Për Z. Xhozef Dioguardin për herë të parë dëgjova në vitin 1987, nga Zëri i Amerikës, nga një transistor i punuar enkas për tu fshehur në pajisjet e burgut të Idrizovës, në kohën kur Kongresi Amerikan solli një Rezolutë të ashpër kundër shtypjes së shqiptarëve në ish Jugosllavi.Jeta deshte, që unë ta pres Z. Dioguardin në Qafë Thanë. të vitit 1992. Ai vinte nga Shqipëria, ku kishte qenë me një grup Senatorë dhe Kongresmen Amerikanë. Tashti më ish Kongresmeni Dioguardi, ishte organizator dhe i printe delegacionit të Kongresit Amerikan për ta bindur Stejt Departamentin të investojë në politikën Amerikane për çështjen e shqiptarëve në këto troje.
Z. Dioguardi me delegacionin kishte probleme me policinë me të aritur në Qafë Thanë. Hotelet ,,Biser,, dhe ,,Drim,, nuk deshin ti akomodojnë, pasi ishin të informuar për qëllimin e tyre. Kongresmenët dhe Senatorët Amerikanë, i vendosëm në shtëpiat tona. Qëllimi parësor i ardhjes së delegacionit Amerikan ishte Referendumi për Autonomi territoriale dhe politike të shqiptarëve në Maqedoni, i cili u mbajt në vitin 1992 dhe u shpall në Strugë Republika e Iliridës. Vizitën e parë Delegacioni Amerikan e bëri në fshatin Llabunishtë të Strugës, për të vazhduar në Kërçovë, Dibër, Gostivar, Tetovë dhe Shkup, për të përfunduar në Kosovë dhe në Mal të Zi. Më vonë Serbia ia ndaloi hyrjen në Jugosllavi.
Për jehonën dhe rëndësinë e delegacionit Amerikan, shkrojtën kronikat e kohës. Kjo vizitë kishte karakter shumë dimensional. Amerika e dha një mesazh të fortë se do të jetë në anën e lirisë dhe demokracisë për shqiptarët dhe e dyta ua nxori lepurin nga barku shumë shqiptarëve.
Pas ardhjes së delegacionit Amerikan, të kryesuar nga Z. Xhozef Dioguardi, pasoi ardhja e edhe disa zyrtarëve të lartë amerikanë në Kosovë dhe filloi një interesim më i madh i Departamentit të Shtetit për çështjen shqiptare. Janë edhe disa qindra aktivitete politike, demonstrata, memorandume dhe tubime përkujtimor dhe humanitare që janë të regjistruar në Arkivin e LQSHA.
Z Dioguardi është figurë emblematike e Lëvizjes kombëtare të shqiptarëve në Amerikë. Ai ishte anëtar i Kongresit Amerikan në vitet 1985-1988. Për punën e bërë në Kongresin Amerikan, janë disa qindra orë incizime, të cilat munden të gjinden në faqen zyrtare të Lidhjes Qytetare Shqiptato-Amerikane.
Z. Dioguardi flet dhe vepron përtej një shqiptarë të lindur dhe të rritur në mes të tokave shqiptare. Edhe pse, Arbëreshit shqiptar, Lobi Serb në Amerikë i ka ofruar miliona dollarë, që ai të tërhiqet nga politika antijugosllave edhe pse disa herë e kanë kërcënuar edhe me jetë, atij nuk i ka luajtur qepalla e syrit që të vazhdojë të punojë për lirinë e popullit të vetë. Ai me kontributin dhe qëndrueshmërinë e tij ua ka kaluar qindra politikanëve shqiptarë, të cilët bëjnë selfie me Metodij Shatorov Sharllon dhe e hanë bukën e djersës së tij dhe të shumë veprimtarëve dhe të dëshmorëve.
Z. Dioguardi ka bërë të pamundurën për ta afirmuar çështjen e shpëtimit të Hebrenjve nga ana e shqiptarëve gjatë Luftës së Dytë Botërore, ku nuk u eliminua asnjë Hebre, në dallim nga Maqedonia, e cila kishte disa mijëra hebre, të cilët popullata vendase dhe jo ,,okupatori,, bullgar ua dorëzoi nazistëve, të cilët i dërguan nëpër kampet e përqendrimit në Gjermani
Z. Xhozef Dioguardi ka dhënë kontribut të madh në formimin e Lobit shqiptar në Amerikë. Po ky zotëri, me shqiptarët i afroi legjendat e Kongresit amerikan si: Bob Doll, Eliot Engëll, Tom Llantosh. Gillman dhe shumë të tjerë, të cilët, natyrisht me veprimtarët shqiptarë atje, e bindën Departamentin e Shtetit Amerikan që ta mare në dorë çështjen shqiptare.
Kongresmeni Tom Llantosh, ishte I pari që e solli Rezolutën e parë në vitin 1992, me të cilën bota dëgjoi për shqiptarët dhe për gjendjen e tyre të mjerueshme. Që nga kjo Rezolutë, e cila bazohej në raportin që delegacioni Amerikan, i kryesuar nga Z. Dioguardi ia dorëzoi Kongresit Amerikan, politika Amerikane mori një kahje tjetër.
Lidhja Qytetare Shqiptaro-Amerikane ka një aktivitet kolosal për çështjen shqiptare. LQSHA, ka një arkiv madhështor dhe më habit fakti që si është e mundur që sot kemi disa tema doktorature që e trajtojnë një kufomë, sikurse që është Marrëveshja e Ohrit dhe nuk kemi asnjë punim doktorature për punën kolosale të Lidhjes Qytetare Shqiptaro-Amerikane. LQSHA
Browse Pages të WWW AACL.COM, ka qindra dokumente dhe incizime të aktiviteteve dhe të Seancave Dëgjimore të çdo vjeti, duke filluar nga viti 1987. Në të gjitha këto Seanca Dëgjimore, të cilat mbahen në Kongresin Amerikan, në Sektorin e Evropës Juglindore, konkretisht për trojet shqiptare, Z. Dioguardi është referuesi kryesor për çështjen shqiptare. pa lënë anash edhe Zonjë Shirley Dioguardi dhe shumë veprimtarë shqiptarë. Vetëm të shihni se me sa emocion dhe zemërbardhësi Z. Dioguardi e mbron çështjen shqiptare në Amerikë, do të mendojnë se flet ajka e kombit shqiptar. Z. Dioguardi flet me zemër. Ai e ndjen atë që e thotë. Ai vuan për shqiptarët që ende nuk po e jetojnë lirinë e merituar.
Stili dhe emocionet që I paraqet Z. Dioguardi mi kujtojnë diskutimet që I kanë bërë Ismail Qemali dhe Hasan Prishtina nëpër kancelaritë e Evropës , përpara dhe pas konferencave të Londrës dhe të Parisit, para dhe pas vitit 1912.
LQSHA, me video dhe filmime të ndryshme e ka sensibilizuar të gjithë botën për çështjen shqiptare. Nuk ishte e rastit, që gjatë luftës në Kosovë në vitin 1998, shumë amerikanë u paraqitën vullnetarë për të luftuar për shqiptarët. Këtë opinion në Amerikë e krijoi edhe LQSHA.
Në botë ka disa dhjetëra popuj më të mëdhenj se shqiptarët, mirëpo Lobi shqiptar Lidhja Qytetare Shqiptare –Amerikane, është ajo që organizon për çdo vjet në muajin shtator seance dëgjimore. Në këto Seanca Dëgjimore, gjithnjë është prezent Kryetari I komisionit për politikë të jashtme pranë Kongresit Amerikan .
Në seance Dëgjimore të 17 shtatorit të vitit 2014, ishin udhëheqësit më të rëndësishëm të sektorit të Kongresit, për Evropën Jug-lindore, ata e kanë çelësin në dorë sa I takon Komitetit për Politikë të Jashtme. Ed Royce-kryetari I Komisionit për punë të jashtme pranë Kongresit ,,Emericus Ileana Ros-Lehtenin, Kryetarja e Nënkomitetit për Evropën, Zonja Rohrabacher dhe zyrtarë të tjerë të Kongresit. Këtë Seancë Dëgjimore, si gjithnjë, edhe këtë vjet e organizoi Lidhja Qytetare shqiptaro-Amerikane.
Amerika është shtet me nishane. Kur dikush thirret të dëshmojë në komisionin për politikë të jashtme pranë Kongresit, kjo do të thotë se ti je dikush, dhe ky dikush është Lobi shqiptar, në krye me Z. Shirli dhe Xhozef Dioguardi, natyrisht me bashkëpunëtorët e tyre shqiptarë.
Në Seancën Dëgjimore të 17 shtatorit 2014, Zonja Shirli Dioguardi ishte shumë shqiptare dhe këmbëngulëse në mbrojtjen e çështjes tonë. Ajo tingëllon më mire se të gjithë pushtetarët shqiptarë së bashku. Ajo e mbron me këmbëngulje çështjen shqiptare në Maqedoni pasi edhe ajo si edhe i shoqi, Z. Dioguardi e kanë në shpirt popullin shqiptar. Në Seancën dëgjimore të 17 shtatorit të mrekullueshëm ishin edhe Z. Destan Aliu, ish I burgosur dhe dhuruesi I kodrës ku u ndërtua Memoriali Nëna Shqiptare në Zajaz, Agim Aliçkaj, ishte zjarr i gjallë, Lirim Ahmeti zhveshi lakuriq glasën politike shqiptare në Shqipëri, Kosovë e Maqedoni dhe shumë të tjerë që nuk mundem të përmendi në një shkrim gazetaresk.
Është koha e fundit që shqiptarët të përqendrohen në forcimin e Lobit shqiptar në Amerikë-LQSHA, e jo të formojnë Lobe rivale. Amerika nuk njeh dy Lobime, por vetëm një. Kush ka dy ,nuk ka asnjë. Duhet përveshur mëngët ,pasi të gjithë kongresmenët e vjetër filoshqiptar nuk janë më. Duhet forcuar Lobin me kuadro të rinj, shqiptaro-amerikanë të arsimuar, se vetëm në këtë mënyrë do të eliminohen mbeturinat e UDB në Lobin shqiptar.
Amerika nuk është një vend ku mundesh të zësh një mik, duke I paguar pesë qebapë në një kafene. Dioguardi, ose veprimtarët tanë, nuk ulen në kafene ku një kafe kushton një dollar. Ne duhet t’ia vëmë gishtin kokës. Një kafe e një kongresmeni, kushton sa një kafene e jona. Amerika funksionon ndryshe nga Ballkani
Lobi duhet të jetë NJË dhe vetëm NJË. Partitë politike shqiptare, kudo që janë, të shpallen subjekt non grata të Lobit. Dobësimi I Lobit filloi që ditën e parë, që kur partitë politikë lëshuan pipthat e oktapodit në Amerikë. Partitë politike synojnë pushtetin,Ato kanë Platforma Politike mjegulluese. Ato nuk e kanë thelbësore çështjen kombëtare, sikurse që e ka LOBI, por gjendjen e vetë materiale dhe statusin shoqëror, këtë e ka vërtetuar praktika, dhe kjo punë nuk do koment.
Uroj që në seancën e ardhshme dëgjimore në Kongresin Amerikan, në 17 shtator të vitit 2015, të gjithë shqiptarët e Amerikës, pa mare parasysh se cilit grupimi I takojnë, të përfaqësohen me një zë. Kjo është një dhe kërkesa e vetme e Shoqatës së të Burgosurve Politik Shqiptar, Shpëtim Pollozhani, kryetar.

Përderisa vëmendja e politikës ndërkombëtare është përqendruar në lajmet mbi masakrat e përditshme të Shtetit Islamik në Irak dhe Siri, si dhe konfliktet në Ukrainë, Izrael dhe Gaza, kriza që po shpaloset në Maqedoni nuk po merr vëmendjen e duhur të Uashingtonit dhe Brukselit zyrtar. Për shumë vite, Maqedonia ka përjetuar tensione ndëretnike që e kërcënojnë të ardhmen e saj si shtet i brishtë shumetnik, mirëpo, elita maqedonase ka arritur ta bindë vetveten, popullin maqedonas dhe një pjesë të diplomacisë perëndimore se pengesa kryesore për anëtarësimin e Maqedonisë në NATO dhe BE është bllokada greke. Tensionet e reja ndëretnike që pasuan dënimin me burgim të përjetshëm të gjashtë shqiptarëve në rastin “Monstra” tregojnë se 13 vjet pas Marrëveshjes së Ohrit, shqiptarët ende ndihen të diskriminuar nga institucionet shtetërore të dominuara nga maqedonasit si drejtësia, policia shërbimet sekrete dhe ushtria.Përderisa gjykatat më të larta e kanë mundësinë të korrigjojnë aspektet e dyshimta të gjykimit të rastit ‘Monstra’, protestat paqësore në Shkup dhe protestat vijuese të mbajtura në Shqipëri, Kosovë dhe në komunitetet e tjera shqiptare në Europë dhe ShBA – janë shenja paralajmëruese se pajtimi ndëretnik është punë e papërfunduar në Maqedoni. Protestat janë provë e freskët se shkaqet e konfliktit ndëretnik të 2001 që sollën Marrëveshjen e Ohrit ende nuk janë çrrënjosur dhe se burimi më i rrezikshëm i krizës së Maqedonisë nuk është bllokimi i Greqisë, por trajtimi i padrejtë që u bëhet shqiptarëve.

Rishikim i Marrëveshjes së Ohrit

Më 13 gusht të 2001, partitë politike kryesore maqedonase dhe shqiptare, në prani të negociatorëve perëndimorë nënshkruan Marrëveshjen e Ohrit, e cila i dha fund konfliktit të armatosur. Marrëveshja synonte t’i jepte fund diskriminimit të shqiptarëve në shtetin e dominuar nga maqedonasit, brutalitetit policor, përfaqësimit minimal të shqiptarëve në administratë, si dhe t’i hapte rrugë përdorimit të gjuhës dhe simboleve shqiptare në institucionet publike. Edhe pse 13 gushti 2004, si datë e caktuar për zbatimin e marrëveshjes nuk u respektua, një numër ndryshimesh ligjore dhe kushtetuese të kërkuara nga Marrëveshja e Ohrit tashmë janë miratuar. Përfaqësimi i shqiptarëve në qeveri dhe administratë publike është rritur ndjeshëm, nga 7% në rreth 29%; kufijtë e komunave janë riorganizuar duke e rritur numrin e njësive të qeverisjes lokale me shumicë shqiptare; përdorimi i gjuhës shqipe në institucionet shtetërore dhe komunat me shumicë shqiptare garantohet me ligj dhe arsimi në gjuhën shqipe nga shkolla fillore në universitet financohet nga shteti.

Megjithatë, zbatimi i disa prej dispozitave të Marrëveshjes së Ohrit nga elita maqedonase ka qenë i ngadaltë, i sforcuar dhe hera-herës ka shënuar kthim mbrapa. Përdorimi i gjuhës shqipe në institucionet shtetërore vazhdon të shpërfillet në praktikë, ndërsa përdorimi i simboleve kombëtare shqiptare është shpallur antikushtetues nga Gjykata Kushtetuese. Qeveria qendrore vazhdon të diskriminojë komunat shqiptare, shpesh duke përdorur mungesën e fondeve apo teknikalitetet ligjore si arsye. Përfaqësimi i shqiptarëve në gjyqësor, si dhe në nivelet e larta të organeve të mbrojtjes, sigurisë, dhe forcave speciale policore vazhdon të jetë minimal, kinse për shkak të mungesës se “shqiptarëve profesionalisht të aftë dhe të kualifikuar”.

Lidershipi i Dështuar

Jeta politike në Maqedoni prej thuajse një dekade dominohet nga VMRO-DPMNE, partia kryesore maqedonase e udhëhequr nga kryeministri Nikola Gruevski, dhe Bashkimi Demokratik për Integrim (BDI), partia kryesore shqiptare e udhëhequr nga ish-lideri i UÇK-së, Ali Ahmeti dhe partner i koalicionit qeverisës. VMRO dhe BDI kanë fituar çdo zgjedhje lokale dhe qendrore në dhjetë vitet e fundit, duke përdorur privilegjet dhe të mirat e pushtetit për të zgjeruar mbështetjen e tyre elektorale. Partnerët qeverisës kanë arritur të margjinalizojnë opozitën në komunitetet përkatëse, frikësojnë 35t e pavarura, kontrollojnë dhe përdorin një sistem gjyqësor të korruptuar dhe ia kanë dalë me sukses të pasurohen për vete dhe familjet e tyre. Kur u nevojitet, të dyja partitë nxisin retorikën nacionaliste, përderisa përpiqen të mbajnë një fasadë të demokracisë dhe përdorin një fjalor demokratik sa për sy e faqe që u shkon për shtat diplomatëve perëndimorë. Në vend që ta përdorin Marrëveshjen e Ohrit për zhvillimin e një shoqërie shumetnike në Maqedoni, VMRO dhe BDI e kanë kthyer atë në një instrument për shtimin e militantëve, kapjen e burimeve shtetërore dhe krijimin e një oligarkie dy-kombëtare (bi-nacionale) e cila është vështirë të çmontohet.

Nga ana maqedonase, frustrimi me pengimin që Greqia i bën anëtarësimit të Maqedonisë në NATO dhe integrimit në BE po e shtyn një pjesë të elitës maqedonase ta projektojnë krizën e vet identitare tek të tjerët, duke e kërkuar “armikun e brendshëm” tek shqiptarët. Nga frika e pabesisë së shqiptarëve ndaj shtetit, politikanët maqedonas besojnë se rruga e duhur përpara nuk është ndërtimi i shoqërisë shumetnike, por stisja e një identiteti nacional përjashtues ndaj shqiptarëve dhe bashkësive të tjera etnike jomaqedonase. Me një politikë dyfytyrëshe, VMRO nga njëra anë bashkëpunon me partitë shqiptare që janë gjithmonë të gatshme të ndajnë me të tortën e pushtetit dhe njëkohësisht përjashton çdo trashëgimi shqiptare dhe jo-maqedonase nga identiteti nacional. Synimet e elitës maqedonase për të shpikur një identitet ekskluzivisht maqedonas shpërfaqen qartë në projektin “Shkupi 2014″, që e ka kthyer Shkupin – një nga qytetet më multietnike të Ballkanit, në një paradë monumentesh e statujash që nuk kanë asgjë shqiptare. Në kohën kur sajohet një vazhdimësi e paqenë mes Maqedonisë antike dhe maqedonasve të sotëm, shqiptarëve u kërkohet të jenë besnikë ndaj shtetit maqedonas. Përjashtimi i shqiptarëve nga identiteti dhe trajtimi i tyre si “kolonë e pestë” është strategji kombëtare e destinuar për dështim.

Në anën shqiptare, protestat e fundit dëshmojnë se shumë shqiptarë ndihen të papërfaqësuar nga klasa politike. E lënë mënjanë, rinia e papunë po kthehet në shënjestër të lehtë për ekstremistët fetarë dhe aventurierët politikë që përpiqen të mbushin boshllëkun në lidershipin politik të shqiptarëve. Zhgënjimi në rritje me partitë politike shqiptare, bashkë me zbatimin shumë të ngadaltë të Marrëveshjes së Ohrit po i shtyn shumë shqiptarë drejt opsioneve radikale. Ndërsa ende nuk është e qartë shkalla e depërtimit të islamit radikal në shqiptarët e Maqedonisë, lidershipi i dështuar po ua mundëson grupimeve me frymëzime fetare të faktorizohen.

Si kurrë më parë, politika në Maqedoni është jofunksionale. Përpjekjet e VMRO dhe BDI për të ndarë të mirat e pushtetit në një shtet që sa vjen e bëhet më shumë maqedonas, shoqërohen me përplasje të vazhdueshme përbrenda kampeve politike përkatëse. LSDM, partia më e madhe opozitare maqedonase e ka bojkotuar Parlamentin që nga prilli 2014 dhe nuk pajtohet me VMRO për asnjë nga çështjet e mprehta me të cilat përballet vendi. Në anën shqiptare, BDI dhe PDSH e udhëhequr nga Menduh Thaçi, janë gjithashtu të mbërthyera prej vitesh në një politikë konfliktuale dhe joparimore. Prej kohësh, partitë shqiptare e interpretojnë rehatinë e tyre dhe të militantëve të tyre si mirëqenie e të gjithë shqiptarëve. Në vend që t’i bëjnë shqiptarët të ndihen komunitet shtetformues, ato i përdorin votuesit si numra për të forcuar pozitën e tyre në qeveritë me shumicë maqedonase. Dështimi i partive shqiptare që të artikulojnë një vizion të ri për shqiptarët në Maqedoni, po i largon votuesit nga klasa politike dhe nga institucionet e një shteti që vazhdon t’i trajtojë ata si qytetarë të dorës së dytë. Pavarësisht problemeve të mprehta, përplasjet joparimore po e pengojnë zhvillimin e debateve serioze mbi të tashmen dhe të ardhmen e shqiptarëve të Maqedonisë.

Perëndimi ka pjesën e tij të fajit për dështimin 13-vjeçar të Maqedonisë. Edhe pse regresi i demokratik dhe tensionet etnike janë dokumentuar gjerësisht nga organizatat vendore dhe ndërkombëtare, Brukseli e Washingtoni duket se e kanë harruar se Marrëveshja e Ohrit është një plan paqeje i garantuar ndërkombëtarisht për ta shndërruar Maqedoninë në një shtet funksional në shekullin 21 dhe jo një instrument për pasurimin e elitave politike. Ndërsa Maqedonia po kthehet me shpejtësi në një demokraci joliberale dhe rrezikon gremisjen drejt konfliktit të armatosur, Uashingtoni dhe Brukseli duhet të mos mjaftohen me ruajtjen me çdo kusht të një stabiliteti sipërfaqësor në dëm të demokracisë funksionale dhe barazisë ndëretnike. SHBA dhe BE duhet ta ripërtërijnë zotimin e tyre si garantues të Marrëveshjes së Ohrit dhe ta lidhin perspektivën e anëtarësimit në BE jo thjesht me zhbllokimin nga ana e Greqisë, por me zbatimin e plotë të Marrëveshjes, sundimin e ligjit, luftimin e korrupsionit qeveritar dhe dhënien fund të përqendrimit të pushtetit tek një grusht politikanësh.

Shirley Cloyes DioGuardi, analiste e politikës së jashtme, e specializuar për konfliktet në Ballkan dhe Këshilltare për Çështje të Ballkanit pranë Ligës Qytetare Shqiptare Amerikane..
Roland Gjoni kryen doktoraturën për Shkenca Politike në Kolegjin Universitar Dublin.

23 Shtator 2014 / Ky artikull u botua së pari në anglishtë në OpenDemocracy.net
Është përkthyer në shqip nga Luan Mazreku dhe mandej është publikuar nëpër disa portale e gazeta në gjuhën shqipe.

Nga Xhemil ZEQIRI

“Më e mirë është një humbje heroike sesa një kompromis i turpshëm”.
(Nikolla Makiaveli).-Kjo thënie gjeniale u shkon më së miri politikanëve shqiptarë të frymëzuar nga ideologjia titiste. Vitet e fundit (Arbën Xhaferi ishte gjallë), në Shqipërinë londineze mbizotëronte një gjendje e palakmueshme.
Edi Rama do të shprehej: “O Arbën Xhafe

Nga: Naim Haradinaj, Suedi
Shkrim me vlera të njerëzishme me ekuilibrim të lartë dhe në veçanti kombëtare.Dijetari dhe shkencëtari Aurel Dasareti, dallon shumë nga shkruesit dhe “trimat e internetit” që boshllëkun e tyre kombëtar dhe njerëzor mundohen ta plotësojnë me shkarravitjet si tu teket në faqet dhe revistat e pa fund të 35ve të internetit. Shkëputjet me dashje të fjalëve nga një fjali apo tekst i shkruar mundësojnë keqinterpretimin dhe artikullit i jep një drejtim të kundërt nga ajo që ishte qëllimi i autorit. Shembuj të tillë keqinterpretimi kemi mjaftë në librat e Shenjtë të feve dhe ideve të ndryshme. Këto shkëputje i bëjnë sektarët dhe ekstremistët e ndryshëm për interesat dhe qëllimet e tyre…!

Paanshmëria e Aurel Dasaretit është sikur shpata e Gjergj Kastriotit ndaj armiqve dhe bashkëpunëtorëve te tyre shqipfolës, ndaj përçarësve dhe mendjemëdhenjve qe veten e tyre mundohen ta ngrenë ne vendin ku nuk e meritojnë. Përmbajtja, mendja e shëndetshme njerëzore dhe kombëtare që shprehet nëpërmjet punimeve të Aurelit u bën mire edhe atyre që vuajnë nga mania dhe mungesat e mundshme për tu bërë një figurë e lakmueshme kombëtare…!?

Parafrazoj një fjali nga ky shkrim i Aurelit:
“Shprehjet e urrejtshme ose me paragjykime në lidhje me një individ ose grup forcojnë ndjenjat dhe qëndrimet negative”.

Të lexosh një analizë të mirëfilltë kombëtare, për lexuesin e mirë do të thotë të njohësh personalitetin dhe mendësinë e një të panjohuri, të mundohesh ta kuptosh qëllimin e letrave të tij e mundësisht ta provosh të bëhesh mik me të.

E përfundoj komentin tim me shpresë se punimet e tilla na zgjojnë të gjithë neve që jo vetëm me gjenealogji por edhe me zemër e ndiejmë veten SHQIPTARË.

Respekt autorit dhe lexuesve te tij!
Naim Haradinaj
Suedi

Nga Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike (dasaretiaurel@yahoo.com.au)

Liria është e drejta për të bërë çfarëdo që ligji lejon. Shprehjet e urrejtshme ose me paragjykime në lidhje me një individ ose grup forcojnë ndjenjat dhe qëndrimet negative. Gjuhët e urrejtjes nuk janë vetëm pasojat e urrejtjes, por edhe shkaqet për urrejtje. Kjo e bën më të vështirë për të shtypur tekste me paragjykime.Gjendemi në buzë të humnerës. Zgjohuni! Megjithatë, nëse ti qëndrosh në buzë të një shkëmbi, nuk është e sigurt se një hap përpara është një përparim. Duhet zgjedhur hapat adekuate për të shpëtuar nga ferri.

***

Rusia fashiste krijon frikë të skajshme në fqinjët e saj. Vendet e NATO-s duhet të riarmatosin forcat e tyre ushtarake për të penguar dhe zbutur rrezikun. Ajo i vuri ata në një situatë të dëshpëruar. Balanca e pushtetit funksionon kështu: Kur njëra palë bëhet shumë e madhe, të tjerët do të përpiqen të përgjigjen duke u bërë më të mëdha.

Kosova, shteti më i ri i Evropës është një shtet fantazmë. Çetnikët inkurajohen, imitojnë dhe frymëzohen nga terrori i vëllezërve sllavo-ortodoks rus në Ukrainë; përpiqen ta destabilizojnë më tepër Kosovën dhe aneksimin e veriut të saj. Qeveria e korruptuar dhe e zhytur në krimin e organizuar nuk ka kontrollin e zonës së Mitrovicës dhe as që ka kapacitetin për të kontrolluar atë. As që ka kontroll mbi të gjitha zonat dhe qytetet në këtë shtrirje. Definicioni i një shteti kërkon një territor të përcaktuar me një popullsi të përhershme dhe kontrolli i qartë i kufirit. Qeveria duhet gjithashtu të kontrollojë territorin, ndërsa asnjë tjetër të mos ketë pretendime mbi të. Ky përshkrim nuk i përshtatet termit “Shteti i Kosovës”. Serbët i kontrollojnë të gjitha pjesët e zonave të tyre të dëshiruara.

***
BE është krejtësisht joparimore, e pandershme dhe cinike kur bëhet fjalë për çështjen e pazgjidhur shqiptare. Ishin “Fuqitë e Mëdha” të asaj kohe (Britania e Madhe, Franca, Gjermania, Austro-Hungaria, Italia dhe Rusia) të cilët në Kongresin e Berlinit (1878) dhe në Konferencën e Ambasadorëve në Londër (1913) e copëtuan Shqipërinë. Feja myslimane e shumicës së shqiptarëve ka luajtur një rol në motivet e të mallkuarve për aktin barbar.

Shqiptarët mendjelehtë besojnë se ka vendime rreth të drejtës dhe si duhet të jetë ajo. Perëndimi ka një mosmarrëveshje në lidhje me konsideratat që duhet të jenë prioritet. Llogaritë ekonomike i zgjedhin para atyre morale.

***

Mjedisi ekstrem islamik shqipfolës ka kontakte me ekstremistë në vendet e tjera në Evropë dhe në zonat e konfliktit. Të luftohet radikalizmi islamik duke i neutralizuar kriminelët e rrezikshëm, por në heshtje. Mos të ngrihet zhurmë në 35, sepse ashtu e çojmë ujin në mullirin e armiqve. Kjo pakicë e vogël e radikalëve islamik nuk përfaqëson shqiptarët mysliman.

Diferenca fetare nuk pengon harmoninë dhe bashkëjetesën fetare në trojet e shqiponjave. Vendi shërben si një “Simbol i fuqishëm” në botën e sotme; – e konfirmoi tolerancën fetare edhe Papa Françesku gjatë vizitës së tij Shqipërisë me 21 Shtator 2014.

***

BE-ja nuk ka dashur shtet mysliman në Evropë.
Bosnja dhe Hercegovina gjatë luftës së kaluar (1992-95) mbeti pa asnjë ndihmë të vërtetë për shkak të frikës së Evropës nga shtetet myslimane në tokën e saj! Boshnjakëve u mohohej mbrojtja nga barbarizmi serb, BE e vendosi embargon e armëve ashtu që boshnjakët duarthatë nuk kishin me çka të mbrohen ndërkaq çetnikët posedonin gjithë mjetet luftarake që dëshironin.

Kjo mund të duket si një paradoks. Politikanët e BE që sot aprovojnë dhe lejojnë emigracionin masiv nga Afrika-Azia (duke kolonizuar dhe dëmtuar rëndë vendet e veta) dhe “integrimin” e myslimanëve jo-evropianë, janë të njëjtët që dëmtuan rëndë myslimanët e vetë të Evropës!

***

Edhe të krishterët edhe myslimanët kanë fundamentalistët e tyre. Opinionet në autoritetin e Biblës dhe Kuranit mund të shkaktojnë veprime dramatike.

Shumë komunitete myslimane të shteteve afrikane-aziatike kanë bërë më pak progres se komunitetet e krishtera, kur vjen puna për të parandaluar keqpërdorimin politik të fesë. Kjo është për shkak se u ngadalësuan në zhvillimin e tyre nga shtypja Perëndimore (ish shteteve kolonialiste evropiane) apo ndërhyrje në punët e tyre të brendshme. Prandaj, edhe interpretimi i tyre i Kuran-it më tepër përputhet me Mesjetën.

Duke mos ndarë Kuranin dhe kulturën islame dhe formimin e saj gjatë shekujve, e cila rritet në ekstremizëm, ne kemi bërë një gabim të madh. Po, Kurani është origjina, por a është shkaku i drejtpërdrejtë i mjerimit?

Mjerimi nuk është për shkak të besimit të tyre, për të cilin shumica prej nesh kemi shumë pak dituri, por për shkak të kulturës dhe vlerave të tyre. Kultura myslimane është në një masë të madhe në kundërshtim të drejtpërdrejtë me kulturën tonë dhe vlerat tona evropiane. Për shembull, martesa mes kushëririt dhe kushërirës është e zakonshme për ata; për shqiptarët është një incest i gërditshëm…

***

Shqiptarët e komunitet mysliman praktikojnë “Islamin burimor”. Megjithatë, disa shqipfolës, të paguar nga inteligjencat e huaja dashakeqëse – që u pengon harmonia, respekti reciprok dhe bashkëjetesa fetare në trojet e shqiponjave – gjithmonë do të pretendojnë se Islami është fe e terrorizmit. Qëllimi i tyre është djallëzor: përçarje, ndarje dhe urrejtje – lufta civile vëllavrasëse.

Forcat kryesore lëvizëse të ekstremizmit janë mjetet aktuale, për të përhapur frikë dhe urrejtje. Ne nuk duhet të biem në kurthin e ngritur nga ekstremistët. Atëherë ekstremistët arrijnë konfirmimin e botëkuptimit që ata duan për të krijuar, dhe rekrutimi i tyre rritet. Zgjidhja është një komunitet më i fortë gjithëkombëtar që formon një unazë rreth vlerave tona themelore: demokracia, solidariteti dhe toleranca.

***

Opsionet në mes të këqijve:

Luftimi i ekstremizmit nganjëherë kërkon bashkëpunim me ekstremistët.

Lufta kundër ekstremizmit duhet të bëhet në shumë mënyra dhe në “fronte” të ndryshme. Ndonjëherë është gjithashtu e nevojshme të krijojmë aleancë me një lloj të caktuar të ekstremistëve për të luftuar dikë që përbën një kërcënim më akut. Gjatë Luftës së Dytë Botërore – në luftën kundër nazizmit dhe fashizmit – u krijuan aleanca të gjera të shteteve të ndryshme, ku të gjitha nuk ishin të botës demokratike. Në aleancë me regjimin totalitar stalinist Bashkimin Sovjetik, demokracitë Perëndimore mundën të mposhtin regjimin e Hitlerit dhe imperializmin racist japonez. Kjo aleancë nuk ishte nga dashuria, por interesat e palëve përputheshin. Kjo ishte për të mirën e njerëzimit. Pa e bërë stalinizmin më të mirë, dhe pa injoruar aspektet kolonialiste dhe raciste të demokracive Perëndimore.

Politika reale është shpesh në lidhje me zgjedhjen në mes të këqijave. Megjithatë, është e rëndësishme që të mbahemi fuqishëm në vlerat dhe parimet themelore. Ato duhet të përdoren si një udhëzues për të nuancuar ndërmjet ekstremistëve dhe të zgjedhim të keqen më të vogël – kur është e nevojshme. Vetëm për të promovuar vlerat në afat të gjatë.

Në luftën kundër formave të ndryshme të ekstremizmit, duke përfshirë varietetet fetare, nuk ka zgjidhje të lehta. Në këtë luftë është e rëndësishme për të ruajtur të drejtat themelore të njeriut dhe vlerave demokratike, por insistime absolutiste në parime të tilla mund të bëhen shpejt kundër-produktive. Përveç kësaj, një qëndrim i tillë mund të jetë i standardeve të dyfishta.

Një politikë parimore dhe realiste për të luftuar fanatizmin fetar duhet të bazohet në fakte dhe njohuri, dhe jo paragjykime apo iluzione. Nëse futen në lojë ideologjia dhe interesat e një shoqërie, përgjithësisht objektiviteti domosdoshmërish t’ia lëshon vendin paragjykimit.

Edhe pse ka mbivendosje të qarta midis ekstremizmit politik dhe fanatizmi fetar, ka edhe dallime të rëndësishme midis këtyre formave të ekstremizmit. Kjo vlen veçanërisht për ekstremizmin fetar të rrethit jo-ekstrem. Shumica e njerëzve fetarë nuk janë ekstremistë normativ. Kjo mund të sigurojë një vend për manovra dhe pragmatizëm e cila nuk është aq e qartë kur është fjala për ekstremizmin politik. Këto mundësi duhet të shfrytëzohen për të luftuar më efektshëm kundër fashizmit islamik.

***

Interesat kombëtare:

Janë një koncept thelbësor në studimin e politikës ndërkombëtare. Termi është veçanërisht i fortë brenda realizmit politik.

Politika e jashtme duhet të shihet si një sferë autonome e ndarë nga ekonomia, feja, kultura, dhe kështu me radhë. Në këtë sferë mund që interesat shtetërore të përcaktohen nga pozicioni i shtetit në raport me shtetet e tjera; burimet e saj, vendndodhja gjeografike dhe kushtet e tjera më shumë ose më pak të qëndrueshme.

Interesat kombëtare janë në këtë mënyrë objektive dhe të përcaktuara në kontrast me motivet, synimet, dëshirat dhe ideologjia, që për shqiptarët është subjektive dhe e pamundur për të studiuar në mënyrë të duhur. Një burrë shteti i vënë mënjanë këto elemente subjektive shqetësuese dhe bënë mbrojtjen e interesave kombëtare në një mënyrë racionale.

***

Demokracia nuk mund të imponohet duke eliminuar pikëpamjet rivale; suksesi i saj nuk mund të garantohet as kur ideali fiton një pranim të përgjithshëm. Kjo sepse ajo mbetet e kushtëzuar nga energjitë krijuese të atyre që marrin pjesë në të. Por ajo doemos duhet parë si ideal në do që të mbizotërojë. Ata që besojnë në të duhet të kenë besimin në aspektin pozitiv të njohjes së mangët dhe shprehjes se ajo do të japë rezultatet e dëshiruara.

Për të pasur demokraci nuk mjafton larmia e mendimit; nëse pjesë të veçanta të shoqërisë udhëhiqen nga dogma të kundërta, rezultati nuk është demokraci por luftë civile.

Analisti dhe shkrimtari Kim Mehmeti në rrjetin e tij social në Facebook, ka komentuar rolin e BDI-së në Qeverinë e Gruevskit, duke e bashkëngjitur edhe një fotografi.Në vijim mund ta lexoni postimin e plotë të Mehmeti në FB:

“Mbase nuk ka shkupjan që nuk e shtron pyetjen: kur vijnë nga Tetova e Kërçova për në Shkup ku ministrojnë dhe vendosin për popullin ashtu siç u thotë VMRO-ja, vallë këta të BDI-së e shohin se në të gjitha lagjet e këtij qyteti diçka ndërtohet, zgjerohen rrugët, ngrihen përmendore, parqe për fëmijë…, përpos në lagjet ku banojnë shqiptarët? Madje, sheshit qendrorë të Shkupit, thuajse njëherë në vit ia ndërrojnë pllakat dhe thuajse çdo muaj ia shtojnë ndonjë përmendore, e nëpër lagjet shqiptare edhe lloçi mbetet ai shumëvjeçari dhe ngrihet vetëm përmendorja e getoizimit. Shkurt e shqip, shqiptarët e Maqedonisë shumë shtrenjtë janë duke e paguar vasalizmin e BDI-së dhe, mbase ata kurrë nuk kanë qenë kaq të lënë pas dore e nuk janë ndje kaq të përbuzur sa sot, kur figurativisht thënë, pozita e tyre mund të përshkruhet si e asaj lopës, të cilën njëri (BDI-ja shqiptare) ia mbanë kokën e bishtin që të mos lëvizë e të rri urtë, përderisa tjetri (VMRO-ja maqedonase) lirshëm e mjelë dhe e godet nga mbrapa si t’ia dojë qejfi!” (lajm)

Shkruan: Bejtullah Sadiku
Ne shqiptarët, me shekuj jemi të shtypur deri në palcë, të shfrytëzuar e të grabitur tej mase, të tjetërsuar e konvertuar me kushtëzime sistemesh e politikash ditore të sunduesve ma të egër, megjithatë kemi bërë hapa të mëtejmë të ndryshimeve e zhvillimit, e mbamë disi hapin me popujt tjerë, që janë llogaritur e akoma llogariten si ma të civilizuar. Në këto hapësira zhvillimore, nuk do të thotë se s’ka pas gabime e lëshime, ku si pasojë janë reflektuar në ngecjen prapa te të gjitha ato procese zhvillimore, që akoma sot e kësaj dite na mungojnë, a për të cilat shoqëria shqiptare mundohet ti fitoj e realizoj njëherë e përgjithmonë.
Ku qëndron problemi i (mos)funksionimit e i (mos)realizimit?
Si duket, ideator, intelektual,akademik e njerëz të shkencës kemi bë mjaft, ndoshta më tepër edhe se sa na duhen e kemi nevojë si shoqëri shqiptare. Secili nga këto profile të ndryshme thotë diçka, jep, shkruan, tregon, analizon, jep ide e projekton etj., etj. Mos-mbështetja e gjithë kësaj, mos-financimi i tyre, në fund na ngelin në letër, të parealizuara, të papërfunduara, gjysmake, të humbura e kështu me radhë si diçka të pa vlerë, ku rezultati I suksesit mbetet barazi me zero.
Të nderuar intelektual të të gjitha profileve, teori e retorikë kemi me vagonë, por realizim të tyre s´na mbushet as një valixhe mesatare?!…
Koka dhe tru intelektual prodhojmë, por me pa-punësimin e tyre dhe me mosplotësimin e kushteve të tyre si kuadro profesionale e shkencore, i degradojmë dhe lëmë në shpresë të pritjes pa mbarim, sa që rrugëdaljen e kërkojmë në vendet ku respektohet truri profesional e intelektual (shiko Gjermani) e vende tjera.
Pra, në shoqërinë tone shqiptare është duke u tejkaluar koha e kuadrove si SASI, është koha e kuadrove si CILËSI, dhe atë e veprimit, punë e krijimtari praktike e profesionale.
Në pragmatizmin filozofik dhe filozofinë pragmatike, si drejtime filozofike, është e njohur edhe vetë fjala “pragma”, që do të thotë “vepër”, I cili drejtim është themeluar në Amerikë, nga përfaqësuesit John Dewey, Charles Perice dhe William James. E përmenda këtë drejtim dhe këta përfaqësues jo rastësisht, ngase duke ndjekur këtë shembull, krahas ndjeshmërisë së ndonjë krize, Amerika akoma e mban flamurin botëror si superfuqi ekonomike, politike e strategjike të nivelit dhe rangut botëror.
Ndoshta do ishte absurd krahasimi ynë për të shkuar me këto hapa, por akoma më absurd do ishte po nuk ndjekim hapat e tillë, që bile në shekullin XXI, mos të na ngel kush me barkun e uritur, duke kërkuar lëmoshë e gjë sendi nëpër kantinat e mbeturinave të të pasurve.
Me të drejtë thotë edhe eksperti i shkencave psikologjike e ushtarake Aurel Dasareti, citoj: “duhet të jemi sa ma pragmatik”. Po, por mos të habitemi, ne edhe të bëhemi pragmatik e pragmatistë, nuk do të thotë të krahasohemi, por në kushtet tona dhe mundësitë tona personale, atë që e themi, atë që e planifikojmë dhe projektojmë, t’i kërkojmë vetes llogari e përgjegjësi, ashtu që, në afat të caktuar kohor të realizojmë sendet dhe gjërat që i planifikojmë e synojmë.

O ju njerëz nuk është vetëm protestë, por është obligim kombëtar. Në Shkup për të premten është paralajmëruar protestë kundër dënimit me burg të përjetshëm të gjashtë shqiptarëve të akuzuar për vrasjen e pesëfishtë të Smilkovcit, në rastin “Monstra”.

Thirrja për protestën është shpërndarë në rrjetet sociale, ndërsa organizatorë të saj bëhet e ditur se janë familjarë të të dënuarve shqiptarë dhe aktivistë për të drejtat e njeriut.

“Protesta thirret kundër rasteve të montuara, padrejtësisë, vrasjeve të pafajshme, maltretimeve familjare, urrejtjes etnike dhe fetare. O ju njerëz nuk është vetëm protestë, por është obligim kombëtar. Nëse nuk intervenojmë sot kur padrejtësia arriti kulmin, atëherë mos paçin gjumë sytë e frikacakëve”, thuhet në apelin për protestën të paralajmëruar të premten pas lutjeve të së premtes, nga ku siç thuhet marshi protestues nis nga qendra tregtare “Çairçanja” në Shkup.

HIPOKRIZIA E TURPSHME E KALEMXHINJVE
POLITIKË DHE “INTELEKTUALË”

SHKRUAN: IDRIZ ZEQIRAJBota demokratike, Amerika dhe Evropa, më në fund, u ndjenë të turpëruar nga toleranca, durimi, symbyllja karshi krimeve makabre, gjenocidiale dhe terroriste, të një kryebande që vepronte dhe vepron nën emrin dhe siglën e një Shtabi të Përgjithshëm të UÇK-së. Andaj, vendosi të themelojë një Tribunal, një Gjykatë Speciale, enkas për hetimin e krimeve të UÇK-së në Kosovë, përgjatë luftës dhe pas saj.

Kori i orkestruar nga kupola e krimit, SHIK-u dhe qeveria kriminale në pushtet, dizinformonin opinionin, e irritonin, qëllimshëm, popullin, gjoja se po sulmohen vlerat e luftës për liri, po akuzohen “heronjtë” e gjallë, po dënohet UÇK-ja dhe populli i Kosovës.

Tellallët e SHIK-ut dhe krimit

Po citojmë disa nga pisllëqet e eksponentëve të SHIK-ut, të krimit dhe të tellallëve të tyre, të cilët, duke mbrojtur krimin, janë bërë pjesë e krimit. Ministri famëkeq i “Drejtësisë” dhe tellalli i Hashimit dhe i qeverisë, Hajredin Kuqi, thotë:
“Qeveria e Kosovës i ka ndërtuar kapacitetet e veta të drejtësisë, prandaj këto pretendime nuk ka nevojë të trajtohen në një Tribunal jashtë Kosovës”!

Për cilat kapacitete flet ministri rrenacak e mashtues?! Sa kriminelë ka vënë në pranga “drejtësia” e tij? Asnjë eksponent i krimit të organizuar politik nuk është hetuar dhe as nuk është arrestuar nga mburracakët hipokritë e servilë të neveritshëlm: ministri Kuqi dhe kryeprokurori horr, Ismet Kabashi, i cili “nuk ka kohë të merret me sulm-atentatin ndaj Presidentit Rugova”!

Tellalli Kuqi, ikjen e bandës të Drenicës ia faturoi, mashtrueshëm, EULEX-it, por kjo u demantua me fakte. Turpshëm i krahason banditët e Drenicës me gjeneralin e famëshëm kroat Gotovina, i cili me “Ollujën”, stuhinë e tij, i dha mesazhin dhe leksionin e duhur Serbisë, duke spastruar tokën kroate nga banditët serbë autoktonë, vendorë, të cytur nga Serbia, duke i lënë pa atdhe, përjetësisht, madje për fajin e tyre. Ambasadori gjerman deklaroi publikisht se rasti i Grupit të Drenicës, justifikon plotësisht Tribunalin.

Eksponenti i SHIK-ut, Kadri Veseli, përrallisë:

“Tribunali, një shëmti që po i bëhet Kosovës. Asnjë luftëtarë nuk i frikësohet drejtësisë. Do të fitojë e drejta, e vërteta e kombit të Kosovës për luftën e vetë për liri”. Ja se çfarë ironie të ngeshme bën njeriu i përgjakjes të Kosovës, me bandën e SHIK-ut të tij xhahile dhe katile – njëherësh! Ne pyesim zotëri Veselin, këtë sadist të akulltë: A më shëmti është vrasja, të paktën, e 1.800 shqiptarëve të pafajshëm, veprimtarë të LDK-së dhe ushtarakë të FARK-ut, duke shtuar varre numerike dhe lënien e shumë qindra fëmijëve jetimër në Kosovë apo themelimi i një Tribunali, për hetim të krimeve makabre e faktike?!

Eksponenti tjetër i SHIK-ut, Adem Grabovci, është “hazër-xhevap” në kundërshtinë e Tribunalit:
“Kosova ka institucione të Drejtësisë dhe themelimi i një Tribunali të tillë, është i panevojshëm dhe as që duhet të diskutohet për një kësi lloj çështje”!

Mjegullnaja demagogjike dhe skajshëm hipokrite vazhdon të ndotë hapësirat shqiptare. Në këtë hipokrizi dhe poshtërsi prijnë eksonentët e SHIK-ut, të strehuar në dy partitë-banda të krimit: PDK-e dhe AAK-a, duke u mbështetur fort nga lakejtë e tyre. Njëri syrësh është edhe Fehmi Ramadani, i cili shkruan:
“Formimi i Tribunalit Evropian për Kosovën nuk është i nevojshëm, sepse Kosova, tashmë, i ka të gjitha mekanizmat, si ndërkombëtarë, por edhe drejtësinë e saj dhe është e aftë të veprojë si shtet, në rast të ndonjë shkelje të drejtash, apo të ndonjë padrejtësie që ka mundë të ndodhë në të kaluarën e saj”.

Ne pyesim këtë manipulator e falsifikator të porositur dhe të çoroditur se ku ka jetuar ky gjatë tej një dekade e gjysmë, që i vënë në dyshim krimet numerike dhe faktike të organizatës ilegale e terroriste SHIK?! Çfarë aftësie ka Kosova të veprojë si shtet, kur EULEX-i ka prangosur një grup kriminelësh të luftës dhe të pasluftës dhe duke pasur në dispozicion ministrinë e brendshme, ministrinë e drejtësisë, policinë dhe burgjet, nuk është në gjendje t’i mbajë nën kontroll, përgjatë kohës të hetimit, por hynë e dalin nga burgu, kur t’ua dojë qejfi kriminelëve! Ky është shtet rrumpallë, i cili udhëhiqet nga banda e banditër të ideologjisë majtiste sllavo-staliniste. Krerët pushtetarë aktualë janë të zënë peng nga Serbia, si hafije të hershëm dhe të vonshëm të saj, e cila i zhyti, qëllimshëm, në krime karshi popullit të Kosovës – për interesa të Serbisë. Dhe, në të gjitha këto poshtërsi e krime është edhe kasta social-komuniste e Shqipërisë, e cila nuk heq dorë nga boshti ideologjik dhe nostalgjik i atit të tyre shpirtëror Enver Hoxha.

Mësimi i së vërtetës është detyrë

Kanë kaluar shekuj, por historia botërore ka ruajtur vlerat. Deklarimi trimëror dhe i dinjitetshëm, madje edhe para zjarrit, i Galileut se “megjithatë rrotullohet”, është një mësim i madh dhe inkurajon njeriun për të mbetur njeri, edhe në çaste të rënda dhe vendimtare për jetën. Lënë shumë për të dëshiruar kalemxhinj dhe opionistë të bollshëm, të cilët kanë “pushtuar” 35t dhe, megjithatë, shumë syrësh, për turpin e tyre, anashkalojnë të vërtetën, manipulpojnë dhe mashtrojnë opinionin pacipshëm.

Mësimi i së vërtetës është sa detyrë, aq edhe i shëndetshëm për një popull, për një shoqëri. Krejt ndryshe nga dilinxhinjtë e dallaveraxhinjtë të SHIK-ut, të së majtës ideologjike, por edhe të ca “kokërrave” brenda të djathtës, përfshi këtu edhe LDK-në, me kamuflime përfide e demagogjike, me dashje apo padashje, bëhen mbrojtës të krimit dhe të kriminelëve, ka gazetarë, veprimtarë, ushtarakë dhe të profesioneve e kategorive të ndryshme, që prirën për ta hulumtuar dhe mësuar të vërtetën.

Ushtaraku Naser Vllasi, komandant i batalionit “Kobra”, i cili bëri tërheqjen e trupit të pajetë të komandantit dhe të komisarit, Sali Çekaj, në Rrasë të Kosharës, është kërkues për vete dhe për të tjerët, për ta mësuar të vërtetën, qoftë ajo edhe e hidhur. Ai shpreh mendimin e tij qartë dhe haptas:
“Kurrësesi nuk jam kundër krijimit rë Tribunalit për krime lufte, ngase vetëm ashtu do të qartësohej se kush ka luftuar me nder e kush ka bërë devijime, nga të cilat populli jonë vuan sot e asaj dite. Por, do të doja që ky Tribunal të jetë për të gjitha palët, pra, UNMIK-un, EULEX-in, Shqipërinë, për Serbinë po se po. Jam i sigurtë se diçka e mirë do të dalë nga gjithë kjo, ngase do demaskohen edhe fytyrat e atyre që i bënë zullum popullit të vet, por, njëkohësisht, do demaskohet edhe fytyra e shtetit amë shqiptar”.

Evropa, EULEX-i ka vënë pikën mbi “i”

Britmat çjerrëse të pushtetarëve aktualë; të eksponentëve të SHIK-ut dhe të krimit; të kalemxhinjëve puthadorë, zvarranikë e neveritës; të krerëve kriminalë të të ashtuquajturave “organizata e shoqata të dala nga lufta”, pa hyrë në luftë fare, që, tashmë, “sollën ujkun në torishtë”, me sulmin kundër kishave dhe shtëpive serbe, në mars-prill 2004, prapa të cilave qendronin dy partitë e krimit: PDK-e dhe AAK-a, të organizuara nga Sërbia, duke realizuar krijimin e enklavave serbe në Kosovë, nuk mundën ta mohojnë të vërtetën, se adresimi i akuzës të EULEX-it është i saktë, se krimet janë hartuar dhe ekzekutuar nga një Shtab, nga një ushtri e tërë “UÇK-ja e SHIK-ut”.

Kemi numëruar 19 persona, kuadro aktualë të PDK-së dhe ndoca të tjerë, tashmë, në “AAK-a”, “Vetëvendosje” dhe në “Nisma” dhe i 20-i është Hashim Thaçi, që pohon se “unë e themelova UÇK-në”! Dhe, pothuajse, asnjëri syrësh nuk e dinë datën e krijimit të 20-të “UÇK-ve” veç e veç!!!

Tashmë, një gjë dihet: krimet nuk janë as individuale dhe as grupore, por shtabiste. Pra, ka ekzistuar një Shtab i Përgjithshëm i një UÇK-je, pra, njëra nga këto 20 UÇK-të, të krijuara nga 20 persona, veç e veç. Por, sipas dëshmive dhe fakteve të pakundërshtueshme të deritanishme, rezulton se në UÇK-në, e cila identifikohet me krimin e organizuar politik, thënë troç, vrasjet seriale të kuadrove e veprimtarëve të LDK-së dhe të ushtarakëve të FARK-ut, bëjnë pjesë dhe janë së toku, bashkë: Hashim Thaçi, Xhavit Haliti, Kadri Veseli, Ilmi Reçica, Bislim Zyrapi, vëllezërit Buja, Rrustem Mustafa, Adem Grabovci, Grupi kriminal i Dukagjinit, i Drenicës, i Llapit dhe lukunia e bandave të tyre anekënd Kosovës dhe jashtë saj, përfshi edhe Shqipërinë.

Ata që i paraqesin, kinse, krime individuale e grupore, pa një Shtab Qendror, janë horra e maskarenj të paguar, që bëjnë mjegullnajë, të porositur dhe të qëllimshme, për përfitime personale, por edhe të shantazhuar nga SHIK-u.

Ilustrojmë:

Pse duhej një i ri, pjesë e gardës mbrojtëse të një kryetari partie në Dukagjin, të atentatonte, të vriste ish
-oficerët e FARK-ut, më vonë kuadro të Hetuesisë Speciale, Sabahate Tolaj dhe Isuf Haklaj?! Mos, vallë, edhe ky atentatim zyrtar ishte vepër individuale e një krimineli të ri, roje besnike e kryetarit të partisë?! “Këtu flen lepuri”, – thotë populli. Mos i mistifikoni, mjegulloni, fshihni faktet, të vërtetën, sepse e vërteta nuk ka nevojë për akrobacira e stratagjema gjithë hipokrizi dhe djalllëzi.

Pse duhej një ministër i drejtësisë, i një partie me kriminelin e vogël, që bëri vrasjen e madhe, duke ekzekutuar dy oficerë të FARK-ut, të shkonte në burgun e Dubravës dhe t’ia rrihte krahët ish-rojes të kryetarit, tani i dënuar, për të paktën, për dy ekzekutime, njëherësh, duke thënë se “ky është çlirimtar, edhepse është në burg”?! Dhe, i njëjti do të arratisej nga burgu, me ndihmën e partisë së tij, duke i mundësuar vazhdimin e vjeljes të haraçit, në llogari të shefave të tij, me metodën klishe, grabitjen e biznismenit, metodë kjo e njohur për partitë e krimit dhe të haraçit gjysmë-legal. Këto parti, për turpin dhe injorancën provinciale të një pjese të konsiderueshme të shqiptarëve të çoroditur nga interesi dhe propaganda shfrenuese e mashtruese, vazhdojnë t’i mbështesin, madje edhe duke votuar për krimin dhe kriminelët!!

Kosova nuk ka pasur as shtab, as komandë dhe as ushtri unike, të vetme

Eksponenti i SHIK-ut dhe i krimit, Ilmi Reçica, ngulmon se: “Lufta u zhvillua vetëm nga një SHP i UÇK-së” dhe se “Në Kosovë ka pasur vetëm një komandë ushtarake”!

Këto janë dy rrena, gënjeshtra të mëdha sa bjeshka. Asnjë lidhje nuk ka pasur i ashtuquajturi “SHP i UÇK-së”, të Reçicës, më sakt, i SHIK-ut me Shtabin e Forcave të Armatosura të Republikës të Kosovës, FARK, të ministrit Ahmet Krasniqi dhe as më vonë.

SHP i UÇK-së të Ilmi Reçicës, Drejtoria Politike e tij, ka pasur nën vezhgim dhe administrim burgjet dhe përndjekjet deri në vrasje të veprimtarëve të LDK-së dhe të ushtarakëve të FARK-ut. Qëllimi i UÇK-së të Reçicës me shokë, të cituar më lart në këtë shkrim, ka qenë marrja e pushtetit, qoftë ai edhe fiktiv, qysh ishin marrë vesh me Serbinë, për autonominë e zgjeruar të 1974-ës, por Amerika ua prishi planet “shokëve të Drejtorisë Politike” dhe zyrtarëve komunistë të Tiranës, por jo edhe lufta kundër pushtuesit.

Por, një UÇK-e, më sakt, FARK, i themeluar nga kolonel Ahmet Krasniqi, me ushtarakët e karrierës, ka qenë aktiv, ka bërë Luftën e Kosharës, Betejën e Loxhës, të Pashtrikut si dhe forcat, grupet luftarake, kanë luftuar kudo në Kosovë.

Veton Surroi veçsa pohon një të vërtetë të njohur

Një pjesëtar i Batalionit “Atlantiku”, Ukë Lushi, thotë se “UÇK-të tona e kanë kryer misionin e tyre me sukses të plotë”.
Kur thotë “UÇK-të tona”, zotëria ka të drejtë që e përdorë shumësin. Edhe për “misionin e kryer”, ka të drejtë, pjesërisht, sepse UÇK-ja e Hashimit me shokë, ka luftuar Ibrahim Rugovën dhe ushtrinë, FARK-un e tij, njësoj si Serbia e Millosheviçit, sepse atë mision ka pasur dhe e ka kryer me sukses, duke ekzekutuar 1.800 shqiptarë, përfshi edhe vet ministrin e luftës, madje në vlugun e luftës, kolonel Ahmet Krasniqin, Hero i Kosovës.

Zotëri Veton Surroi pohon të vërtetën e njohur, por edhe absolute, se “UÇK-ja nuk ka qenë anjëherë ushtri e organizuar”. Dhe, nuk mund të ishte e organizuar, kur ushtria e Ibrahim Rugovës më shumë e ruante shpinën nga UÇK-ja e Hashim Thaçit, se sa gjoksin nga poilicia dhe paramilitarët e Sllobodan Millosheviçit! Por, Vetoni nuk mohon luftën e bërë të shqiptarëve, sidomos detashmentin ushtarak të Kosharës, luftën e tij të organizuar në mënyrë profesionale si dhe Betejën e Loxhës, të fituar nga trimi, kolonel Tahir Zemaj, Hero i Kosovës.

Zotëri Surroi ka përgjegjësinë e një personaliteti publik dhe nuk bën tymnajë boshe, si Hashimi me shokët e tij vrastarë, sepse dëmton reputacionin, turpëron veten dhe pasardhësit e tij. Ai nuk mund t’ia bëj qejfin askujt dhe, aq më pak, të lavdërojë pa mbulesë. Bilanci tragjik i luftës, më sakt, masakrës në Kosovë, 11.840 shqiptarë të vrarë, përkundër 227 serbëve të vrarë, nuk lenë vend për mburrje dhe vetëlavdërim.

Krejt idiotësisht e marrëzisht, krerët e shoqatave fantomë, fiktive e hiçe të LPK-së, alias – PDK-së dhe AAK-së, “shoqata të luftës”, masakrat e dhimbëshme i konvertojnë në beteja dhe epopera inekzistente, të paqena. Është tragjike loja e ndyrë, e bërë në dëm të Familjes të martirizuar Jashari, kinse, për ta madhuar, me fjalorin hiç adekuat, me panagjerizmin donkishotesk, vendosmërinë e rezistencës, qendresës, e kanë kthyer në legjendë, në përrallë, pabesueshmëri, deri në përtallje.

Në Kosovë nuk ka pasur as legjenda dhe as legjendarë dhe, aq më pak, epope dhe opopera. Lufta ka qenë e vogël, në krahasim me masakrën e madhe. Përmasa e lavdisë i ka munguar tërësisht kësaj lufte, përshkak të sabotimit të bërë nga LPK-ja dhe Tirana zytare e kohës. Prej njerëzve hileqarë e mashtrues, që kishin abuzuar, shpërdoruar mikpritjen e vendeve demokratike të Evropës dhe, për vite me radhë, nuk kishin dhënë rast për t’u thënë “punë e mbarë”, njerëz të ardhur nga rruga e diskotekat, nuk mund të pritej asgjë e mirë. Shenjtëria u takon të rënëve, dëshmorëve dhe mijëra viktimave të luftës.

Veton Surroi është intelektual dhe veteran në publicistikë. 35 e tij u vu në shërbim të luftës, duke e përkrahur pa rezerva UÇK-në, madje, krejt padrejtësisht, duke i rënë në qafë udhëheqësit të lëvizjes kombëtare shqiptare në vitet 90-a, dr.Ibrahim Rugovës. Koha dëshmoi se dr.Rugova kishte informacion të saktë dhe “dora e zgjatur e Serbisë”, nuk ishte sajesë e Tij, por realitet i hidhur. Disa krerë e kuadro të LPK-së, me kohë, punonin për Serbinë. Vrasjet në prita, të disa militantëve shqiptarë të pahile në Kosovë; provokimi me armë, nga largësia dhe ikja në plazhin e Durrësit, duke i dhënë shkak pushtuesit për masakra, si rasti i Lubeniqit, për një plagosje të një polici, u masakruan 90 burra; ndarja e faktorit ushtarak, më troç, sabotimi i luftës, faktuan dyshimin e bazuar të Burrit të Pavarësisë, Ibrahim Rugovës.

Ne që kemi qenë pjesë e luftës, qoftë edhe në Emergjencën e saj, kemi parë nga afër organizimin e asaj lufte të vogël, por të masakrës të madhe. Gjendja e krijuar në Kosovë, masivizoi angazhimin për ta ndihmuar luftën, por jo edhe për ta “kap pushkën”! Prandaj, kërkesa e statusit të “veteranit të luftës” nga 60.000 “luftëtarë”, është manipulative, fiktive dhe, fund e krye, e rrejshme. “UÇK-ja e Hashimit” ka qenë fare simbolike dhe është marrë më përndjekjen e lultëtarëve të FARK-ut, aktivistëve të LDK-së dhe përkujdesjen për burgjet masive! Pjesëmarrja faktike në luftë, nuk kalon 1 % e popullatës të Kosovës, ndërkohë që në vendet tjera paraqitja vullnetare nën armë ka shënuar dhjetëfishin.

Kolonel Krasniqi donte të bashkonte UÇK-në e Hashimit me FARK-un, për ta bërë ushtri të mirëfilltë të organizuar të Kosovës. Por, këtë ushtri nuk e donte as Beogradi dhe as Tirana zytare e kohës, e cila kishte pushtet absolut mbi halabakët e LPK-së, kontrollonte dhe instruktonte, kriminalisht, UÇK-në e SHIK-ut, jo për të luftuar kundër pushtuesit, por për misionin e spastrimit të terrenit, për ta marrë pushtetin dhe për ta forcuar boshtin ideologjik majtist e komunist Beograd-Prishtinë-Tiranë. E hidhur, zotërinj, sabotatorë të luftës, vrasës serialë të shqiptarëve, por, ama, krejt e vërtetë. Dhe, sot, keni pacipërinë për ta kërkuar, sërishmi, votën e shqiptarëve të Republikës të Kosovës!

Gjithnjë aktuale thirrja e poetit çek, Julius Fuçik, para pushkatarëve fashistë:
“Njerëz, ju kam dashur. Jini vigjilentë”!

Nga Entela BinjakuMora një letër nga z. Vilson Mirdita, një patriot shqiptar i kohës moderne. Kur e lexova mendova: “koha e ndihmave” nuk paska kaluar!
Edhe pse tregon solidaritet dhe mbështetje në ditë të vështirë, vëmwndje ndaj mungesave dhe njerëzve në nevojë, bashkimin në aksione që në themel kanë ndjeshmërinë njerëzore, mendoja se kishte kaluar.
Në kujtesën tonë shoqërore “ndihmat” na çojnë në fillimet e viteve ’90 kur perëndimi pa varfërinë tonë, kur ne vetë pamë çfarë nuk kishim pasur mundësinë të shihnim. Kur njerëz nga larg mendonin për ne që ndryshe nga ata ishim të varfër, kishim jetuar të izoluar për një kohë të gjatë dhe që po nisnim një rrugë të re.
“Ndihmat”nuk duket të jenë temë për ne. Edhe pse jemi vendi më i varfër në Evropë, me njerëz në nevojë e pa mbështetje, me fusha të tëra të jetës të pazhvilluara, mendojmë se kjo temë i takon viteve më parë. Ndoshta sepse nuk besojmë më tek ndihma, ndjeshmëria, solidariteti, tek bamirësia. Sepse i shohim aq rrallë, saqë na duket sikur nuk ekzistojnë.
Kjo letër më tregoi se jam gabuar dhe nuk më vjen aspak keq për këtë.
Po e publikoj, natyrisht me miratimin e zotit Mirdita!
“Së pari, dëshiroj që edhe në këtë mënyrë të përforcoj, se isha i nderuar te isha pjese e ketij aksioni dhe nuk do të zhbeja as edhe nje minute te vetme, nga koha qe kalova ne udhetimin e perbashket me karvanin e ndihmave.
Dhe kete e argumentoj me faktin se, po te mos e kisha bere kete rruge, une asnjehere nuk do te arrija te kuptoje peripecite dhe sfidat qe ata njerez te mrekullueshemdo te kalonin per te ndihmuar njerzit ne nevoje.
a) Ne po sillnim ndihma qytetareve te Kumanoves (Maqedoni), megjithate zyrtaret doganorë te shtetit maqedon nuk e pane te udhes qe te pershpejtonin punen e tyre. Ne pritem afersisht 7 ore derisa maunia e fundit kaloi terminalin doganor. Megjithate humanistet nuk e humben durimin.
b) Kur karvani mundohej të kompensonte kohen e humbur duke qëndruar ne doganen e Maqedonise, kishte edhe pengesa te natyrave të tjera. Ne Kosove ishte kohe fushate zgjedhore dhe per te dhene nje interviste të ndonje politikani, ndoshta jane humbur minuta te vlefshme qe munguan ne realizimin e programit te planifikuar.
Keshtu ne nuk arritem te realizonim viziten e projektit te rinise se Zllakuqanit edhe pse ata priten tere diten! Per kete jam ndjere keq dhe ata te rinj te cilet na prisnin me ngazllim per te treguar aftesite dhe punen e tyre shpresoje qe te tregojne mirekuptim.
c) Ne perkunder rruges tejet te gjate dhe te lodhshme ndihmuam edhe ne shkarkimin e ndihmave. E kjo ndodhi posaçrisht ne Tirane!
Si duket qytetaret e Tiranes nuk e kishin ate ndjesine qe duhen përveshur mëngët, te pakten per te treguar respektin ndaj ketyre njerezve qe kishin bere kete rruge te gjate dhe me muaj te tere kishin identifikuar dhe mbledhur pajisjet qe i duheshin Spitalit te Traumes dhe te atyre te lartepermendur.
Une kisha edhe momente ku u ndjeva i nderuar dhe i gezuar me mikepritjen e bashkevendasve te mi, si rasti ne Istog, ku qytetaret kishin pritur thuajse tere diten per te treguar falenderimin dhe mikepritjen e tyre per ndihmat dhe viziten e miqve Gjermanë.
Gjithashtu nje deshmi, qe administrata shtetrore mund te funksionoje edhe ne raste te tilla, ishte kufiri Kosove-Shqiperi, ku karvani ne nje shpejtesi rekord i kaloje te gjitha procedurat formale.
E veçante ishte edhe mikepritja dhe organizimi ne Mirdite, caste keto edhe per mua qe mbaj kete mbiemer, shume emocionale.
Ne fund, ju jam shume mirenjohes miqve gjermane, qe pranuan rekomandimin tim qe ne aksionin humanitar te perfshihen edhe spitalet e Kosoves dhe te Shqiperise.
Uroj qe keto ndihma sadopak do te permiresojne infrastrukturen e spitaleve te lartepermendura dhe shpresoj qe ato te perdoren per te miren e perbashket te qytetareve tane!”.