëm për ta, në mënyrë që të mund ta mbajnë nën kontroll këtë mundësi të re të organizimit politik të shqiptarëve. Bile në fillim nuk u kujdesen aq shumë për aparencën, dhe për sekretar të parë imponuan një maqedonas të Shërbimit të Sigurimit, të cilin shqiptarët të mësuar të ulin kokën, e pranuan pa ndonjë kundërshtim, bile duke e interpretuar si strategji të mençur në kushtet e dhëna.
Në vazhdim, u kujdesën që për kryetar të partisë të imponojnë një mediokër naiv, i padenjë për atë pozicion me kaq përgjegjësi, i cili pas emërimit, duke mos ditur peshën e pozicionit, pa ide, pa vizion, pa kompetenca, mbushte fjalëkryqe gjatë gjithë ditës në zyrën e tij. Natyrisht, ata që u kujdesën të emërojnë një njeri të tillë për kryetar, u përkujdesën që të imponojnë edhe një sekretar të shkathët, perfid, fuqiplotë, që do të mbante nën kontroll këtë kryetar por edhe gjithë partinë, dhe do të kujdesej që vija e partisë të jetë e koordinuar me politikën dhe agjendat e pushtetit në duart e maqedonasve. Kjo erdhi në shprehje posaçërisht më vonë, gjatë zgjedhjes së deputetëve dhe posaçërisht të ministrave nga radhët e PPD si partnerë koalicioni në qeveri nga pala shqiptare. Kandidatët e përshtatshëm duhej të ishin të sprovuar për lojalitet ndaj shtetit në aparatin e administratës së mëparshme të monizmit, ose së paku të mos kishin qenë kurrë më parë në konfrontim me pushtetin. Dhe gjeni kush ishte personi në PPD që koordinonte kriteret e vendosura nga qeveria dhe përzgjedhjet në parti? Natyrisht, ky ishte Mitat Emini, të cilin Rufi Osmani sot e paraqet si viktimë të “funksionarëve të lartë të R. Shqipërisë” dhe ekstremistëve shqiptar!
Si erdhi deri tek fraksioni brenda partisë, dhe më vonë deri tek formimi i PPDSH-së? Ndoshta Rufiu gjatë kësaj kohe ishte “peng i situatave politike” dhe “i bindur (lexo manipuluar) se do ishte një frymë atdhetare”, por në radhët e PPD-së kishte edhe njerëz që nuk ishin “peng të askujt dhe asnjë situatë politike” dhe nuk ishin “të mashtruar”, por ishin njerëz të ndershëm, atdhetarë, të rinj me guxim, vullnet dhe gatishmëri për të ndryshuar realisht gjërat dhe për të kontribuar për zgjidhjen e drejtë të çështjes shqiptare në Maqedoni. Nga këta njerëz u krijua fraksioni, që në të vërtetë ishte e gjithë dega e PPD e Tetovës dhe kuvendi qendror i degës, e më pastaj dhe PPDSH. Sigurisht që në mes të këtij grupimi kishte edhe njerëz karrieristë, profiterë, të infiltruar nga Sigurimi shtetëror që tanimë nuk është e vështirë për ti identifikuar, të cilët kontribuan që edhe kjo parti shumë shpejtë të vihej nën kontrollin e Sigurimit Shtetëror. Por kjo në asnjë mënyrë nuk ja ul vlerat e kësaj iniciative të atëhershme të njerëzve të ndershëm, atdhetarë dhe me vetëdije qytetare.
Cila është e vërteta mbi të ashtuquajturën “Afera e armëve”? Në ndërkohë Sigurimi Shtetëror duke pare që i gjithë Ballkani po ziente, dhe duke nuhatur një pakënaqësi ndër shqiptarët që mund të eskalonte në rezistencë të armatosur, vendosi ti paraprijë këtyre ngjarjeve për t’i dekurajuar ata në çdo iniciativë të tillë. Me ndihmën e disa bashkëpunëtorëve shqiptarë, mashtruan qindra të rinj, duke i “organizuar” në “formacione ushtarake” fiktive, me ç’rast siguruan lista të tëra me emra shqiptarësh atdhetar të gatshëm të kapnin pushkën, bashkë me numrat serik të armëve që ju shpërndanë ata vetë me ndihmën e bashkëpunëtorëve të tyre. Dhe gjeni kush ishte “komandant” i kësaj “ushtrie”? Kush tjetër përpos M. Eminit. Ambiciet e Sigurimit Shtetëror të Maqedonisë nuk ndaluan këtu, por deshën ta fusin në lojë edhe shtetin shqiptar për t’i paraqitur revoltat e pritura të shqiptarëve si të importuara nga shteti Shqiptar, njëkohësisht për ta paraqitur atë para opinionit ndërkombëtar si destabilizues të Ballkanit, por edhe duke u privuar shqiptarëve të Maqedonisë ndihmën që do tu vinte nga shteti shqiptar në atë kohë dhe në një të ardhme. Këtu u detyrua shteti shqiptar të ndërhyjë duke dërguar disa funksionarë politike të asaj kohe në Tetovë për të ofruar ndihmë fraksionit tanimë të krijuar në luftën e tyre për të demaskuar “Aferën e armëve” si lojë të rrezikshme të disa individëve në udhëheqjen e ngushtë të PPD-së. Për të demaskuar këtë lojë, emrat e disa individëve të përfshirë në këtë lojë u publikuan në një reagim zyrtar në Radiotelevizionin Shqiptar. Rufi Osmani këtë ndërhyrje e quan “përçarje të subjektit të parë politik PPD si produkt i një marrëveshjeje të ish presidentëve S. Berisha dhe K. Gligorovit, si një pazar të tyre për të mbuluar aferën e armëve”. Por Rufiu nuk sqaron se pse do duhej shteti shqiptar në atë kohë të përkrahte do djem të rinj, pa pushtet, pa ndikim, pa para, për të kontrolluar popullatën shqiptare në Maqedoni, kur një gjë të tillë mund ta bënte fare mirë me ndihmën e ministrave dhe deputetëve të PPD, të instaluar në pushtet dhe të besuar të Kiro Gligorovit?!
Pas kësaj, kur Shërbimi i Sigurimit Shtetëror pa që loja u dekonspirua, pasuan arrestimet, ku forcat policore të përcjellur nga disa “komandantë” të “ushtrisë” shkonin derë më derë duke kërkuar nga shqiptarët që kishin pranuar “mobilizimin” të dorëzonin armët sipas numrave serik që ata i kishin të evidentuar në listat e tyre! Kur ndonjëri nga shqiptarët e shkretë, i befasuar dhe mosbesues me këtë “precizitet të dhënash” mundohej të taktizonte, dilte nga makina e policisë “komandanti” përgjegjës për atë zonë dhe thoshte “jepe armën se na kanë kallxu!”. Kjo rezultoi me arrestime të shqiptarëve atdhetarë, të pastër dhe të sinqertë por edhe me farsa arrestimesh të “komandantëve” për të mbuluar gjurmët e involvimit të Sigurimit Shtetëror në këtë aferë.
Çfarë dëmi politik solli “përçarja” e PPD-së për vetë PPD-në dhe për shqiptarët e Maqedonisë? Për vetë PPD-në, asnjë dëm! Ministrat dhe deputetët u ndanë nga Kuvendi Qendror me anëtarë të pakënaqur me punën e tyre, dhe shkuan drejt e tek Kuvendi Qendror “legjitim”, i parapërgatitur që më herët, pa çarë kokën për ca djem të rinj, pa pushtet, pa para, pa ndikim në atë kohe. Dhe PPD vazhdoi ta bënte atë që bënte edhe para “përçarjes” – t’u shërbente agjendave të pushtetit edhe me tutje, dhe të bënte punën e dekorit në parlament dhe qeveri. Çfarë dëmi solli “përçarja” për popullatën shqiptare në Maqedoni? Shqiptarëve të Maqedonisë nuk u duhej atëherë, e nuk u duhet as tani, unitet në legjitimimin e agjendave antishqiptare të pushtetit maqedonas, e as unitet në nënshtrim ndaj këtyre politikave. Përkundrazi shqiptarëve u duhej “përçarja” me ata që për interesa personale shisnin interesat dhe të ardhmen e shqiptarëve. Shqiptarëve u duhej një zë që do të demaskonte këtë dhe do të artikulonte vullnetin dhe kërkesat reale të popullit, e jo të klaneve në shërbim të pushtetit.
A thua Rufiu nuk i di këto gjera, apo duhej përshtatur me versionin e pushtetit maqedonas për të ngjitur shkallët e karrierës politike?
Cila është e vërteta rreth ngjarjeve të Gostivarit të 9 korrikut 1997, dhe cili ishte roli i Rufi Osmanit? Duke ditur shpirtin atdhetar dhe guximin e popullatës shqiptarë të Gostivarit me rrethinë, të treguar edhe më parë në historinë e shqiptarëve të këtyre trevave, është e lehtë për ta kuptuar motivin e tyre për të protestuar më datë 9 korrik 1997. Edhe pse të vetëdijshëm për rrezikun, protesta ishte një rebelim kundër pushtetit, nxitur nga një pakënaqësi e thelle dhe zemërim të akumuluar ndaj keqtrajtimit të egër dhe të vazhdueshëm nga ana e pushtetit, por edhe për statusin dhe perspektivën tyre në këtë shtet. Por cili ishte motivi i Rufi Osmanit? Natyrisht, si gjithmonë egoist dhe karrierist. Në garën e bajraktarizmit me M. Thaçin për të qenë më “Skenderbe” se ai, nxitoi që të ishte ai i pari që do ngrinte flamurin duke inicuar dhe trimëruar këshillin komunal në vendimin për përdorimin e flamurit shqiptar krahas atij maqedonas. Jo më kotë, ambasadori i Amerikës në atë kohë e quajti “local sherif”. Por Rufiu, sipas vetë deklaratave të tij, fill pas kësaj filloi pazaret me pushtetin e atëhershëm, duke tentuar që të zbuste reagimin e tyre të pritur. Ashtu siç bënin gjithmonë pushtetet antishqiptare në Maqedoni, Cërvenkovski e mashtroi Rufiun kinse do të gjenin një zgjidhje, por në ndërkohë planifikoi një “leksion” për shqiptarët “e pabindur” të Gostivarit, me miratimin në heshtje të PPD-së “së përçarë”. Me një aksion në orët e hershme të mëngjesit, forca të shumta policore arrestuan Rufi Osmanin bashkë me kryetarin e Këshillit Komunal, dhe në vazhdim, me një egërsi të paparë masakruan popullatën që doli për të protestuar. Po atë ditë, vranë tre shqiptarë dhe ushtruan dhunë çnjerëzore në mbi njëmijë qytetarët shqiptarë të Gostivarit, mu në qendër të Gostivarit, gjatë gjithë natës pas protestave.
Derisa ndodhej në paraburgim, para gjykimit, Crvenkovski e mashtroi për herë të dytë Rufiun, dhe këtu doli në dritë personaliteti i vërtetë i tij. Joshur nga premtimi se nuk do të dënohej me burg, harroi të vrarët dhe mbi një mijë të torturuar në mënyrën më ç’njerëzore gjatë protestave, dhe këtë pushtet, që thjesht ekzekutoi pa gjyq, mu në mes të qytetit, ne pikë të ditës, të rinj të pa-armatosur që protestonin pa dhunë, e quajti shembull tipik të shtetit juridik! Por natyrisht, Crvenkovski nuk e mbajti fjalën dhe Rufiu përfundoi në burg.
Të dy palët, si pushteti maqedonas ashtu dhe shqiptarët dhanë mesazhe shumë të qarta për ata që duan të kuptojnë, si në revoltat e përgjakshme të Gostivarit, ashtu dhe në revoltat e tjera të përgjakshme si Brodeci, vrasja e Harunit me shokë, masakra e Kumanovës e shumë të tjera. Pushteti dëshmoi për të satën herë se popullatën shqiptare dhe territoret ku ata jetojnë i trajton si koloni, dhe shqiptarët dhe lëvizjet e tyre i sheh vetëm përmes syzave të Sigurimit Shtetëror dhe përmes nishanit të armës. Ata nuk duan, por edhe po të donin nuk do mundeshin për shkak të barierave gjuhësore dhe kulturore ti prijnë kësaj popullate në emancipimin e tyre, të plotësojnë nevojat e tyre për arsimim të mirëfilltë, për kulturë, shkencë etj.
Por edhe shqiptarët dhanë mesazh të qartë që ata këtë shtet nuk e konsiderojnë si të tyrin, por të huaj, të imponuar në vend të shtetit të tyre etnik ku ata do të jetonin bashkë me vëllezërit dhe motrat e tyre nga të cilët i ndajnë kufij politikë artificial, që sot do të duhej të ishin të pakuptimtë në kohën kur fjalori politik i përfaqësuesve të tyre është i mbushur për të ardhmen e afërt të Evropës pa kufij. Që është më e rëndësishmja, shqiptarët në të gjitha këto revolta të përsëritura dhanë mesazhin e qartë se ata nuk do të pajtohen kurrë me një realitet të tillë.
Nga politikanët shqiptarë në pushtet dhe ata që synojnë me çdo kusht postet e pushtetit, nuk pres të nxjerrin mësim nga këto mesazhe shumë të qarta që dha populli, sepse tani më është e qartë për të gjithë se ata e bëjnë këtë për përfitimet që u sjell të qenit në pushtet duke qenë të vetëdijshëm për dëmin që shkaktojnë. Por nga të rinjtë, studentët, intelektualët, prindërit, nënat – po! Pres që posaçërisht këta të fundit të kuptojnë dhe të vetëdijesohen se nuk mund të ndërtojnë mirëqenien e tanishme me koston e dëmtimit të të ardhmes së fëmijëve të tyre!
Afrim Fanda