Në mbrëmjen e ndarjes së çmimeve Oscar është filmi ‘Birdman’ ai që triumfon duke marrë plot 4 statuja të arta: filmi më i mirë, regjisori më i mirë (Alejandro Gonzalez Inarritu), kinematografia më e mirë dhe skenari origjinal më i mirë. Michael Keaton është protagonisti i komedisë së zezë që tregon historinë e një aktori dikur të famshëm për interpretimin e një superheroi, i cili tashmë shpreson të rikthehet në maja duke vënë në jetë një pjesë teatrore në Broadway.

Ndërkohë, çmimin e aktorit më të mirë e fitoi Eddie Redmayne për interpretimin e tij në ‘The Theory of Everything’, ku luan rolin e fizikantit Stephen Hawking, ndërsa aktorja më e mirë u shpall Julianne Moore (‘Still Alice’).

Aktori më i mirë joprotagonist shkoi për JK Simmons në filmin ‘Whiplash’, ndërsa aktorja më e mirë joprotagoniste u shpall Patricia Arquette në filmin ‘Boyhood’.

Ja lista e të gjithë fituesve të çmimeve Oscar:

Filmi më i mirë – Birdman

Regjisori më i mirë – Alejandro G. Iñárritu, Birdman

Aktori më i mirë – Eddie Redmayne (The Theory of Everything)

Aktorja më e mirë – Julianne Moore (Still Alice)

Aktori më i mirë joprotagonist – JK Simmons (Whiplash)

Aktorja më e mirë joprotagoniste – Patricia Arquette (Boyhood)

Kinematografia më e mirë – Birdman (Emmanuel Lubezki)

Filmi i huaj më i mirë – Ida

Skenari më i mirë i përshtatur – The Imitation Game

Skenari më i mirë origjinal – Birdman

Make-Up-i më i mirë – The Grand Budapest Hotel

Kolona zanore më e mirë – ‘Glory’ (Selma)

Filmi i animuar më i mirë – Big Hero 6

Efektet më të mira vizuale – Interstellar

Kostumografia më e mirë – The Grand Budapest Hotel

/ Top Channel

Më pak se 24 orë para ceremonisë së çmimeve Oscar, yjet morën pjesë në një ceremoni më të thjeshtë ku për të 30-in vit me radhë u dhanë vlerësimet për filmat e pavarur, të quajtur çmimet Spirit.Dhe fitues në ceremoninë e djeshme, ishte një film i përfolur si një nga kandidatët kryesorë për Oscar, “Birdman” i regjisorit Alejandro Inarritu, i cili mori çmime në kategoritë e filmit më të mirë, aktorit më të mirë për Michael Keaton dhe kinematografinë më të mirë.

Filmi elegant fitoi ndaj konkurrentit më të fortë “Boyhood”, një film për të cilin u deshën 12 vjet që të realizohej dhe regjisori i të cilit, Richard Linklater, mori çmimin në këtë kategori.

Ceremonia e çmimeve Spirit, e transmetuar këtë vit për herë të parë drejtpërdrejt është vënë gjithnjë e më në qendër të industrisë kinematografike ndërsa Hollivudi u përkushtohet filmave që sjellin fitime në sallat e kinemasë.

Megjithatë po të kesh parasysh përvojën e vitit të kaluar përputhja mes çmimeve Oscars dhe Spirits është bërë pothuajse e plotë, kur “12 years a slave” triumfoi në të dyja ceremonitë.

Gjasat janë që edhe këtë vit do të ketë përputhje në raste si ai i më të përfolurës në kategorinë e aktores më të mirë: Julianne Moore me filmin “Still Alice”. (voa)

Dhe megjithëse është e vështirë ta imagjinosh, ekziston një çmim që askush në Hollivud nuk do të donte ta fitonte. Bëhet fjalë për çmimet Razzie për interpretimet dhe filmat më të këqinj të vitit. Këtë “nder” në thonjëza e meritoi Kirk Cameron për filmin “Kirk Cameron’s saving Christmas”, që fitoi edhe si filmi më i keq, kombinimi më i keq në ekran mes Cameron dhe egos së tij dhe skenari më i keq.

Cameron Diaz u përzgjodh si aktorja më e keqe jo për një, por dy filma: “The other woman” dhe “Sex tape”.

Filmi “Annie”, ku Diaz gjithashtu kishte një rol së bashku me Jamie Fox dhe Quvenzhane (Kuavenzhenei) Wallis, fitoi si riprodhimi më i keq i një filmi të mëparshëm.

Michael Bay, një i preferuar i Razzie fitoi përsëri si regjisori më i keq për “Transformers: Age of Extinction”. (voa)

Një vit pas kryengritjes, krimet në Maidan nuk janë sqaruar. Ukrainasit fituan atëherë kundër një regjimi të korruptuar, por dëshira e tyre për një jetë më të mirë deri tani ka mbetur e parealizuar, mendon Bernd Johann.Para një viti, ukrainasit mundën një regjim autokrat dhe të korruptuar. Ata zgjodhën demokracinë dhe duan një perspektivë evropiane për vendin e tyre. Por lufta e tyre për dinjitet dhe vetëvendosje tani ka një kundërshtar shumë më të fuqishëm: Rusinë. Nga frika e një Ukraine demokratike, Kremlini ka cytur një luftë në Evropë. Ai do që të pengojë me çdo kusht, që Ukraina të bëhet një vend evropian, i cili t’u mundësojë qytetarëve të saj një jetë në demokraci, mirëqënie dhe para së gjithash paqe.

Për muaj të tërë demonstruan qindra mijëra vetë në Ukrainë kundër sistemit autoritar të Viktor Janukovicit dhe kundër një pushtet shtetëror, i cili reagonte në mënyrë gjithnjë e më brutale. Dhe kthesa erdhi. Pushtetmbajtësit kapitulluan dhe u arratisën në Rusi, e cila i quan protestat deri më sot gabimisht si grusht shteti. Por në të vërtetë sistemi pësoi kolaps nga brenda. Në fund ishin madje edhe forcat e sigurisë që nuk pranuan ta ndjekin Janukoviçin. I frikësuar autokrati morri arratinë. Me një puç nuk patëm të bënim. Vetëm pasi Janukoviçi kishte kohë që ishte larguar, parlamenti e shpalli atë të rrëzuar.
Zemërim për luftën dhe dhunën
Moska reagoi për ngjarjet në Ukrainë me agresion dhe me dhunë. Kundër rregullave të së drejtës ndërkombëtare ajo aneksoi Krimenë dhe provokoi pastaj një luftë në Ukrainën Lindore. Pas Janukoviçit tani është Rusia ajo që kërkon t’u marrë ukrainasve të drejtën për vetëvendosje dhe për dinjitet. Në këtë kuadër, ukrainasit i kujtuan tani me krenari dhe me pjesëmarrje të madhe personalitetesh ndërkombëtare protestat në Maidan në Kiev para një viti. Atje u hap dera e lirisë, por u hapën edhe plagë të reja. I madh është dëshpërimi para së gjithash për rreth 100 vetët, të cilët u vranë nga protestat në Kiev nga snajperët. Por me dëshpërimin përzihet edhe zemërimi. Dhe ai është i drejtuar në radhë të parë kundër qeverisë ukrainase. Sepse deri sot nuk është sqaruar se kush ka shtirë atëherë kundër demonstruesve dhe policëve. Kush ishin dorasit? Kush ua dha atyre urdhrat për masakrën në Maidan? Të afërmit e viktimave ende presin përgjigje. Drejtësia e Ukrainës ka dështuar deri tani në sqarimin e këtyre krimeve. Plagët janë të hapura.

Lufta për dinjitetin nuk është fituar

Por i madh është ndërkohë hidhërimi për mijëra vetët, të cilët i ka kërkuar deri tani lufta në Ukrainën Lindore. Mbi një milion njerëz janë kthyer në refugjatë në Ukrainë dhe jetojnë sot atje në strehime provizore. Atdheu i tyre është kthyer në një tokë të shkretuar. Qeveria e Ukrainës dhe Presidenti Petro Poroshenko ndodhen nën presionin në rritje të publikut. Në luftën kundër separatistëve të drejtuar nga Moska, ushtria e Ukrainës ka shënuar disfatë pas disfate. Dhe askush nuk e di nëse tani do të ketë vërtet armëpushim dhe tërheqje të armëve të rënda.
Fuqia e Ukrainës konsiston në atë, që njerëzit treguan në Maidan se janë në gjendje të vetëorganizohen dhe të ngrihen kundër gënjeshtrave politike. Është ky guxim i njerëzve ai që duhet t’i fusë frikën Rusisë. Sepse shoqëria civile është një forcë e madhe, e cila një ditë do të veprojë jo vetëm në Ukrainë, por edhe në Rusi.

Në Ukrainë, shumë kërkesa të Maidanit ende nuk janë vënë në jetë. Krahas reformave në ekonomi, bëhet fjalë para së gjithash për krijimin e një drejtësie të pavarur dhe për t’i dhënë fund korrupsionit në vend. Një vit pas kryengritjes popullore ukrainasit nuk e kanë fituar ende luftën. (dw)

Një vit pas marrjes së pushtetit, kryeministri i Italisë, Matteo Renzi ka pak arsye që të ketë frikë nga opozita – por ndoshta duhet të ketë frikë nga partnerët e tij politikë. Një vështrim në një karrierën të rrufeshme.Tri vjet të shkuara unë ndodhesha në zyrën madhështore të Matteo Renzi-t, në Palazzo Vecchio në Firence. 37 vjeçari ishte atëherë kryetar i bashkisë së Firences. Në këtë kohë, borxhi i Italisë kërcënonte që ta destabilizonte plotësisht euron. Silvio Berluskoni sapo kishte lënë në mënyrë të palavdishme postin e kryeministrit dhe pasardhësi i tij Mario Monti kishte ndërtuar një qeveri teknokratësh.
“Që ne jemi në situatën në të cilën jemi, nuk ka të bëjë me faktin se i kemi humbur gjenialitetin dhe aftësinë tonë krijuese italiane”, më tha atëherë Renzi me anglishten e tij jo krejt të rrjedhshme, “por politikanët italianë për fat të keq nuk janë drejtuar nga vizionet, por nga ndasitë. Kjo është pika me rëndësi vendimtare”.
Karrierë e rrufeshme
Më pak se dy vjet më vonë, në dhjetor 2013, Renzi arriti që ta bënte Partinë Demokratike (Partito Democratico) ta zgjidhte atë kryetar, me gjithë kundërshtitë. Shumë shpejt ai i bëri presion kryeministrit tjetër kalimtar, shokut të partisë së tij, Enrico Letta. Letta dha më në fund dorëheqjen, dhe në shkurt 2014 Renzi qe në gjendje ta merrte vetë drejtimin e qeverisë.
Megjithëse vizionet e Renzit për një Itali të re nuk ishin vërtet të reja – as reforma e tij e kushtetutës, as ajo për ligjin elektoral, as reforma e tregut të punës – ai e shiti atë megjithatë me dinamikë të madhe si të tillë. Një gjë të tillë, koalicioni mes-i majtë i përfshirë nga grindjet nuk e kishte përjetuar: në një peizazh politik, të cilin deri atëherë e patën formësuar burra të moshuar, Renzi ngriti një nga kabinetet më të reja politike të Evropës, gjysma e të cilit përbëhej nga gratë. Dhe ai u mor vesh me të vetmen forcë të vërtetë opozitare në Itali – me Forza Italia-n e Silvio Berluskonit. Me këtë ai arriti që një shumicë e senatit të votonte për një ligj të ri elektoral, i cili shpresohet se do të sjellë stabilitet më të madh politik në të ardhmen.

Politikan postmodernist
Leonardo Morlino, profesor i politologjisë në Universitetin Luiss në Romë është i impresionuar nga Renzi. Puna e tij duhet vlerësuar, po të kesh parasysh se sa e fortë është në Italinë e pas 1945-ës fryma e mosmarrëveshjeve politike dhe e mosbesimit midis partive. Renzi qendron në pushtet dhe popullariteti i tij rritet tek partitë e majta dhe të djathta. “Nuk duhet të harrojmë se Italia ka përjetuar thuajse për 20 vjet një stanjacion politik”, thotë Morlino. Renzi ka ardhur “me vullnet, energji dhe me ide dhe kërkon ta ndryshojë demokracinë e Italisë. Po të flasim hapur dhe të heqim syzen partiake, duhet të pranojmë se me siguri do të duhen kohë, derisa t’i shohim rezultatet.”
Massimiliano Panarari, ekspert i komunikimit politik dhe autor kronikash thotë se Renzi është një revolucion politik për Italinë, ndonëse atij do t’i duhet shumë kohë t’i arrijë ato që thotë. Ai është një politikan postmodernist, thotë Panarari, një “paradigmë për çdo udhëheqje politike pas tij” – një njeri me aftësinë, që ta përkapë shpejt vullnetin e italianëve dhe të politikës italiane” dhe ta orientojë mbi këtë bazë agjendën e tij politike. Autori i kronikave lëvdon veç kësaj reformën e taksave të Renzit si një lëvizje të zgjuar. Përmes saj, personat me të ardhura të pakta kanë 80 euro më shumë në muaj në portofolet e tyre.
Panarari thotë se në Partito Democratico, në forcën e vetme stabile politike në vend, ka konflikte të brendshme. Këto konflikte në rritje mund të bëhen një ditë të vetmet armike të vërteta politike për Renzin. Nëse stili i drejtimit të Renzit i bën mirë vendit, për këtë ai ka dyshim. “Me stilin e Cezarit” e drejton Renzi Italinë, thotë Panarari. Këtë javë, Renzi mbajti në parlament mbledhje të gjata pa pushim, për t’u pamundësuar deputetëve që të përpunonin ndryshime për reformën e kushtetutës që ka planifikuar ai. Projekti përmban ndër të tjera që senati i tejfryrë të shndërrohet në një dhomë më të vogël, me fuqi më të dobëta ligjvënëse. (dw)

Bullgaria kërkon të ndërtojë një rezervuar të madh gazi, për të siguruar furnizimin me energji, edhe për Evropën Juglindore, pasi Rusia e ndaloi projektin e South Stream-it. Ka vetëm një problem: mungon gazi.Në sektorin energjetik, Bullgaria është thuajse krejtësisht e varur nga gazi rus. Njëkohësisht midis Moskës dhe Sofies ka mendime të ndryshme për linjën e furnizimit me gaz, South-Stream. Qe parashikuar që kjo linjë ta transportonte gazin nga Rusia në BE, nëpër Bullgarisë, duke anashkaluar territorin e Ukrainës. Por pas mosmarrëveshjeve politike, qeveria ruse e ndaloi projektin në dhjetor – në një kohë kur Bullgaria qe e interesuar të vazhdonin ndërtimet.

Rrugëdalje do të ofrojë një rezervuar mbirajonal gazi. Projekti pritet të kushtojë mbi 2,2 miliardë euro dhe kryeministri bullgar, Boiko Borissov e prezantoi atë në një forum të nivelit të lartë për energjinë në Sofie. Të pranishëm ishin ministra të Energjisë nga Austria, Kroacia, Greqia, Rumania, Hungaria, Italia, Sllovenia, Sllovakia dhe Bullgaria -shkas për takimin e tyre ishte vendimi i Moskës, për ta varrosur projektin South Stream.

Rezervuari i gazit do të mundësojë tani një lidhje më të ngushtë të rajonit me tregun evropian të gazit. Komisari i BE për Bashkimin Energjetik, Maros Sefcovic theksoi se varësia nga furnizimet me gaz rus duhet të pakësohet. “Ne ramë dakord që çdo shtet i Evropës Juglindore të marrë gas nga të paktën tri burime”, tha ai.

BE do të ofrojë financimin

Një pjesë e madhe e vëllimit të gazit për rezervuarin e ri, rreth 63 miliardë metra kub duhet të vijë nga Rusia, sasi më të vogla nga Bullgaria, Rumania dhe nga rajoni rreth Detit Kaspik. Ky gaz mund të furnizonte pastaj pjesërisht Bullgarinë dhe Rumaninë, ndërsa rreth 43 miliardë metra kub do të përcilleshin në drejtim të Evropës Qendrore. Një sasi të vogël mund të merrte edhe Serbia. Sipas qeverisë bullgare, për këtë qëllim duhet të shtrohen gjithsej 844 kilometra tubacione të reja gazi. Për financimin, qeveria bullgare shpreson para nga plani i gjerë i investimeve të Presidentit të Komisionit Evropian. Jean-Claude Juncker.

Por ideja ka megjithatë një defekt: i gjithë projekti bazohet në supozimin, se pjesa nënujore e South Stream-it, deri në qytetin e Detit të Zi, Varna do të ndërtohet. Por kjo nuk është aspak e sigurtë.

Riorganizim i tregut të gazit

Christo Kazandjiev nga organizata joqeveritare F”orumi Energjetik Bullgar” beson se depozita e gazit në Bullgari do të ishte në vendin e duhur, sepse Bullgaria ka një pozicion të mirë gjeografik dhe një rrjet të gjerë tubacionesh gazi. Por për këtë projekt do të ishte e rëndësishme që të riorganizohen rrjetet e gazit në të gjithë Evropën. “Rëndësi vendimtare kanë furnizimet e sigurta me gaz nga burime të ndryshme”, thotë eksperti i energjisë. Sepse projekti në fjalë vazhdon ta shohë South Stream-in burim kryesor furnizimi.

Një hap përpara, Bullgaria, Greqia dhe Rumania tashmë e kanë bërë: ato kanë vendosur të lidhin me njëra-tjetrën rrjetet e tyre të gazit. “Ne presim që me ne të bashkohet edhe Hungaria”, deklaroi ministrja bullgare e Energjisë, Temenushka Petkova. Brukseli duhet të japë ndihmë financiare. (dw)